پاکستان در ادامۀ سیاست‌های مداخله‌جویانۀ خود، این‌بار با فرافکنی مدعی شده است که طالبان خاکِ آن کشور را ترک کرده و با سازوبرگِ نظامیِ خود به افغانستان رفته‌اند.
سرتاج عزیز مشاور امنیت ملی و روابط خاجیِ نخست‌وزیر پاکستان در گفت‌وگو با یکی از رسانه‌های این کشور گفته است که پاکستان پس از عملیات نظامی تازۀ طالبان، دیگر تأثیری بر این گروه ندارد. آقای عزیز همچنین گفته است که سرنوشت گفت‌وگوهای صلح نیز به طالبان وابسته است و اگر این گروه در میدانِ نبرد دستاوردی نداشته باشد، احتمال دارد که به گفت‌وگوهای صلح روی خوش نشان دهد؛ ولی اگر در میدان‌های نبرد به دستاوردهایی برسد، حاضر به گفت‌وگوهای صلح با دولت افغانستان نخواهد شد.
ریاست‌جمهوری افغانستان با رد این اظهارات، از پاکستان خواسته که به تعهداتش در مبارزه با تروریسـم و افراط‌گرایی پای‌بند باشد.
این سخنان زمانی صورت گرفته اند که دو روز بعد از آن، طالبان حملۀ مرگبار و وحشیانۀ خود را به کاروانِ بس‌های افسران جوانِ پولیس کشور، عملی می‌کنند؛ حمله‌یی که در آن بیش از سی تن از جوانانِ کشور به شهادت رسیدند و بیشتر از شصت تنِ دیگر مجروح شدند.
پاکستان زمانی می‌گوید که طالبان از این کشور رفته اند که عملاً این گروه و ده‌ها گروه دیگرِ جنایت‌کار و افراطی در آن کشور، طرح و برنامه برای ادامۀ وحشی‌گری در افغانستان می‌ریزند. آیا هیچ نشانه‌یی وجود دارد که طالبان پایگاه‌های نظامی خود را از پاکستان برچیده و به افغانستان منتقل کرده باشد؟ آیا این خبر را کدام منبع موثق و بی‌طرف آن گونه که عرفِ روزنامه‌نگاری می‌گوید، تأیید کرده است؟
مقام‌های پاکستانی برای این‌که خود را از مظانِ اتهام برهانند و افکار عمومی را نسبت به خود تغییر دهند، چنین دروغ‌هایی را به هم می‌بافند که هیچ عقلِ سلیمی درستیِ آن‌ها را ثابت کرده نمی‌تواند. حمله به کاروان پولیس‌های جوان افغانستان، یک بارِ دیگر نشان داد که دستِ چه کسانی در کشتار مردم افغانستان با طالبان در یک کاسه است و کی‌ها به آن‌ها آموزش و اطلاعات می‌دهند. آیا طالبان بدون داشتن اطلاعات استخباراتی، رهنمایی‌ها و برنامه‌ریزی‌های لازم قادر بودند که حملاتی به هولناکی حملاتِ روز پنجشنبۀ کابل را صورت دهند؟
پاکستان به دنبال تنش‌ها در مناسبات با افغانستان که منجر به طرح سیاست‌های تازه در قبال این کشور شد، حالا به ترفندهای جدیدی روی آورده و می‌خواهد واقعیت‌های موجود در مورد طالبان و گروه‌های تروریستیِ مستقر در این کشور را باژگونه نشان دهد. فشار بر مهاجران افغانستان در این کشور و اظهاراتِ غیرواقع‌بینانه در مورد گروه‌های تروریستی، بخشی از ترفندهای تازۀ پاکستان است که این روزها به صورتِ لجام‌گسیخته از سوی سیاست‌گران و پولیسِ این کشور انجام می‌شوند. از یک طرف، نیروهای پاکستانی صدها مهاجر افغانستان را در این کشور به بهانه‌های واهی زندانی کرده و از جانب دیگر، مقام‌های این کشور می‌خواهند با اظهاراتِ غیرواقعی چنین بنمایانند که دیگر هیچ مسوولیتی در قبالِ اعمالِ گروه‌های تروریستی مثل طالبان ندارند.
چنین به نظر می‌رسد که پاکستان به دنبال تنش‌های مرزی با افغانستان و فشارهای جهانی به دلیل حمایت بی‌دریغانه از تروریسم، به‌شدت خود را منزوی و اهانت‌شده احساس می‌کند و به همین دلیل، از هیچ ترفندی برای وارونه کردنِ حقایق چشم نمی‌پوشد. این سخنان در نوع خود نه‌تنها غیرمسوولانه اند، بل رویکرد مداخله‌جویانۀ این کشور را در قبال افغانستان آشکار می‌سازند. پاکستان چرا همچنان می‌خواهد از روند صلح به عنوان ابراز فشار علیه افغانستان استفاده کند؟ مگر ابراز نظر در مورد این‌که طالبان تا زمانی به گفت‌وگوهای صلح حاضر نمی‌شوند که توانایی جنگ را داشته باشند، خود بیانگر دفاع مستقیم از این گروه نیست؟ از سوی دیگر، مقام‌های پاکستانی چگونه به این نتیجه رسیده اند که طالبان تا زمانی به گفت‌وگوهای صلح حاضر نمی‌شوند که در میدان‌های نبرد قوی باشند؟ آیا این نتیجه‌گیری، یافته‌های مقام‌های پاکستانی است و یا نتیجۀ اجماعی‌ست که یک‌جا با گروه طالبان به آن دست یافته‌ اند؟
این اظهارات نشان می‌دهند که پاکستان همچنان به سیاست‌های مداخله‌گرانه و هژمونیستی خود در افعانستان ادامه می‌دهد و این سیاست تا زمانی ادامه خواهد یافت که این کشور عملاً با واکنش جدیِ دولت افغانستان و جامعۀ جهانی روبه‌رو نشده باشد. البته این خبر نیز خالی از دل‌چسپی نخواهد بود که پاکستانی‌ها در روزهای اخیر، واهمۀ تجزیه این کشور را نیز با خود دارند و گویا شنیده اند که ادامۀ حیاتِ این کشور به عنوان لانۀ تروریسـم می‌تواند به چندپارچه شدنِ آن بینجامد.
شاید یک دلیلِ رد گم کردنِ طالبان از سوی مقام‌های پاکستانی، در واهمۀ تجزیه این کشور نهفته باشد که بر اساس برخی اطلاعات، بر سرِ میزِ تصمیم‌گیرنده‌گان جهانی قرار گرفته است.