ازدواج در افغانستان، یکی از دغدغه‌های اساسی و همیشه پیوست در مرحلۀ جوانانی‌ست که بیشتر جوانان به هدف پیروز شدن بر این دغدغه، رخت سفر بسته و فرسنگ‌ها مایل دور از زادگاه‌اش می‌رود.
شماری از این جوانان با دست‌ پُر و شماری هم بدون هیچ توشه‌یی پس از سال‌ها به کشور برمی‌گردند. اخیرأ شماری از بزرگان ولسوالی‌های سیدکرم، احمدخیل، زرمت و مناطق زاهو و تیره در یک‌ گردهمایی‌یی در شهر گردیز مرکز این ولایت، در یک اقدام بی‌پیشینه‌یی بر نگرانی و رفتن پسرها به بیرون از کشور نقطۀ پایان گذاشتند.
این بزرگان قوم با مشورۀ عالمان دین به هدف جلوگیری از رسم‌ورواج‌های ناپستند و کمر شکن، طویانۀ دختران را بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار افغانی تعیین کردند. آنان هشدار می‌دهند که هیچ‌کس حق درخواست بیشتر از این پول را ندارد.
نسرین اوریاخیل، رییس امور زنان پکتیا با خوشبینی از این اقدام بزرگان قومی می‌گوید که در این پیمان از مصارف هنگفت شیرینی‌خوری نیز جلوگیری شده است. به گفتۀ بانو اوریاخیل، این پیمان‌ در بارۀ بددادن دختران نیز محدودیت‌هایی را وضع کرده و هر کسی که از این پیمان سر باز زند، جریمۀ نقدی می‌شود.
عبدالله حسرت، نویسنده و فعال مدنی در این ولایت، امضای این‌گونه پیمان‌ها را در امر ازبین بردن رسم‌ورواج‌های ناپسند مؤثر خوانده می‌گوید که این اقدام سبب کاهش خشونت در خانواده‌ها نیز می‌گردد.
شماری از جوانان نیز در این ولایت، با پشتیبانی از این اقدام بزرگان‌ می‌گویند، دیگر نیاز نیست بخاطر تهیه مصارف عروسی به خارج از کشور بروند.
فریدالله، باشندۀ ولسوالی سمکنی می‌گویند، هنوزهم باشنده‌گان بخش‌های از ولایت پکتیا ۵۰۰ تا ۲ میلیون افغانی از دختران‌شان طویانه می‌گیرند که این کار برای جوانان کمرشکن است. او می‌گوید، حدود ۳ سال را در عربستان سعودی سپری کرده، اما پس از نامزدی دیگر توان تأمین مصارف عروسی را ندارد و به این هدف دوباره به عربستان می‌رود.
پس از این اقدام بزرگان قومی در این ولایت، انتظارها برای کاهش رسم ناپسند طویانۀ گزاف بیشتر شده است.
اما آگاهان، افزایش سطح سواد در کانون خانواده‌ها و تقویت نهادهای مدنی را به هدف کاهش و ازمیان بردن رسم‌و‌رواج‌های ناپسند سودمند می‌دانند.