گلاب گلشنِ جان است شعرت   ــــــــــــ  نمودِ باغ عرفان است شعرت
تو گویی می‌وزد از سایهء شمس    ـــــــــــــ  نوای نای جانان است شعرت
صدای ارغنون آباد عاشق    ــــــــــــــ  رباب آهنگ مستان است شعرت
جگرپیراهنی از وادیِ  درد  ـــــــــــــ  فغانِ شهر کنعان است شعرت
به درب خانقاهِ دل نشسته      ـــــــــــــ محبت را نگهبان است شعرت
برای پارسی‌جویانِ تشنه      ـــــــــــــ     غزل‌گنجِ نمایان است شعرت
برای زرشناسانِ معانی     ـــــــــــــــــ    گهربیز و درافشان است شعرت
شمین و دلنشین و بی‌تکلف    ـــــــــــ  روان و صاف و آسان است شعرت
زِ «هو»ی عشق می‌لرزد زبانت ـــــــــــــ  که گرم و داغ و سوزان است شعرت
هوای «گردشِ چشمِ سیاهی» ـــــــــــــ غمِ زلفِ پریشان است شعرت
نوازش‌نامه توحید دارد        ـــــــــــــ    نسیمِ کوی قرآن است شعرت
به میدان مدارا و مروَّت      ـــــــــــــ علم‌دارِ سپاهان است شعرت
گُلِ انگور در باغِ «شمالی»       ـــــــــــــ شکوهِ توت و تلخان است شعرت
برای چون منِ رهپوی و رهبین ـــــــــــــ همش رهجوی و رهدان است شعرت
تو روحی، اوستادا! کی وجودی
به این معنا گواهان است شعرت

افسر رهبین
کابل، آذرماه/قوس ۱۳۹۱