تا چند روز دیگر، باید پاکستانی‌ها طالبان را رو در روی هیأتِ دولت افغانستان در یک میز بنشانند تا در مورد پایانِ جنگ گفت‌وگو کنند. اگرچه شاخه‌هایی از طالبان با این اقدام مخالفت کرده‌اند، اما پاکستان وعده سپرده که نمایندۀ همۀ گروه‌هایی معارضِ دولت افغانستان ـ از جمله طالبان و حزب اسلامی ـ را دورِ یک میز می‌کشاند. این در حالی‌ست که افغانستان هر روز شاهد قتل و خون‌ریزی، از جانبِ طالبان و داعش و گاهی هم حزب اسلامی حکمتیار است و همۀ این اتفاق‌ها و برنامه‌ها هم از زیر سرِ پاکستان آب می‌خورد.
پاکستان تا کنون همکاری لازم در مبارزه با تروریسم با افغانستان ندشته است، در حالی که آن کشور هم از لحاظ حیثیتی و هم از لحاض سیاسی و نظامی، خود قربانیِ تروریسم شده است. ولی در عین حال، پاکستانی‌ها می‌گویند که افغانستان موجب بی‌ثباتی‌های داخلی در پاکستان شده و حتا در مناطق مرزی‌اش، به طالبانِ پاکستانی پناه داده است. حال آن‌که دولت افغانستان به اندازه‌یی درگیرِ مشکلاتِ داخلیِ خود است که ابداً نمی‌تواند اقدام‌هایی را در برابرِ ثبات و امنیتِ پاکستان انجام دهد. به هر رو، ادعاهای پاکستان حتا اگر در برخی مواردِ جزیی و اتفاقی با واقعیت نزدیکی داشته باشند؛ اما به هیچ عنوان دلیل اصلیِ مداخلاتِ پاکستان در امور افغانستان نیستند.
مسلماً استدلال‌ها و ادعاهای پاکستان، بهانه‌هایی‌اند برای ترسیمِ موانعِ کلان پیش روی صلح‌خواهیِ مردم افغانستان. زیرا پاکستان از رهگذر حمایت‌های پیدا و پنهان از تروریسم‌ و صدور ترویست به جهان، منافعِ مادی و سیاسیِ بزرگی را نصیب می‌شود؛ منافعی که این روزها شرکای قدرتمندی در سطح منطقه و جهان پیدا کرده است. چنان‌که حالا روسیه نیز منافعِ خود در افغانستان را در هیأتِ حمایت از شاخه‌یی از طالبان که در برابر داعش قرار دارد، جست‌وجو می‌کند.
اما پاکستان در این میان، به عنوان اصلی‌ترین حامی طالبان، تلاش می‌کند که جنگ و ناامنی را چه در پوششِ نام طالب و چه در قالبِ داعش، برای مدت‌های مدید در افغانستان حفظ کند. متأسفانه تا کنون هیچ تغییری در سیاستِ جنگ‌افروزانۀ پاکستان به میان نیامده و این کشور هر روز بیشتر از گذشته ثابت می‌کند که در موضوع صلحِ افغانستان صادق نیست و از همین‌رو اصلاً نمی‌توان به اظهارات اخیرِ مقام‌های پاکستانی مبنی بر دعوتِ طالبان به شرکت در مذاکرۀ مستقیمِ صلح با دولت افغانستان دل خوش کرد. پاکستان شاید نماینده‌های طالبان را به میز مذاکره و گفت‌وگوی رو در رو با مقامات افغانستان بکشاند؛ اما یقیناً این نشست‌ها به صلح نمی‌رسند و پاکستان همچنان به مهندسی وضعیت در افغانستان ادامه می‌دهد و بی‌ثباتی را حمایت می‌کند.
از سوی دیگر، در یکی ـ دو سال اخیر، حوادث و معادلاتِ افغانستان از حیطۀ بازیگریِ پاکستان بیرون برآمده و کشورهای دور و نزدیکِ فراوانی خود را وارد این میدان کرده‌اند و در موازات با پاکستان، منافع‌شان در این کشور را سبک و سنگین می‌کنند.
ما اکنون در حالی به نشستِ رو در رو با طالبان نزدیک می‌شویم که هیچ اعتمادی در جامعۀ افغانستان و همچنین در میان سه ضلعِ نشستِ چهارجانبه نسبت به همکاری صادقانۀ پاکستان وجود ندارد. ارگ ریاست‌جمهوری نیز در فقدان اراده و برنامۀ لازم و سالم برای صلح به‌سر می‌برد و خودفریبانه آب در هاون می‌کوبد. مسلماً کش‌وگیرهای زیکزاکیِ نشست‌های چهارجانبه و وعده و وعیدهای پاکستان، هیچ‌کدام دردِ مردم افغانستان و نیازشان به صلح را دوا نمی‌کنند. مردم از سران دولت وحدت ملی می‌خواهند که به قضیۀ صلح، نگاهِ ملی و مردمی داشته باشند و ابزارهای تحققِ صلح را در داخل جست‌وجو کنند. مردم دلیلِ اصلیِ این‌همه ناامنی و کلید دست‌یابی به صلح را می‌دانند و هر روز به هزار زبان آن را شرح می‌دهند. دولت وحدت ملی باید به مردم مراجعه کند. در غیر این صورت، هرقدر مذاکره کنـد، صلح نمی‌آید!