اشاره: منصور یعقوبی ۲۹ سال دارد و از ولایت کابل است. او دانش‌آوختۀ اقتصاد نیز است. آقای یعقوبی ۱۷ سال می‌شود که در کشور هالند زنده‌گی می‌کند و عضویت تیم ملی کیک بوکس آن کشور را نیز به دست آورده است. روزنامۀ ماندگار گفت‌وشنودی را با آقای یعقوبی ترتیب دیده است که اینک می‌خوانید:
ورزش را از کی و در کجا آغاز کردید؟
از سن طفولیت رو به ورزش آوردم. برادرم بزرگم علی یعقوبی عضو تیم ملی کیک بوکس در افغانستان بود، من در همان زمان ورزش را آغاز کردم. وقتی ۹ ساله بودم همراه با فامیل ترک وطن کردیم و به مسکو پناهنده شدیم. تمرینات ابتدایی خود را در کشور مسکو به مدت دو سال ادامه دادم و برای دو سال در کشور مسکو تمرین کردم در آن زمان سن من خورد بود نمی‌توانستم که در مسابقات بین المللی اشتراک کنم از مسکو به هالند رهسپار شدیم فعلا در کشور هالند در وزن خود قهرمان استم از سال ۲۰۰۸ عضویت تیم ملی هالند را کسب کردم در کشورهای هالند، مالیزیا، هسپانیا، چاپان، امریکا، لندن و فرانسه مسابقه کرده‌ام.
چه دست آوردهای تا به حال نصیب شده‌اید؟
۳ کمربند دارم، یکی کمربند قهرمانی از کشور هالند که در وزن ۶۳ کیلوگرام به دست آورده‌ام، ۲ کمربند دیگر یکی در بخش آماتور و دیگر آن پروفیشنل در سال ۲۰۱۵ کسب کردم. در مجموع ۴۳ مسابقه انجام داده‌ام که از جمله ۲۸ برد و ۱۳ باخت و دو مساوی می‌باشد.
آیا مسابقات شما به نفع هالند است یا به نفع افغانستان؟
تمام مسابقات من به نفع کشورم افغانستان بوده است، چون در اوایل برای این‌که بتوانم میان ورزشکاران این کشور راه پیدا کنم به نفع کشور هالند مسابقه کردم، اما زمانی‌که عضویت تیم ملی را کسب کردم، برای‌شان گفتم که من یک افغانستانی هستم و به نفع کشور خود افغانستان مسابقه می‌کنم. از آن پس هرچه دست آورد دارم به نفع افغانستان است.
بزرگترین آرزوی شما در زنده‌گی ورزشی‌تان چیست؟
یگانه آرزوی بزرگ من کسپ کمربند جهانی را است، این بزرگترین دست‌آورد من برای کشورم خواهد بود. همچنان در آینده نیز برنامه دارم که به افغانستان برگردم و با تمام ورزشکاران و قهرمانان عزیز کشور خود آشنایی پیدا کنم و با آن‌ها یک‌جا به تمرین بپردازم.
قهرمان باید دارای کدام ویژه‌گی‌ها باشد تا الگویی گردد برای سایر جوانان؟
یک قهرمان باید دارای اخلاق نیک و رفتار مناسب در جامعه باشد. هیچ‌گاه از ورزش خود استفادۀ سوء نکند، یعنی ورزش را وسیلۀ آزار و اذیت مردم تصور نکند، همیشه خدمت‌گار مردم باشد و احساس مسولیت داشته باشد.
یکی از خاطرات زنده‌گی‌تان را به خواننده‌گان در میان بگذارید؟
دو خاطرۀ فراموش ناشدنی دارم؛ یکی زمانی که از کشور مهاجر می‌شدیم و دوستان و فامیلم را در حین خدا حافظی می‌دیدم که گریه دارند غمگین هستند و من هم در آن زمان یادم می‌آید که با چه مجبوریت دردآوردی حاضر شده بودم وطن را ترک کنم. دوم، وقتی با یک قهرمان هالندی که بسیار ورزشکار نام آور و قدرت مند آن کشور بود مسابقه داشتم و فکر می‌کردم نمی توانم در مقابلش مقامت کنم. اما وقتی هم وطنان افغانستانی‌ام صدایم می‌زدند و تشویقم می‌کردند نیروی نا مرئیی سراغم می‌آمد و انرژی می‌گرفتم و در نهایت از اثر همین تشویق‌ها و حمایت‌ها بود که در روند سوم حریقم را نک آوت کنم و این دو ماجرا را هیچ گاهی فراموش نمی کنم.
تقاضای شما از دولت چیست و چه پیامی برای جوانان افغانستان دارید؟
از حکومت می‌خواهم تا ما را تشویق معنوی کند، وقتی در مسابقه‌یی برنده می‌شویم، حداقل به صورت رسمی برای‌مان مبارک باد گفته شود تا انگیزۀ‌مان بلند برود. جوانان عزیز به هر ورزشی که علاقه دارند باید ورزش کنند، در زنده‌گی باید یک هدف مشخص داشته باشید، چون کشور ما نیاز به جوانان هدف‌مند دارد.