رویدادهایی که در کنذز اتفاق افتاده است و در دیگر بخش‌های کشور از جمله کابل نیز شاهدش هستیم، نشان می‌دهند که وضعیت امنیتی به‌سانِ سال‌های گذشته چندان مطلوب نیست و همچنان به‌سان سال‌های گذشته، دولت نه راهِ جنگ را گرفته است و نه راه صلح را دقیق پیش می‌برد.
اگرچه بعد از رویداد سه‌شنبۀ گذشته در کابل، ما شاهد موضع‌گیری تندِ رییس جمهور علیه طالبان و تروریستان بودیم، اما بار دیگر به این نتیجه دست یافتیم که حرف‌ها و موضع‌گیری‌های ریاست جمهوری، زودگذر و احساساتی‌اند تا عملی و مبتنی بر برنامه.
اما مردم انتظار دارند که دولت در شرایط کنونی، راهِ جنگ را به هدفِ فشار وارد کردن بر طالبان انتخاب کنـد و این دقیق در برابرِ برنامه‌هایی قرار دارد که در چند سالِ گذشته در کشور شکل گرفته است؛ زیرا طالبان جریانی هسـتند که برای برخی‌ها حضورشان بسیار مفید تمام شده و برای برخی‌ها هم بسیار سود اقتصادی در بر داشته است. با این حساب، هم بحثِ جنگ با طالبان و هم بحث صلح، هر کدام عواید کلانِ خود را برای حلقاتی در کشور به دنبال دارد.
آن‌چه اکنـون که در کندز جریان دارد، به‌وضوح نشان می‌هد که اگر دولت ارادۀ قاطع برای سرکوب طالبان و جمع کردنِ گلیم آنان داشته باشد، بدون شک این کار به ثمر می‌نشیند و طالبان زیر فشار جنگ و ضعفِ ناشی از آن، وادار به تمکین در برابرِ دولت می‌شوند. اگر همان‌گونه که دولت افغانستان اعلام کرده است، اولویتِ آنان برای ختم جنگ از راه مذاکراتِ صلح تغییر کرده باشد و پس از این، جواب جنگِ طالبان را با جنگ بدهند، خواهیم دید که جنگ در سالِ پیشِ رو و در همین ماه‌های نخستِ سال به نتایج مثبت منتهی می‌گردد.
همان‌گونه که هم دولت و هم مردم می‌گویند، گروه‌های مخالف مسلحِ دولت برای تأمینِ اهداف و منافعِ بیگانه‌گان در افغانستان می‌جنگند و دیگر نیازی نیست که بیش از این، صلح و صلاح التماس شـود. ضایع کردن وقت برای گفت‌وگوهای چهارجانبه، دیگر منطق ندارد و نباید بارِ دیگر این هوسِ خام را در سر پرورانید.
جنگ قاطع، تنها گزینۀ معقول است؛ زیرا خود طالبان به این انتخاب دست زده‌اند. اما در کنار سرکوب طالبانِ برحالا، باید طالبان نقاب‌پوشِ داخلِ نظام نیز ریشه‌کن شوند. اما این‌که حکومتِ افغانستان اذعان کرده که در وضعیت فعلی، جنگ اولویت دارد، یک گامِ بسیار مثبت تلقی می‌شود؛ زیرا پیش از این واضح بود که حکومت انگیزه و برنامه‌یی برای جنگ با طالبان ندارد و همین امر سبب شد که طالبان دوباره خودشان را در چند نوبت بسیج کنند و موقعیت‌های بهتری را کمایی نمایند.
مردمِ ما هر روز قربانی سیاست‌هایی شده‌اند که بر بنیاد علایق و سلایق اعمال شده است؛ اما بعد از این، نباید سلیقه‌های فردی و بینش خصوصیِ افراد، جایی برای طرح مسأله داشته باشد و افغانستان باید از این وضعیتِ اسف‌بار گذار کند. دولت مکلفت است که به منظور پیشبرد و انسجام امور نظامی و امنیتی، راهکارهای عملیِ سنجیده‌شده را در قالبِ یک استراتژیِ هدف‌مند ترسیم و عملی سازد. جنگ یا صلح با طالبان، با سخنانِ مقطعی و تصمیم‌گیری‌های احساساتی و گاه عوام‌فریبانه نتیجه‌بخش نیست. اول باید ارادۀ سیاسی برای پیروزی در جنگ و نابودیِ طالبان و یا هم دست یافتن به صلح وجود داشته باشد و بعد در سایۀ همین اراده، راهکارها و برنامه‌هایِ درخور تدوین و اجرا گردند.