مجلس نماینده‌گان، طرح اطلاق کلمۀ «شهید» به جان‌باخته‌گانِ نیروهای امنیتیِ کشور را تصویب کرد. این طرح اگرچه بسیار دیر مطرح و تصویب شده؛ اما خوب‌ترین گامی‌ست که توسط دولت در پانزده سالِ اخیر برداشته شده است. بر اساس این طرح، رسانه‌های دولتی و خصوصی مکلف اند که به جان‌باخته‌گانِ نیروهای امنیتیِ کشور در میدان‌های جنگ “شهید” خطاب کنند. این اتفاق می‌تواند توجه رسانه‌ها را به این مسأله، یعنی به حمایت از نیروهای امنیتی، جلب کند.
پیش از این، رسانه‌های کشور به دلایلِ مختلف، از اطلاق کلمۀ شهید به سربازان و افسرانِ جانبازِ کشور خودداری می‌کردند و آن را شامل ترم ژورنالیستیکی نمی‌دانستند. با این‌همه، برخی‌ها کلمۀ شهید را به پاسِ شهادتِ جانبازانِ وطن به‌کار می‌بردند. آنانی که کلمۀ شهید را به جان‌باخته‌گانِ فداکارِ کشور اطلاق نمی‌کردند، می‌پنداشتند که کاری قانون و مسلکی انجام می‌دهند. اما با تصویبِ این طرح که با توشیح ریاست‌جمهوری به قانون نیز تبدیل می‌شود، همۀ رسانه‌های کشور مکلف اند که واژۀ شهید را در کنارِ نامِ جان‌باخته‌گانِ نهادهای امنیتی کشور به‌کار ببرند.
مسلماً «شهید» و «شهادت»، مفاهیمی مختص به دین، فرهنگ و ادبیاتِ ما نیستند؛ بلکه این مفهوم‌ها در همۀ زبان‌ها و فرهنگ‌ها، کاربرد و معادلاتی نیز به همۀ زبان‌های زندۀ دنیا دارند. اگر از مدلول‌های صرفاً دینیِ واژۀ شهید بگذریم، در همۀ فرهنگ‌ها به کسانی که جانِ خویش را در راه میهن و مردم فدا می‌کنند، واژه‌هایی با بارِ معنایی و روانیِ کاملاً مثبت اطلاق می‌شود تا هم از مقامِ شامخِ آن‌ها تجلیل به‌عمل آید و هم تشویقی بزرگ برای ادامه‌دهنده‌گانِ راه شهدا و آرمان‌های‌شان باشد. اما علاوه بر این طرز تلقی، شهادت بزرگ‌ترین مقام در آیینِ اسلام معرفی شده و شرایط آن به‌وضوح تبیین شده است. اصلی‌ترین شرط شهادت در اسلام، جان باختن در راهِ خیر و ایثار برای نجاتِ جانِ انسان‌های دیگر عنوان شده است. بنابراین، اگر ما به هر طرز تلقی از این مفهوم نگاه کنیم، آن منسوبانِ نیروهای امنیتیِ کشور که در مسیر حفاظت از جان و مال و ناموسِ این وطن جان می‌بازند، شهید به حساب می‌آیند و سزاوار است نام‌شان به بزرگی یاد و مقام‌شان گرامی داشته شود.
نیروهای امنیتی کشور همواره برای دفاع از عزت و شرفِ مردم افغانستان، آماده هستند و با توجه به اساساتِ دین مبین اسلام، اطلاق کلمۀ شهید به جان‌باخته‌گانِ این نیروها می‌بایست سال‎ها قبل صورت می‌گرفت. استفاده از کلمۀ «کشته» به‌جای «شهید»، روشن‌فکری و بی‌طرفی در دانشِ ژورنالیسم نه، بلکه بی‌معرفتی و جفایی بزرگ در حقِ همۀ آن‌هایی بوده که جان‌شان را برای آرامشِ ما ـ از جمله آرامشِ اصحاب رسانه ـ از دست داده‌اند.
یقیناً منسوبان نهادهای امنیتیِ ما به ایجاد روحیه و انرژیِ مثبت نیازِ شدید داشته‌اند، اما اکثرِ رسانه‌ها با «کشته» خواندنِ شهدای آنان، تۀ دلِ آن‌ها را خالی کرده و انرژی منفی به ایشان داده‌اند. اکنون فرصتِ جبرانِ گذشته رسیده و رسانه‌ها مکلف اند که پس از این، و به‌خصوص بعد از توشیح قانونِ آن، از این بی‌معرفتی دست بکشند و با گردنِ فراز، شهید را «شهید» و کشته را «کشته» بخوانند. پیشنهاد ما به دولت وحدت ملی به‌خصوص مجلس نماینده‌گان و مجلس سنایِ کشور این است که با هر نوع سرکشی از این مصوبه، برخورد قاطع و قانونی کنند و همچنان سربازان و افسران و خُردضابطانی که در راهِ وطن رشادت و ایثار می‌کنند را از تحسین‌ها و امتیازاتِ تشویقی از جمله تفویض مدال قهرمان ملی محروم نسازند و از بالا تا پایین، همۀ منسوبان نهادهای امنیتی را مشمولِ طرحِ اعزاز سازند. تنها در چنین صورت است که فرهنگِ ایثارگری و شهادت، به فروغ و تابنده‌گیِ خویش ادامه خواهد داد.