عزیزم!
می‌پرسید: شعر دزدها چه‌گونه‌اند؟
سابقاً این را گفته بودم. چون از من سوال کرده‌اید باز می‌گویم:
به‌طور اختصار شعردزدها چند قسم هستند: یک دسته می‌دزدند فکر را یا طرز تلفیق عبارت را و برای دیگران به اسم خودشان می‌خوانند. این‌ها دزدهای احتیاط‌کار و قابل رقت هستند.
دومی‌ها می‌دزدند و در پیش روی آدم می‌خوانند. این‌ها دزدهای بی‌احتیاط هستند و باید ـ اگر نمی‌رنجند ـ آن‌ها را به این زبان نصیحت کرد که در خودتان غرق شوید… این‌ها بیشترشان خجول هستند وقتی که دزدی آن‌ها را به رخ آنها می‌کشید.
سومی‌ها می‌دزدند و در پیش روی آدم می‌خوانند و اگر به روی آن‌ها بیاورید، اعترافی در کار نیست. این‌ها دزدهای بی‌انصاف هستند. وقت خود را برای نصیحت کردن آن‌ها تلف نکنید. آن‌ها شعر را ابزار قوی معیشت مادی قرار داده‌اند.
اما دستۀ دیگری هم هستند که از همین دسته ریشه گرفته‌اند. به محض شنیدن مضمونی از دهان شما، با کمال بی‌شرمی لبخند آورده، سر تکان داده و چشم‌های دریده را به هم گذارده، می‌گویند: مثل همان مضمون که من در فلان غزل یا قصیده به‌کار برده‌ام.
این دسته دقت ندارند که چه می‌نویسند. راست یا دروغ چیزی را که در زنده‌گی خود ندیده و نشناخته‌اند، می‌نویسند به رسم و آداب دیگران، به اشخاص داستان خود رسوم و آداب می‌دهند.
سعی کنید که خودتان باشید. دروغ نگویید آن‌چه را که داستان نیست و راجع به خودتان است. خودتان باشید در شعرتان، ولو بدترین مردم. چون خودتان هستید شعر شما با شما زنده شده است ولی در صورت دیگر، به عکس این است.
طرز کار هریک از این‌ها روزی اهل نظر را بیدار می‌کند.
سعی کنید که خودتان باشید. دروغ نگویید آن‌چه را که داستان نیست و راجع به خودتان است. خودتان باشید در شعرتان، ولو بدترین مردم. چون خودتان هستید شعر شما با شما زنده شده است ولی در صورت دیگر، به عکس این است.
دزدهایی هستند که حتا این گونه حرف‌ها را هم می‌دزدند…
بهمن ۱۳۲۴
پی‌نوشت:
“حرف‌های همسایه” مجموعه‌یی از یادداشت‌های نیما یوشیج به صورت نامه است که در آن‌ها او ایده‌ها و اندیشه‌های خود را دربارۀ راه و روش نوین شعر و شاعری و عنصرهای اصلی شعر آزادش توضیح داده است. این نامه‌ها را نیما یوشیج در فاصلۀ بین سال‌های ۱۳۱۸ تا ۱۳۳۴ نوشته و آن‌ها را با عنوان “حرف‌های همسایه” یا ” نامه به همسایه” یا “نامه‌های فنی” مشخص کرده است.