گرفته شده از صفحه فیس‌بوک احمد ولی مسعود/
حالا چرا؟ چه شد که به یگباره‌گی به جنگ پاکستان در افغانستان اعتراف می‌نمایند؟ باز چه در راه است؟
نا وقت پس از ظهر بود، آمر صاحب شهید قرار توافق به منطقۀ میان دو طرف خط جنگی مجاهدین و طالبان، بدون در جریان قرار دادن دولت و امنیت، فقط با دو عراده موتر در میدان شهر وردگ می‌رسد و منتظر رسیدن شوراى رهبری طالبان می‌ماند. تا اینکه شورا معلومش نمی‌شود، سرانجام آمر صاحب یک‌طرفه و در همان دقایق تصمیم پرخطر می‌گیرد و به خاطر مذاکرۀ صلح، یکجا با شمس الرحمن خان لکنخیل و مولوی مسجد وزیر اکبرخان رهسپار مقعر شورای طالبان در حومۀ میدان شهر می‌شود.
لحظات قبل از ورود به جلسۀ ۳۰ نفرۀ شورای رهبری طالبان، آمر صاحب یک قبضه تفنگچه را از سر احتیاط آماده می‌سازد به پشت کمر پطلون رزمی خود می‌زند، شورای طالبان از این‌که طبق وعده به محل توافق شدۀ مذاکره حاضر نگردیده بود و هیچ انتظاری هم نداشت، با دیدن غیر منتظرۀ احمد شاه مسعود به شدت غافلگیر و متعجب می‌شوند.
صحبت آغاز می‌گردد و شورای طالبان نکاتی چند از جمله جمع آوری سلاح، جلوگیری گروپ‌های بی بند و بار، حضور کمونست‌ها در دولت و ایجاد دولت اسلامی را مطرح می‌نمایند. آمر صاحب بلا فاصله در مقابل می‌گوید: جمع آوری سلاح کار دولت است، گروپ‌های بی‌بند و بار نگرانی شدید ما نیز می‌باشد، کمونیست به معنی کمونیست دیگر در افغانستان وجود ندارد، به ایجاد حکومت اسلامی همواره آماده‌گی داشته ایم. ادامه می‌دهد، خوبست نمایندگان و علمای دو طرف بنشینند، سر همۀ مسائل توافق کنند تا خدا بخواهد در کشور صلح بیاید. طالبان تا هنوز بی‌باورانه به صحبت های آمر صاحب به دقت گوش می‌دهند و به وی عمیقاً نگاه می‌کنند.
جلسه نزدیک به دو ساعت ادامه میابد ـ نماز عصر در نزدیکی‌های شام با جماعت ادا می‌گردد. پس از ادای نماز، بلافاصله آمر صاحب می‌گوید خوبست من به کابل بر می‌گردم تا فردا لست علما را آماده بسازیم، شما هم لست تان را آماده سازید تا علمای دو طرف باهم بنیشینند و خدا بخواهد توافق صورت گیرد. خدا حافظی می‌کند و می‌گوید فردا منتظر احوال شما می‌مانیم.
موقع برگشت به کابل همینکه به سیت موتر می‌نشیند، آمر صاحب به همراهان میگوید، خوب شد که اشتباه نکردیم، اینان اصلاً اراده و ادارۀ خود را ندارند و از جایی دیگری دستور میگیرند، فقط به خاطر جنگ ساخته شده اند و تا آخر هـم خواهند جنگید.
اما به خاطر قول و توافقی که کرده بود، در کابل آماده گی ایجاد شورای علمای مذاکره کننده را می‌گیرد. در جریان آماده‌گی‌های صلح دولت، طالبان حملات نظامی خود را در لوگر آغاز می‌نمایند.
کسانی که امروز به تروریست بودن طالبان و جنگ پاکستان در افغانستان اعتراف می‌نمایند، چگونه ممکن است که با همۀ دَم و دستگاهای طویل و عریض استخباراتی طی این همه سال‌ها و ۲۰ سال قربانی یک ملت، جدیدآ آگاه شده باشند که گپ از چه قرار است و اعلامیه های پیهم بدهند؟ تا دیده شود باز چه آشی برای مردم ما پخته اند؟
این تغییر ۱۸۰ درجه، تاکتیکی و در چارچوب بازی های کلان دیگران است یا در قالب منافع و استراتیژی ملی افغانستان؟ خدا کند چنین باشد.