بخش سوم/

۱۱) کودک مبتلا به اوتیسم نبوغ خاصی در برخی مسایل دارد
متأسفانه ۲/۳ کودکان مبتلا کم‌‌توان ذهنی هستند و ۱/۳ آن‌ها هوش معمولی دارند. این کودکان در برخی مسایل نبوغ خاصی دارند. مثلاً ممکن است علاقۀ خاصی به سیاره‌ها داشته باشند و با کمترین تلنگری اطلاعاتی را در این زمینه حفظ کنند و اگر در جمع قرار بگیرند، در مورد این مسایل صحبت ‌کنند. معمولا هم به پیام‌های ارتباطی دیگران مثل اینکه «بس است» یا «خسته شدیم» توجهی ندارند.

۱۲) کودک مبتلا به اوتیسم توان همذات‌پنداری ندارد
کودک مبتلا به اوتیسم درک کاملی از احساسات دارد. او می‌تواند مادرش را بغل کند و ببوسد یا دلیل گریه‌اش را جویا شود. اما در سنین بالاتر که انتظارها از او بیشتر می‌شود، ممکن است در این زمینه دچار مشکل شود. کودک مبتلا به اوتیسم توانایی ذهن‌خوانی ندارد؛ نمی‌تواند به محیط توجه کند یا خود را جای دیگران بگذارد و احساساتِ دیگران را درک کند.

۱۳) کودک مبتلا به اوتیسم تفکر انتزاعی ندارد
تفکر انتزاعی تفکر پیچیده‌یی است که با رسیدن به نوجوانی کامل می‌شود. یک فرد عادی در نوجوانی می‌تواند متوجه ضرب‌المثل‌ها و کنایه شود، اما این کودکان چنین درکی ندارند. آن‌ها نمی‌توانند از مسایل نتیجه بگیرند و همین موضوع ارتباط‌شان را مختل می‌کند.

۱۴) کودکان مبتلا به اوتیسم یک‌پارچه‌گی حسی ندارند
این کودکان یک‌پارچه‌گی حسی ندارند؛ یعنی در برخی از آن‌ها آستانۀ درد بسیار بالا و در برخی پایین‌ است. بعضی از آن‌ها گاهی متوجه سوخته‌گی‌های شدید نمی‌شوند و برخی با کوچک‌ترین ضربه درد شدید حس می‌کنند. در مورد صدا هم همین‌طور است. گاهی یک کودک مبتلا صداهای بسیار آهسته را می‌شنود و به آن توجه دارد، در حالی که متوجه صداهای بلند مثل صدای زنگ در نمی‌شود.

۱۵) اوتیسم درمان‌پذیر است
متأسفانه والدین برخی از کودکانِ دچار اوتیسم واقعیت را انکار می‌کنند، چون پذیرش این موضوع سخت است؛ اما با این کار فقط کودک‌شان را از دوران طلایی درمان محروم می‌کنند در صورتی که اگر آموزش‌های لازم، به‌موقع به کودک در سن طلایی داده شود، احتمال طبیعی‌تر شدنِ رفتارها وجود دارد. در موارد خفیف معمولاً اوتیسم را دیر و در نوجوانی و جوانی تشخیص می‌دهند. وقتی مهارت‌ها شکل پیدا کرد، دیگر نمی‌توان آن را تغییر داد. البته اگر بینش را تغییر دهیم، حتا به این افراد در این سن هم می‌توان کمک کرد؛ مثلاً اگر نوجوانی نمی‌داند کجا باید حین ارتباط صحبت‌هایش را قطع کند، باید به مادر یاد داده ‌شود با علایم خاصی به فرزندش غیرمستقیم نشان دهد صحبت کافی است. سن طلایی درمانِ اوتیسم تا قبل از ۵ ساله‌گی است. هرچه در سن پایین‌تری اختلال تشخیص داده و بازتوانی‌ها شروع شود، احتمال طبیعی شدن بیشتر است، اما باید بپذیریم که این کودکان همیشه تا حدودی با سایر هم‌سالان خود متفاوت هستند. با این همه، متأسفانه برخی از درمان‌گران هنوز تعریف قدیمی اوتیسم را باور دارند و فکر می‌کنند این بیماران ناتوان و گوشه‌گیر هستند و اگر فردی کلام و فقط علایق خاص و تکراری داشته باشد، می‌گویند به اوتیسم مبتلا نیست و با تشخیص اشتباه کودک را از دوران طلایی درمان محروم می‌کنند.

منبع: هفته‌نامۀ سلامت