روز گذشته معصوم ستانکزی، رییس امنیت ملی افغانستان مدعی شده است که از درون نظام با طالبان و تروریستان همکاری صورت می‌گیرد. او به اعضای مجلس سنا گفته: کسانی از درون نظام به دشمنان “تسهیلات و محل بودوباش” فراهم می‎کنند. آقای استانکزی هشدار داده است: تا زمانی‌که جلو نفوذی‌ها گرفته نشود، پیروز نمی‌گردیم!
مسلماً آن‌چه آقای ستانکزی فرموده، حرفِ تازه‌یی نیست. سال‌هاست که از زبان اعضای مجلس، شخصیت‌های سیاسی و تحلیل‌گران می‌شنویم که حلقات و مهره‌هایی در ساختار نظام تشریف دارند که به‌صورتِ منظم و سیستماتیک به سود دشمن کار می‌کنند. این حلقات به ستون پنجم در افغانستان معروف شده‌اند.
در چند سال پسین، همه از حضور نفوذی‌های دشمن در درون نظام سخن زده‌اند و اما هیچ کسی حاضر نشده است نفوذی‌ها را با ارایه اسناد و مدارک افشا نماید. در یک مورد، ظاهر قدیر معاون مجلس، حنیف اتمر مشاور شورای امنیت ملی را متهم به حمایت از داعش در ننگرهار کرد و گفت که به‌زودی اسناد خویش را در این زمینه ارایه خواهد کرد، اما تا امروز که بیشتر از یک سال از اظهاراتِ او می‌گذرد، هیچ نوع سندی ارایه نشده است. باری والی پیشینِ پکتیا، شورای امنیت ملی را متهم به حمایت از داعش کرد؛ اتهامی که منجر به برکناری و عزلِ او شد. اما والی پیشین نیز اسنادی در این خصوص ارایه نکرد.
به‌صورت کلی، همه می‌دانند شماری از چهره‌ها در ساختار نظام و حکومت به سود دشمن کار می‌کنند، اما هیچ‌گاهی این افراد مشخص و مجازات نشده‌اند. بر هیچ‌کس پوشیده نیست که در پانزده سال پسین در سطوح مختلف، به حمایت از طالبان و دیگر گروه‌های مخالفِ مسلحِ دولت، گردهمایی‌ها و نشست‌هایی برگزار گردیده است. حتا رهبری حکومت پیشین، بارها به حمایت از طالبان در کنفرانس‌های بزرگ سخن زده است.
اما این‌بار کسی علیه این وضع سخن می‌گوید، که خود نیز قبلاً از سوی افرادی متهم به جانب‌داری از طالبان و اظهار حسن نیت به مخالفانِ مسلح شده بود. شنیدن این مسأله از زبانِ چنین کسی که در عینِ حال، یکی از بلندپایه‌ترین مقامات امنیتی کشور است، واقعاً وحشت و سرگردانی به ‌بار می‌آورد. اگر اگر آقای ستانکزی به این نتیجه رسیده است که عده‌یی به سود دشمن کار می‌کنند، چرا در این خصوص اقدام نمی‌کند؟ زیرا کشف و دستگیریِ مهره‌های نفوذی دشمن، کار امنیت ملی است؛ همان اداره‌یی که آقای ستانکزی ریاستِ آن را برعهده دارد.
اگر واقعاً آقای استانکزی به ثبات و امنیتِ افغانستان می‌اندیشد، باید قاطعانه به تعقیب و گرفتاریِ آن‌هایی‌که با استفاده از پول بیت‌المال و دارایی عامه به دشمن کار می‌کنند، بپردازد. مسلماً آنانی‌که به‌خاطر تأمین منافع فردی، اقتصادی و سیاسی خویش، به دشمن و استخبارات کشورهای خارجی کار می‌کنند، خاین هستند و جزای خاینان در قوانین کشور نیز پیش‌بینی شده است.
اما گفتنِ حرف‌های خشک‌وخالی به نماینده‌گانِ مجلس سنا و مردم افغانستان چه دردی را دوا می‌کند؟ رییس امنیت ملیِ یک کشور و دستگاه استخباراتی افغانستان، باید وظایف و رسالتِ خویش را به‌درستی درک کنند. آن‌ها قبل از هر نوع افشاگری و راه‌اندازی هراس و هیاهو، باید به پاک‌سازی نهادهای کلیدی و امنیتی از وجود مهره‌های دشمن بپردازند. یقیناً هم‌اکنون چهره‌هایی در سطوح بالایِ هر سه قوه به عواملِ استخباراتِ کشورهای منطقه و جهان تبدیل شده‌اند که باید دستِ آن‌ها از کار گرفته شود.
راز موفقیتِ پاکستان در افغانستان چیزی نیست جز نفوذ این کشور در دستگاه امنیتی و سیاسیِ ما. اگر جلو این نفوذ گرفته شود، بدون هزینه‌های کلان در میدان‌های جنگ، می‌توانیم طالبان و پاکستان را به شکست بکشانیم و کلافِ سردرگمِ طالبان و حکومت افغانستان را از هم وا کنیم. در غیر این صورت، اظهاراتِ مقاماتی از جنسِ آقای استانکزی، تنها معمایِ طالبان و جنگ با آنان را دشوارتر، و سرگردانی و هراسِ مردم را بیشتر می‌سازد؛ همان هراس و سرگردانی‌یی که «طالبان» و «حکومت» را سایه‌های یکدیگر معرفی می‌کند.