در افغانستان، کمتر دانشجویانی هستند که با خیالِ راحت و کیفِ پُر از پول به دانشگاه بروند و از ناچاری و تنگ‌دستی به دور باشند. اما در دانشگاه کابل ـ مکانی که اکثریت دانشجویانش در دورترین نقاط و حتا در آن سویِ کوه‌های بااقتدار زنده‌گی می‌کنند و تنها رفت‌وآمدِ آن‌ها به مرکز ولایت چند روز زمان را در بر می‌گیرد و از بی‌بضاعتیِ بسیار، سالی یک‌بار هم به دیدار خانواده‌های خود نمی‌روند و سردی و گرسنه‌گی در خوابگاه و یا سرایی که در آن زنده‌گی می‌کنند را به جان می‌خرند، لباس و بوتِ نو نمی‌پوشند تا با اندک‌پولی که دارند، بخور و نمیر روزگار بگذرانند ـ، استادان دانشگاه‌ها دانشجویانِ بخت‌برگشته را وا می‌دارند که آثار علمی و نوشته‌های‌شان را ـ که آن‌هم رونوشتی بیش نیست که در واقع برای ارتقا و ترفیع علمیِ خود آن را تدارک دیده‌اند ـ از بنگاه‌های نشراتی خریداری کرده و آن را برای موفق برآمدن از آزمون‌ها مطالعه کنند.
در این میان، تنها استادانِ دانشگاه‌ها نیستند که از این مدرک درآمدِ خوب به‌دست می‌آورند، بل شماری از بنگاه‌های نشراتی در تفاهم با استادان، کتاب‌ها و جزوه‌های درسی را با پولِ هنگفت در دسترسِ دانشجویان قرار می‌دهند و سودِ ناعادلانه‌یی از این راه به جیب می‌زنند.
در گذشته، دانشجویان برای آمادگی و خرید جزوه‌های درسیِ یک مضمون، ۴۰-۳۰ افغانی هزینه می‌کردند، اما حالا برای خرید جزوۀ درسی برای یک مضمون که به شکل کتاب درآمده است، صـد افغانی و حتا بیشتر مصرف می‌کنند و تهیۀ این پول برای خانواده‌هایی که در دورترین نقاط کشور زنده‌گی می‌کنند، مصیبتی‌ست بزرگ و کاری شبیه گذشتن از هفت خوان رستم!