به ادامۀ سلسله نشست‌ها با جوانان و بحث پیرامون وضعیت جاری در کشور، نکات ارزشمندی بیرون داده شد:
ـ نظام سیاسی موجود، مادر همۀ مشکلات افغانستان است، تا این نظام فساد‌پرور تغییر نکند، هیچ مشکل کشور راه حل نخواهد داشت.
ـ در یک اجماع متشکل از نماینده‌گان احزاب، نهاد‌‌ها، نخبگان از اقشار مختلف، جوانان… همه دست به دست هم دهند تا زمینۀ تغییر فراهم گردد.
ـ تغییر نظام سیاسی باید به گونۀ هدفمند، سنجیده شده و با مدیریت دقیق صورت گیرد تا چالش ایجاد نگردد.
ـ پول خارجی نقطۀ ضعف این نظام است و بیشترین رهبران نظام وابسته به خارج اند.
ـ اگر همین امروز آمریکا پشت‌سر این نظام نباشد روز دیگر سقوط خواهد کرد.
ـ تا هنوز نیم میلیون دالر به مصرف رسیده است تا از مجرا‌های مختلف رییس حکومت وحدت ملی را “رییس جمهور” و “انتخابی” گویند.
ـ تغییر نظام با چوکی طلبی نمی‌شود. تغییر نه فقط ساختاری بلکه تغییر ارزشی، تغییر در بحث عدالت و نهادها در قانون اساسی حیاتی است و ثبات را تضمین می‌نماید.
ـ مشکل کلان افغانستان، مشکل سوء مدیریت است و نسبت به همۀ مشکلات اولویت دارد.
ـ چگونگی سرمایه گذاری روی جوانان باید تمرکز یابد: به اساس آگاهی‌دهی، هدفمندانه، حمایت از برنامه‌های جوانان و نظارت بر مصرف بودجۀ دولت در این راستا.
ـ وعدۀ این حکومت بود که به خانم‌ها و جوانان زمینه‌های کار و زندگی فراهم ‌کند، کجاست کار و زندگی برای جوانان و زنان؟
ـ رهبران این دولت توهم سیاسی دارند، اصلاحات و تغییر را شکست سیاسی می‌پندارند.
ـ اقوام را نباید در چهره‌ها و نام‌های اشخاص دید.
ـ آجندای ملی یگانه طرح بدیلی است که باید پیاده گردد.
ـ اگر قبل از ختم دورۀ حکومتداری موجود، تغییر نیآید، انتخابات بعدی، شاید آخرین انتخابات قبل از تجزیۀ کشور باشد.