دور پنجم مذاکرات چهارجانبه با شرکت نماینده گان کشورهای افغانستان، امریکا، چین و پاکستان در شهراسلام آباد پاکستان برگزارشد. هرچند پیش از این دولت افغانستان به دنبال بی نتیجه ماندن دور چهارم این نشست ها و عدم صداقت پاکستان در تعهداتش آن گونه که گفته می شود، نشست های چهارجانبه را تحریم کرد و برای مدتی این نشست ها به تاخیر افتاد، ولی بار دیگر حاضر شد که در سطح سفیران این کشورها در نشست پنجم چهارجانبه شرکت ورزد. در مورد برگزاری دور پنجم نشست های چهارجانبه نیز حرف های ضد و نقیضی مطرح می شود. شماری باور دارند که دور پنجم نشست های چهارجانبه به درخواست داکتر عبدالله رییس اجرایی دولت وحدت ملی که به تازه گی به چین سفر کرده بود، برگزار شده است ولی برخی دیگر می گویند که پاکستان نسبت به موقف اخیر دولت افغانستان نگران شده و خواهش کرده است که دور دیگری از نشست های چهارجانبه به میزبانی این کشور برگزارشود. پیش از برگزاری نشست پنجم در مورد نتایج آن نیز حرف های ضد و نقضی مطرح شد. عده یی گفتند که این بار پاکستان تلاش می کند که لااقل روزنۀ گفتگوهای صلح میان طالبان و دولت افغانستان را فراهم کند، ولی عده یی دیگر باور داشتند که شرکت در نشست های چهارجانبه با توجه به سیاست غیرانعطاف پذیر پاکستان در قبال مسایل منطقه و از جمله افغانستان امر بیهوده و بی نتیجه است. ظاهرا چنین هم شد و نشست پنجم چهارجانبه نیز بدون نتیجۀ مشخص به پایان رسید و معلوم نیست که واقعا بار دیگر این کشورها به چنین نشست های بدون نتیجه ادامه خواهند داد و یا برای گرم نگه داشتن کوره گفتگوها و سردشدن کامل روابط میان افغانستان و پاکستان هم چنان به بازی نشست های چهارجانبه دوام می دهند. حضور افغانستان در نشست های چهارجانبه زمانی مقورن به صرفه خواهد بود که مقام های افغانستان سیاست روشنی را در قبال پاکستان و جنگ با طالبان دنبال کنند. هرچند در روزهای اخیر رییس جمهورغنی بر طبل مبارزه با تروریسم و افراط گرایی می کوبد و طالبان را دشمنان افغانستان می خواند ولی این موضع گیری ها بیشتر در سخنرانی های مقام های ارشد کشور تبارز دارند تا در صحنۀ عملی نبرد با این گروه ها و دسته های که از آن ها به نام تروریست و جنایت کار یاد می شود. براساس برخی گزارش ها شدت جنگ ها در برخی ولایات چنان بالاست که عده یی نسبت به آینده کشور به نگرانی دچارشده اند و ظاهرا از این هراس دارند که تجربه کندز این بار در ولایت دیگری تکرار نشود. در ضمن رییس جمهور غنی قرار بود سیاست روشنی را در قبال پاکستان نیز اعلام کند تا لااقل در سطح روابط سیاسی با این کشور خطوط اصلی معلوم می بود. پاکستانی ها با بستن راه تورخم در چند روزگذشته نشان دادند که می توانند پاسخ سیاست های تند را بدهند ولی این نیز نمی تواند راهکار مسلم و اصلی میان دو کشور باشد. در این که پاکستان گزینه های فشارزیادی را در اختیار دارد، جای شک نیست. این کشور طالبان و شبکه حقانی را با خود دارد که می توانند بجنگند، این کشور راه های مواصلاتی افغانستان را در کنترول دارد که می تواند از ورود کالا های مصرفی و به ویژه مواد غذایی به افغانستان جلوگیری کند و سرانجام این کشور با نفوذی که در ساختارهای دولتی و نظامی افغانستان دارد می تواند هرآن مشکل تازه یی را برای دولت افغانستان و در مجموع مردم به وجود آورد. این گزینه ها همیشه در اختیار پاکستان بوده و این کشور با استفاده از همین گزینه ها تا به حال به سیاست انعطاف ناپذیرخود در قبال افغانستان ادامه داده است. اگر دولت پاکستان گاهی از آماده گی هایش برای گفتگوهای صلح خبر می دهد، آن هم برای نوعی ظاهر سازی و کتمان سیاست های اصلی و راهبردی اش در قبال افغانستان و مسایل منطقه است. با توجه به همین سیاست ها بوده که دولت مردان کشور هرگز نتوانسته اند، برخورد دقیق و حساب شده یی با پاکستان داشته باشند. اما این روند نمی تواند برای همیش ادامه پیدا کند. بلاخره روزی، که ظاهرا بهترین زمان آن هم حالاست، به سیاست ترس در برابر پاکستان باید پایان داده شود و افغانستان به صورت مشخص در برابر سیاست های پاکستان به هرقیمتی که تمام می شود به پا خیزد. به گفته برخی آگاهان که مسایل میان دوکشور را دنبال می کنند، پاکستان به چیزهای کمی در مورد افغانستان فکر نمی کند که وقتی به آن ها دست یافت، سیاست های سلطه گرانه خود را تعدیل کند. به باور این عده از تحلیل گران پاکستان به استیلای کامل برافغانستان می اندیشد و می خواهد در این کشور دولتی به وجود آید که حافظ منافع آن و حتا در خدمت منافع آن قرار داشته باشد، هم چون دولت طالبان در افغانستان که به خوبی می توانست از سیاست های پاکستان نماینده گی کند. اگر واقعا چنین است، که احتمال آن زیاد می‌رود، دیگر برای افغانستان گزینه های زیادی در برابر پاکستان باقی نمی ماند. به ویژه این که امریکایی ها هم نمی خواهند با این کشور رو در رو شوند. کاخ سفید از عدم پرداخت پول به پاکستان که از سوی کنگرۀ این کشور تصویب شده است به شدت مخالفت کرد و گفت که تیره گی در روابط با پاکستان به نفع ایالات متحد امریکا نیست. حالا فقط باید به نیروهای خودی و سیاست های خودی در مورد پاکستان امید بست و دولت وحدت ملی باید تکلیف خود را با پاکستان روشن سازد.