اعمار ساختمانِ پارلمانِ جدیدِ افغانستان توسط کشور هند، با هزینۀ دوصد میلیون دالر، بزرگ‌ترین تحفۀ ماندگارِ آن کشور برای افغانستان به ‌شمار می‌آید. این تحفه در حالی از جانب کشور هند به افغانستان اعطا می‌شود که رقیبش ـ پاکستان ـ سال‌هاست که تحفه‌هایی از نوعِ طالب و داعش و حکمتیار را به ما هدیه می‌دهد. این یک طنز نیست، بلکه واقعیتی‌ست که افغانستان با آن مواجه است و جهان نیز نظاره‌گرش!
افتتاح پارلمان جدیدِ افغانستان، شیرین‌ترین خاطرۀ دوستیِ هندی‌ها و افغانستانی‌ها را برای نسل‌های آیندۀ دو ملت به میراث گذاشت؛ دو ملتی که هر دو سال‌ها و دهه‌هاست از ناحیۀ همسایۀ مشترکِ خود ـ پاکستان ـ در رنج و تکلیف‌اند. اگر از هند بگذریم، مسلماً مردمِ ما به هیچ عنوان علاقه‌مندِ دشمنی با پاکستان نیستند و این سیاست‌گرانِ پاکستانی ـ مانند جنرال مشرف ـ اند که خصومت را به وجود ‌می‌آورند.
ساختمانِ پارلمانِ جدیدِ افغانستان، زمانی از طرف نخست‌وزیرِ هند گشایش یافت و به افغانستان واگذار شد که رییس‌جمهورِ پیشین و بااقتدارِ پاکستان، از درِ دشمنی با مردم افغانستان حرف زد و مردمِ خاصی را در افغانستان به دشمنی فرا خواند و پیشتر از آن نیز مردم خاصی را در همین کشور به غلامیِ خویش معرفی کرده بود.
این نوع برخوردها، آیینۀ تمام‌نمایی را پیش روی مردم افغانستان می‌گذارد تا در روشنی آن، میان هند و پاکستان قضاوت و گزینش کنند. اما به‌رغمِ این‌همه، بر دولت افغانستان است که روابط خارجی‌اش را بر بنیاد منافع ملی کشور با هر دو کشورِ رقیب و همسایه، بسیار هوشیارانه و دوراندیشانه تنظیم کند و در این میان، دچار هیجان و جوزده‌گیِ سیاسی نشود.
مسلماً هندوستان با در نظرداشتِ منافع ملی و استراتژیکش، «بزرگ‌ترین گنبد آسیا» را در افغانستان ساخته است، ما نیز باید بر بنیاد منافع ملی‌مان با این دو کشور وارد تعامل شویم. به عنوان نمونه، سخنان چندی پیشِ حامد کرزی مبنی بر افغانی بودنِ مردمِ آن‌طرف مرز دیورند، به گونۀ صریح مداخله در امور پاکستان بود و به غیر از زیانِ ملی، هیچ منفعتی در آن برای ما نهفته نبود.
به هر صورت، می‌دانیم که افتتاح ساختمان پارلمان جدید، یگانه کمکِ هند به افغانستان نیست و هندوستان در چهارده‌سال گذشته کمک‌های بی‌شایبه‌یی را به ما انجام داده است. اعتمادی که مردم افغانستان به هند دارند، برخاسته از همین کمک‌های صادقانه‌یی‌ست که این کشور در عرصه‌های مختلفِ بازسازی افغانستان، در حقِ ما روا داشته است. تا جایی که می‌دانیم، هندوستان در هر زمینه‌یی که دولت افغانستان خواسته، آمادۀ کمک به ما بوده و هیچ‌گاه هم مانند پاکستان، در عوضِ این کمک‌ها، خواهانِ قطع رابطۀ افغانستان با رقیب سنتیِ خود نشده‌، و این برای مردمِ ما بسیار قابل قدردانی‌ست. با این حساب، دوستی میان افغانستان و پاکستان، یک دوستی طبیعی و منطقی‌ست که هیچ‌یک خود را مِهتر و مهم‌تر از دیگری نمی‌نمایاند.
دو کشور، باید قدرِ این دوستی را بدانند و برای پایداری آن تلاش کنند. از طرف دیگر، تحویل‌گیری بزرگ‌ترین گنبد آسیا (ساختمان پارلمان جدید افغانستان) به عنوان تحفه از جانب بزرگ‌ترین دموکراسی دنیا، باید برای افغانستان به‌خصوص سیاست‌مدارانش آموزنده باشد. افغانستان باید به روندهای دموکراتیک باز گردد و ارزش‌های مردم‌سالارانه و کثرت‌باوری که در هندوستان احترام می‌شود را در این‌جا مورد احترام قرار دهد. پاکستانی‌ها نیز باید از کمک‌های کشور هند بیاموزند و به این نتیجه برسند که از خواست‌های نامشروع دست بکشند و فقط منافع مشروعِ خویش را از طریق همکاری‌های صادقانه و ارایۀ چنین تحفه‌هایی پی بگیرند.
مسلماً صدور داعش و طالب و تروریسم، همان‌گونه که تا حال پاکستان را خوشبخت نکرده، در آینده نیز خوشبخت نخواهد کرد!