باز شدنِ گذرگاه تورخم به روی مسافرانی که دارای کارت‌های شناسایی‌اند، پس از حدود یک هفته جنگ در این نقطۀ مرزی، خبرِ خوشی برای افغانستان است؛ اما هنوز به نظر می‌رسد که مشکلاتِ تورخم می‌تواند بیشتر از این نیز ادامه یابد و بارِ دیگر عینِ مشکل تکرار شود.
در درگیری میانِ نیروهای نظامیِ دو کشور در نقطۀ مرزی تورخم، بدون شک زیان‌هایی به هر دو طرف وارد شده است؛ ولی سوالی که در پشتِ این آتش‌بس و باز شدنِ مرز تورخم نهفته است این‌که: چه کسی در اول، توافقِ ساختنِ پاسگاه‌های مرزی با پاکستان را انجام داده است؟
آن‌گونه که اطلاعات می‌رسانند، سفارت افغانستان در پاکستان از قبل با ساخت‌وسازهای پاکستانی‌ها در این منطقه توافق کرده بوده است. حالا هم گفته می‌شود که این درگیری‌ها ظاهراً به دلیلِ ساخت‌وسازهای پاکستان در خاکِ افغانستان در این نقطه صورت گرفته است. از جانب دیگر، وقتی که پاکستان اجازه می‌یابد که بارِ دیگر در عینِ موقعیت به ساخت‌وساز بپردازد، این پرسش به میان می‌آید که چرا جوانانِ کشور در برابرِ یک چنانِ عملِ توافق‌شده و برنامۀ حساب‌شده قربانی شده‌اند؟
این‌که پاکستانی‌ها چه هدفی را از این جنگ دنبال می‌کردند، کاملاً واضح است؛ اما معلوم نیست که دولت افغانستان نیروهای محلی و نظامیِ کشور را در برابرِ چه هدفی با سربازان پاکستانی جنگانده است. چه کسی پاسخ ِخون‌های ریخته‌شده را می‌دهد وقتی پاکستان بیاید و کارِ ساختمان‌سازی در آن منطقه را دوباره از سر گیرد؛ همان ساختمانی که بر سرِ آن رویارویی مستقیم میان دو کشور صورت گرفت؟
از جانب دیگر، آیا یا با حلِ مشکل در مرز تورخم، ساخت‌وسازهای پاکستان در دیگر مناطق مرزیِ افغانستان خاتمه می‌یابد؟ آیا مشکل افغانستان با حل مسالۀ تورخم، بنیادی حل می‌شود یا نه؟
بنابرین، حالا وقتِ آن است که ما همۀ مشکلاتی که از ناحیۀ پاکستان داریم را با این کشور یک‌طرفه کنیم. هر روز سربازانِ ما در جبهات گرمِ نبرد، در برابر حملاتِ غیرمستقیمِ پاکستان از بین می‌روند و هیچ فرقی در این میان، بین طالبان و سربازانِ پاکستانی وجود ندارد. اگرچه پی بردن به این واقعیت که چه کسی در درگیری‌های اخیر ملامت است، شاید به‌ساده‌گی دست‌یافتنی نباشد، اما مظلومیتِ مردم افغانستان در برابر پاکستان مثل آفتاب روشن است. بنابراین چرا دولت افغانستان برای حل بنیادی مشکل با پاکستان وارد اقدام نمی‌شود؟
بسیار خوب بود که دولت افغانستان در اوجِ جنگ در مرز تورخم، شکایتی را در سازمان ملل ثبت می‌کرد و کشورهای منطقه را روی اهدافِ کینه‌توزانه و استیلاگرایانۀ پاکستان بسیج می‌کرد و حداقل تلاشی در این راستا انجام می‌داد. اما متأسفانه دیدیم که یک بارِ دیگر دولت افغانستان دست روی شانۀ دولت پاکستان انداخت و مهم‌ترین فرصتِ تاریخی برای طرح مسأله با پاکستان را از دست داد. این شرایط برای افغانستان فوق‌العاده بود، ولی پاکستانی‌ها با زیرکی تمام، توانستند این‌بار نیز خود را از فشارِ جامعۀ جهانی برهانند و سرانجام افغانستان را ملامت کنند.
دولت افغانستان همواره در فرصت‌های خاص در برابرِ پاکستان اقدام نمی‌کند و به‌راحتی اجازه می‌دهد که این کشور به برنامه‌های توسعه‌طلبانۀ خود در خاکِ ما ادامه دهد. مسلماً وقتی که دولتِ ما چنین باشد، خونِ پاکِ سربازانِ ما در مرزها و در برابرِ حمایتِ پاکستان از دهشت‌افکنی، به هدر خواهد رفت.
اکنون انتظار می‌رود که مسوولانِ دولتِ افغانستان از سیاست‌های خام و سلیقه‌یی‌شان در برابر پاکستان، به مردم افغانستان پاسخ‌گو باشند. اما متأسفانه مرجعی که پاسخِ این پرسش را از ریاست جمهوری و دستگاه سیاستِ خارجی بخواهد، وجود ندارد و این یک نشانۀ بسیار خطرناک است!