بخش سوم و پایانی/

سندرم کمپارتمان (Incompartment) وضعیتی است که در آن عضلۀ آسیب‌دیده متورم شده و مانع رسیدن آکسیجن به بافتِ پُرفشار می‌شود. اگر آکسیجن کافی به بافت عضله نرسد، تورم ادامه می‌یابد تا این‌که عضله صدمه دیده و به دنبال آن می‌میرد. هنگامی که بخشی از لختۀ خونی در محل شکسته‌گی گسیخته و جدا می‌شود، ممکن است به سمت ریه حرکت کرده و مسیر رگ ریه را مسدود کند و امبولی ریوی اتفاق بیفتد. این وضعیت به ویژه در شکسته‌گی ران و لگن شایع است و مسوول یک‌سوم از مرگ‌های ناشی از شکسته‌گی ران در نظر گرفته می‌شود.
با توجه به این احتمالات، پزشک با اقداماتِ زیر از جوش خوردنِ مناسب استخوانِ شکسته مطمین می‌شود:
تشخیص: در اولین قدم پزشک مشخص می‌کند آیا شکسته‌گی اتفاق افتاده است یا خیر. اگر شکسته‌گی اتفاق افتاده باشد، شدت آسیب را ارزیابی می‌کند. مراحل درمانی زیر بسته‌گی به پزشک دارد که دقیقاً وضعیت را بررسی می‌کند. پزشک معمولاً با معاینۀ بیمار و تصاویر پرتوی ایکس از ناحیۀ آسیب دیده، ارزیابی خود را انجام می‌دهد.
بی‌حرکت کردن: همان‌طور که بدن نقشِ خود را برای سر جای خود نگه داشتنِ استخوان‌های شکسته و محدود کردنِ حرکت ایفا می‌کند، پزشک نیز باید از بابت موقعیتِ مناسبِ استخوان‌ها مطمین شود و سپس ناحیۀ آسیب دیده را با آتل، قالب (گچ گرفتن)، بریس یا اسلینگ (آتل مخصوص دست) بی‌حرکت ‌کند. چون ممکن است شکسته‌گی نیاز به جا انداختن و ردیف کردنِ استخوان‌ها داشته باشد، ممکن است برای کاهش موقتی درد به استفاده از بی‌حسی موضعی یا بیهوشی نیاز باشد.
کشش: همیشه بی‌حرکت کردن برای جوش خوردنِ درستِ استخوان کافی نیست. در موارد شکسته‌گی پیچیده (مانند شکسته‌گی چندتکه) ممکن است نیاز به استفاده از وزنه، طناب و قرقره باشد که دایماً دست یا پای شکسته را بکشد تا کم‌کم در وضعیت مناسبِ خود قرار بگیرد.
جراحی: بیشتر شکسته‌گی‌ها بدون جراحی درمان می‌شوند، اما در برخی از آسیب‌ها باید پزشک استخوان آسیب‌دیده را به روش تهاجمی (جراحی) درمان کند. گاهی اوقات پزشک برای خارج کردن مواد خارجی یا قطعات استخوان، باید جراحی انجام دهد. بهترین راه ثابت کردنِ برخی شکسته‌گی‌ها این است که از طریق جراحی استخوان‌ها را به یک میلۀ فلزی (معمولاً پلاتین) پیچ کنند. برخی از شکسته‌گی‌ها مانند آن‌هایی که در ران و مفاصل اتفاق می‌افتند، ممکن است جایگزین‌های مصنوعی لازم باشد.
توان‌بخشی: بی‌حرکت کردنِ استخوان که برای برداشتن فشار از روی استخوان در حال التیام انجام می‌شود و برای بهبودی لازم است، در عین حال عضلات پیرامون را نیز بی‌حرکت می‌سازد و این منجر به از دست رفتن حجم، قدرت و انعطاف‌پذیری عضلات می‌شود. برنامۀ ورزشی ویژه به فرد امکان می‌دهد به‌تدریج دست یا پای بهبودیافتۀ جدید خود را بدون خطرِ آسیبِ مجدد، توان‌بخشی نماید.
انواع شکسته‌گی‌ها
ساده‌ترین شکسته‌گی که همۀ افراد ترجیح می‌دهند شکسته‌گی‌شان از آن نوع باشد، شکسته‌گی ساده است. همان‌طور که از نامِ آن مشخص است، در این شکسته‌گی استخوان تنها از یک ناحیه می‌شکند و هیچ آسیبِ دیگری اتفاق نمی‌افتد. شکسته‌گی‌های دیگر عبارتند از:
شکسته‌گی باز: استخوانِ شکسته، پوست را سوراخ کرده است؛
شکسته‌گی در هم فرو رفته: یک انتهای استخوانِ شکسته وارد استخوان دیگر شده است؛
شکسته‌گی چندتکه: بخشی از استخوان به چند تکه خُرد شده است؛
شکسته‌گی ترکه‌یی: استخوان کودک که خم شده و ترک می‌خورد اما نمی‌شکند؛
شکسته‌گی کنده شدن: انقباض قدرتمند عضله استخوان تاندون (زردپی) را محکم کشیده و شکسته‌گی ایجاد می‌کند؛
شکسته‌گی پاتولوژی: استخوان به‌واسطۀ بیماری ضعیف شده و با وارد آمدنِ ضربه‌یی ضعیف می‌شکند.