اعلامیۀ طالبان یک بارِ دیگر نشان داد که کشته شدنِ رهبرانِ طالبان، تأثیری بر ادامۀ جنگِ این گروه ندارد. طالبان زمانی در اعلامیۀ عیـدی، از ادامۀ جنگ سخن گفته‌اند که چهارمین دورِ نشستِ چهارجانبه میان افغانستان، پاکستان، ایالات متحدۀ امریکا و چین بی‌نتیجه پایان یافته و تلاش‌ها برای برگزاری دورِ پنجم نیز به ناکامی مواجه شده است. با وجود این‌که بارها از گروهِ طالبان دعوت شده که به پروسۀ صلح بپیوندد و نماینده‌های باصلاحیتِ خود را به گفت‌وگوی مستقیم با حکومتِ افغانستان معرفی کند؛ اما این گروه پس از هر درخواستی، حملاتش را از سر سازمان‌دهی نموده است. چنان‌که روز پنجشنبه طیِ حملۀ انتحاری به دو بسِ حاملِ دانشجویانِ اکادمی پولیسِ ولایتِ میدان وردک در کابل، نزدیک به ۱۵۰ تن شهید و زخمی شدند.
البته در این شب و روزها، درگیری‌هایِ شدیدی میان نیروهایِ امنیتی با گروه طالبان در ولایت‌های مختلفِ کشور راه‌اندازی شده است. در عملیات تازۀ نیروهای امنیتیِ کشور در ولایت میدان وردک، ننگرهار و بدخشان و فاریاب، تلفاتِ زیادی بر طالبان وارد شده است. در برخی ولایت‌های دیگر اما، جنگ در برابرِ طالبان متوقف است؛ زیرا فصلِ برداشتِ تریاک است و فصل سکوت. اما مسلماً با گذشتِ این فصل، طالبان عملیات‌های‌شان را افزایش خواهند داد و دولت هم در برابر، موضع‌گیری خواهد کرد.
در پانزده سال‌ اخیر، چه در دورانِ حامد کرزی و چه در دورانِ حکومت وحدت ملی، مقاماتِ افغانستان همواره حکومتِ پاکستان را متهم به حمایت از گروه طالبان و دیگر گروه‌های مخالفِ مسلحِ دولت نموده است. اما حالا به‌تازه‌گی حکومتِ پاکستان گفته است که هدف قرار دادنِ گروه‌های افراطی، به رشد افراطیت کمک می‌کند، و اکنون اعلامیۀ طالبان از قایم‌مقام شدنِ جنگ برای مدتِ نامعلومی حکایت دارد. یعنی این‌که پاکستان ضمنِ آن‌که در تلاشِ رهاندنِ خود از نزدیکیِ یک انزواست، از طالبان حمایتش را ادامه می‌دهد.
اینک بسیار واضح شده که دولتِ افغانستان روزهای پُرچالشی را با طالبان در پیش خواهد داشت و رهبریِ جدیدِ طالبان، جنگ را شعله‌ور می‌کند و پاکستان هم از آنان کماکان حمایت خواهد کرد. از جانب دیگر، جبهۀ داعش نیز به روی دولتِ افغانستان باز است و جنگِ دولت، هم در جبهۀ داعش و هم در جبهۀ طالبان، به گسترده‌گیِ ناامنی‌ها می‌افزاید و ماه‌های دشواری را پیش رویِ نیروهای دولتی می‌گذارد.
شکی نیست که بعد از این، نیروهای امنیتی خود را از حالتِ دفاعی به حالتِ تعرضی درمی‌آورند. با این حال، هنوز هم معلوم نیست که حکومتِ افغانستان ارادۀ سیاسی برای سرکوبِ گروه‌های مخالفِ مسلحِ دولت را دارد و یا خیر. در سال‌های گذشته، انتقاد جدی از همین مسأله بوده است. از طرف دیگر، باید دانست که نهادهای امنیتیِ کشور تا چه اندازه ظرفیتِ سرکوبِ گروه‌های مخالفِ مسلحِ دولت را دارند. البته پاسخِ این سوال تقریباً مشخص است؛ زیرا این‌بار امریکایی‌ها تصمیم دارند که طبقِ خواستِ دولت و نهادهای امنیتی کشور، مناطق و مراکزی که ضرورت باشند را بمباردمان ‌کنند؛ یعنی قوتِ پشتیبانیِ هوایی از نیروهای امنیتی نیز در حالِ افزایش است و بدون شک، این امر موفقیت‌های نظامیِ ما را بالا می‌برد.
اما حالا، هم جامعۀ جهانی و در رأسِ آن ایالات متحدۀ امریکا و هم جانبِ دولتِ ما، به گفت‌وگوهای صلح خوش‌بین نیستند و به همه‌گان واضح شده که پاکستان در این زمینه هیچ همکاری‌یی نمی‌کند. بنابراین، دیگر تلاش‌های صلح به شکلِ رسمی متوقف است و اگر هم راه بیفتد، نتیجه‌یی ندارد. خوب است که دولت روی استراتژیِ جنگ در برابرِ طالبان فکر کند و این موضع را تا زمانی ادامه دهد که طالبان خودشان صدایِ صلح و مذاکره را بلند کنند. البته این مأمول زمانی به‌دست می‌آید که دولت از طرقِ مختلف پاکستان را زیر فشارِ نیروهای ملی، منطقه‌یی و بین‌المللی قرار دهد تا در نتیجه، آن کشور از استراتژی‌یی که دارد، منعطف گردد و در امرِ صلح در افغانستان همکاری کند.