اشاره: احمد صمیم صمیمی در سال ۱۳۴۲ در ولایت کابل در کوچه عاشقان و عارفان چشم به جهان گشوده است. در سال ۱۳۶۳ از انستیتوت تربیت بدنی فارغ گردیده است. او نظر به شوق و علاقه‌یی که به ورزش داشت٬ در سال ۱۳۵۹ تمرینات مشت‌زنی را تحت نظر استاد عبدالقیوم لطیف آغاز کرد. آقای صمیمی فعلاً در کشور کانادا زنده‌گی می‌کند. خبرنگار روزنامه ماندگار مصاحبه را با او ترتیب داده است که تقدیم علاقه‌مندان عزیز می‌گردد:

—————————————————————–
لطف کرده در باره دستاوردهای ورزشی‌تان برای‌مان معلومات ارایه کنید؟
نخستین‌باری که در مسابقات المپیک اشتراک کردم٬ مقام اول را کسب کرده و عضویت تیم ملی رانصیب شدم که در ادامه توانستم مدت ده سال قهرمانی خود را حفظ کنم.در سال ۱۹۸۳ برای نخستین‌بار در تاریخ مشت‌زنی افغانستان من به نماینده‌گی کشوردر مسابقات کشور گرجستان شوروی اشتراک کردم که در آن٬ به مدال نقره دست یافتم. بعد از آن سه‌بار افغانستان میزبان ورزشکاران شوروی در آن زمان بود که من توانستم سه ورزشکار را در این مسابقات شکست بدهمو بهترین مشت‌زن سال شناخته شوم. در سال ۱۹۶۳ اولین ماستر سپورت در رشته ورزشی مشت‌زنی شناخته شدم٬ چون من بهترین ترینر و مدال‌آور در دهه شصت بودم٬ مدال درجه اول را از کلوپ عسکری برای من اعطا شد.در این مدت سفرهای ورزشیی نیز به کشورهای چونازبکستان، چکسلواکیا٬ تاجکستان،مسکو٬ منگولیا، هندوستان و امریکا نیز داشته‌ام.
در مسابقات بین‌المللی در کشور کیوبا بهترین ورزشکار شناخته شدم.در مجموع ۸۱ مسابقه داخلیانجام داده‌ام که تنها یک باخت در ریکوردهایم ثبت است و۱۵ مسابقه خارجی داشته‌ام که هفت پیروزی از این مسابقات دارم. مدال‌هایی که تا به حال به دست آورده‌ام٬ شامل بیست مدال طلا و یک نقره می‌شود. هم‌چنان در این میان٬ به عنوان عضو فنی کمیته ملی المپیک ومدیر فنی تربیت بدنی وزارت معارف وقت نیز ایفای وظیفه کرده‌ام.
نقش ورزش را در سلامتی جامعه چگونه ارزیابی می‌کنید؟
ورزش زبان جهانی توصیف می‌شود که تمام دیوارها و موانع میان مردمان را کنار می‌زند. فعالیت‌های ورزشی توسعه‌طلبانه و صلح‌جویانه است٬ ورزش مسایل قومی را نمی‌پذیرد وبه همین دلیل٬ نقش کلیدی در امنیت و سلامتی جامعه بازی می‌کند.
از دیدگاه شما رفتار یک ورزشکار چگونه باید باشد؟
شخص ورزشکار برای خود ارزش و احترام قایل می‌باشد و به دیگران هم عشقمی‌ورزد. ورزشکار خوب از خوبی دیگران قدردانی می‌کند و کمک و احترام به دیگران را سرمشق زنده‌گی خود قرار می‌دهد. رفتار ورزشکار در اجتماع نباید تحقیر‌آمیز باشد.
چرا خواستید پناهنده شوید؟
زمانیکه جنگ‌های داخلی در کشور شروع شد٬ خانهمانمورد بمباردمان قرار گرفت و تخریب گردید٬ در کنار این٬ امنیت مردم روزبه‌روز بدتر می‌شد و همه احساس نا آرامی می‌کردند٬بناً ما مجبور به ترک کشور شدیم. یکی از دلایل دیگری که خواستیم به بیرون از کشور پناهنده شوم٬ شوق و علاقه‌ام به درس و تحصیل بود که زمینه آن در افغانستان مساعد نبود.
پیام‌تان برای جوانان کشور چیست؟
جوانان عزیز باید حس هم‌دیگر پذیری را در خود تقویت کنند و به هم‌دیگر بدون در نظرداشت قوم و سمت و سو احترام بگذارند. باید در راهی که گام می‌گذارید٬ با عشق و علاقه آن را دنبال کنید.