نشست وارسا یک بارِ دیگر تعهداتِ بزرگِ جامعۀ جهانی را برای دولت و مردمِ افغانستان به ارمغان آورد، ضمن آن‌که پیش‌شرط‌هایی از طرف ناتو برای جانبِ افغانستان نیز مطرح شد. تمدید آموزشِ نیروهای امنیتی افغانستان و کمک سالانۀ پنج میلیارد دالری تا سال ۲۰۲۰ میلادى به منظورِ تجهیز و تمویلِ نیروهای امنیتیِ افغانستان از سوی اعضای ناتو، دستاورد بزرگی برای دولتِ افغانستان است. توجه به تقویتِ نیروهای امنیتی و تجهیز و آموزشِ این نیروها و نیز تقویتِ جبهۀ مبارزه با هراس‌افکنی، از جمله خواست‌هایی‌ست که دولتِ افغانستان مطرح کرده و جهان همچنان بر آن متعهد باقی مانده است. مسلماً این نوع حمایت‌ها درصورتی‌که حکومت از برنامه و راهبردِ منظمِ توسعه‌یی برخوردار باشد، می‌تواند تأثیراتِ مثبتی را بر سرنوشتِ کشور وارد آورد.
اگر حکومت لیاقتِ خود را در طرحِ پلان‌های مؤثرِ امنیتی و اقتصادی به اثبات برساند و از حیف‌ومیلِ کمک‌ها جلوگیری نماید، مطمیناً آیندۀ افغانستان متفاوت‌تر از امروز خواهد بود. اما در حال حاضر، افغانستان راهبردِ لازم در برابرِ جنگ با تروریسم را ندارد و فقط مصروفِ جنگ‌های مقطعی می‌باشد. این درحالی‌ست که طالبان و پاکستانی‌ها راهبرد منظمِ جنگِ فرسایشی را در پیش گرفته و از این رهگذر توانسته‌اند ساحاتِ جنگ را گسترش دهند و در سطح تبلیغاتی نیز برای خود کارهایی بکنند. اما دولتِ افغانستان تا هنوز مشخص نساخته که کدام راهبرد جنگی‌ را در برابرِ تروریسم در پیشِ رو دارد. یقیناً تا زمانی که دولت راهبردی دقیق را در برابرِ تروریسم و جنگِ فرسایشیِ کنونی روی دست نگیرد، نمی‌تواند از این میـدان پیروز به‌در شود.
صادقانه باید اعتراف کرد که جهان در این یک‌ونیم دهه، کمک‌های سخاوتمندانه‌یی به ما کرده و همچنین ناتو راهبردِ مبارزه با تروریسم را برای افغانستان طرح و ارایه نموده است؛ اما متأسفانه از آن‌جایی که در گذشته آقای کرزی و حالا آقای غنی هیچ‌کدام ارادۀ راسخ و صادقی به حکومت‌داریِ خوب و مبارزه با فسادِ مالی و سیاسی نداشته‌اند، این کمک‌ها نتوانسته مصدرِ تحولاتِ مثبت در کشور شود. اما اکنون که دولتِ افغانستان بارِ دیگر تعهداتِ بزرگِ جامعۀ جهانی را به دست آورده است، انتظار می‌رود که برنامه‌های شخصی و تیمی و سلیقه‌یی، خط بخورند و جای آن‌ها را استراتژی منظمِ نظامی، سیاسی و اقتصادی پُر کند.
در گذشته، عدمِ پایبندیِ دولتِ افغانستان به تعهداتی که در نشست‌ها و کنفرانس‌های مختلف در سطح جهان داشت، سبب شد که هیچگاه مورد توجهِ جدیِ کشورهای کمک‌کننده قرار نگیرد و این یکی از دلایلِ اصلیِ فساد توسط دولت‌مردان در افغانستان بوده است. اما اکنون چنان‌که می‌بینیم، ناتو بسیار مایل است که دولت وحدت ملی افغانستان، اصلاحاتِ انتخاباتی را به وجود بیاورد و با فساد مبارزه کند و حقوق بشر را نیز رعایت نماید. اما از عملکرد و برنامه‌های سیاسیِ ارگ کاملاً هویداست که بحث اصلاحاتِ بنیادیِ نهادهای انتخاباتی، اصلاً در دستور کارِ این اداره قرار ندارد و این به معنای آن است که حکومت به تعهداتی که به ناتو داده است، عمل نمی‌کند و نیز بحث مبارزه با فساد، شامل برنامه‌های عملیِ دولت نیست و فقط در حدِ شعار مطرح است.
با این‌همه، به نظر می‌رسد که اگر جامعۀ جهانی کمک‌هایش را بر بنیادِ یک حساب‌وکتابِ درست انجام بدهد و از حکومت حساب پس بگیرد، افغانستان می‌تواند روی این کمک‌ها آباد گردد. مسلماً همین تعهداتِ یک‌جانبه و پول‎های بی‌حسابِ جهان برای افغانستان بوده که فساد در کشور چنان فربه شده است که دیگر هیچ مرجعی یارایِ رسیده‌گی به آن را ندارد. ادامۀ این وضع، هرگز به سود کشورِ ما نیست و باید جهان در عملی شدنِ تعهداتِ رییس‌جمهور غنی بسیار جدیت به خرچ دهد و مردم افغانستان را در این زمینه یاری رساند تا آن‌ها بتوانند به یک حکومتِ پاسخ‌گو و نظامی سالم دست یابند.