بخش دوم/

۱ـ هنگامی که یک استخوان دچار شکسته‌گی می‌شود، شکاف‌های ایجاد شده در آن موجب قطع رگ‌های خونی موجود در طول استخوان می‌شوند. خون از این رگ‌های قطع شده خارج می‌شود و به سرعت لخته‌یی تشکیل می‌دهد که هماتوم (تودۀ خونی) خوانده می‌شوند. هماتوم کمک می‌کند استخوان ثابت شده و هر دو قطعه استخوان برای ترمیم کنار هم قرار بگیرند. این لخته همچنین مانع جریان خون به لبه‌های دندانه‌دار و ناهموار استخوان می‌شود. اگر خون به این سلول‌ها نرسد، به‌سرعت می‌میرند. بافت مرده مربوط به لبۀ استخوان شکسته و برخی از بافت‌های دیگر به واکنش التهابی در منطقۀ شکسته‌گی و ایجاد علایمی همانند تورم و قرمزی منجر می‌شود، بنابراین تورم و التهاب به علت عملکرد سلول‌ها برای حذف بافت‌های مرده و آسیب‌دیده اتفاق می‌افتد. رگ‌های خونی کوچک در هماتوم رشد می‌کنند تا با خون‌رسانی فرایند جوش خوردن را تغذیه‌رسانی کنند.
۲ـ پس از چندین روز هماتوم شکسته‌گی بافت سخت‌تری تولید می‌کند که آن را به کال (callus) نرم استخوانی تبدیل می‌کند. سلول‌هایی به نام فیبروبلاست‌ها تولید فیبرهای کلاژن را آغاز می‌کنند. کلاژن پروتئین اصلی موجود در استخوان و بافت همبند است. سپس کندروبلاست‌ها شروع به تولید نوعی غضروف به نام فیبروکارتیلاژ می‌نمایند که کال نرم را به کال فیبروکارتیلاژینوس (لیف غضروفی) سخت‌تر تبدیل می‌کند که دو قطعه استخوان را به هم پیوند می‌دهد. تشکیل این کال معمولاً حدود سه هفته طول می‌کشد.
۳ـ سپس استئوبلاست‌ها سلول‌های استخوانی تولید می‌کنند. این قشر سخت سه تا چهار ماه باقی مانده و پایداری و محافظتِ لازم برای استخوان را فراهم می‌آورد. سپس مرحلۀ نهایی جوش خوردنِ استخوان شروع می‌شود.
۴ـ در این مرحله بازجذبِ استخوانِ مرده آغاز شده و کال سخت بین دو قطعه استخوان تشکیل می‌شود. پیش از این‌که استخوان بتواند هرگونه فشاری را تحمل کند، باید در مورد این برآمده‌گی بافتی اقدامات زیادی توسط بدن صورت پذیرد. استئوکلاست‌ها و استئوبلاست‌ها با جایگزینی کال استخوانی با استخوان سخت‌تر و متراکم‌تر ماه‌ها برای بازسازی استخوان تلاش می‌کنند. این سلول‌ها برآمده‌گی کال را کاهش می‌دهند و به‌تدریج استخوان را به شکل اولیۀ خود بازمی‌گردانند. جریان خون در استخوان بهبود یافته و مواد مغذی‌یی که برای استحکام استخوان لازم است، مانند کلسیم و فسفر، جذب استخوان می‌شود. اما حتا در بهترین موارد هم برای این‌که شکسته‌گی تا حد ممکن صاف و هموار جوش بخورد، اغلب نیاز به توجه پزشکی دارد.

چه افرادی بیشتر در خطر شکسته‌گی استخوان قرار دارند؟
اکادمی جراحانِ ارتوپد امریکا گزارش کرده است که بیشترین آمار شکسته‌گی استخوان متعلق به مردانِ زیر ۴۵ سال و زنان یائسۀ بالای ۴۵ سال است. شایع‌ترین شکسته‌گی حداقل در سنین زیر ۷۵ سال، استخوان زند زبرین (رادیوس) مچ دست است. در میان سالمندان شکسته‌گی استخوان ران شایع‌تر است.

درمان‌های پزشکی شکسته‌گی استخوان
بسته به استخوانی که دچار شکسته‌گی شده، شدت شکسته‌گی و سن فرد، عوارض مختلفی ممکن است اتفاق بیفتد. کودکان مستعد اشکال دیگر شکسته‌گی هستند اما استخوان‌های‌شان سریع‌تر و کامل‌تر از بزرگسالان جوش می‌خورد. عفونت در شکسته‌گی‌های باز ممکن است اتفاق بیفتد؛ چون پاره‌گی پوست راه را برای ورود میکروب‌ها به ناحیۀ شکسته‌گی باز می‌کند. شکسته‌گی دنده ممکن است اندام‌های داخلی بدن را سوراخ کند و فرایند جوش‌خورده‌گی در آن ممکن است به اندام‌ها و بافت‌های دیگر ناخواسته آسیب وارد نماید.