برگرفته از صفحۀ فیسبوک احمدولی مسعود
چگونه می‌شود صلح را در افغانستان فقط در توافق حکومت و طالبان خلاصه کرد؟ مگر طالبان جزء یک جنگ از صدها و هزارن جنگی نیست که در طول تاریخ افغانستان اتفاق افتاده است؟
چه معجزه‌یی خواهد شد که در نهایت بخشی از طالبان و حتی در کمال خوشبینی هر دوطرف با پروژۀ صلح شما همگام شوند، آیا کشور به معراج صلح و سعادت و خیر و فلاح خواهد رسید؟! این نوع نگاه به بازی قدرت تحت عنوان صلح، روی هر ملحوظ داخلی و خارجی که باشد، نه تنها ما را به صلح نمی‌رساند که حتی ادامۀ جنگ را بیمه خواهد کرد.
مگر صلح به مفهوم رسیدن به عدالت، انسانیت، مشارکت، اعتماد، آرامش، ثبات و وحدت و بسا از ارزش‌های انسانی و اسلامی نیست؟ یا این‌که چند صباحی اگر احتمالاً جنگ قطع شود و قدرت به کام چند تا حریص داخلی و مداخله‌گر خارجی چرخید، صلح معنی می‌گردد؟ و اندکی بعد مانند هموارۀ تاریخ آماده‌گی برای دور باطل جنگ دیگر.
راز رسیدن به صلح را ابتدا باید در تغییر در خودمان، در طرز دیدمان، در عادات تاریخی و فرهنگی‌مان، در سیاست‌مان و در تغییر مقصد و مسیر غلط‌مان که پیموده‌ایم و تا هنوز سوگمندانه می‌پیماییم باید سراغ گرفت.
و سپس در گشودن گره‌های تاریخی که زادۀ بی‌عدالتی‌ها و بحران‌هایی که عوامل اصلی جنگ‌ها و بی‌ثباتی‌ها و ناکامی‌های پیهم تاریخی افغانستان بوده اند، جست‌وجو کرد.
و برای دستیابی به آن ما نیازمند یک طرح کاملاً جدید ملی و با در نطر داشت حل بحران‌های تاریخی و استوار بر واقعیت‌های امروز عصر عدالت و دموکراسی و در تفاهم با ملت می‌باشیم، تا اینکه هم به وفاق اجتماعی برسیم و هم به ثبات ملی. اولین گام در این راه به قول یک دانشمند معزز ما چشم‌ها را از نو باید شست و از توهم احیای مجدد انحصار قدرت و سیاست غیر انسانی رجعت به گذاشته دست بردار شد و با نگاه کاملاً جدید به مسایل ملی پر داخت.
توهمی‌که امروز چشمان بسیاری ار مسوولین امور را از فرق گذاشتن میان حق و باطل، دینداری و تروریزم، جنگ و صلح ، خودی و بیگانه کور کرده و کشور را به منجلاب بحران کشانیده است.