حکمتیار و صـلح از هـم فاصـله دارنـد

گزارشگر:سه شنبه 19 دلو 1395 - ۱۸ دلو ۱۳۹۵

به تازه‌گی، اسمِ گلبدین حکمتیار از فهرستِ سیاهِ شورای امنیتِ سازمان مللِ متحد بیرون شده و این امر، واکنش‌هایی را در سطحِ کشور برانگیخته است. آقای حکمتیار به عنوان یک شخصیتِ تاریخیِ منفی در میان اکثرِ شهروندانِ کشور به‌ویژه پایتخت‌نشینان برجسته شده است، اما بدون شک او هواخواهانی نیز دارد.
پیش از این، اسمِ حکمتیار به‌دلیل قرار داشتنِ او در کنارِ تروریستان و نیز ایستادن در برابرِ نظام و انجام حملات انتحاری و انفجاری، در فهرستِ سیاه سازمان ملل قرار داشت؛ اما سرانجام بعد از مدت‌ها تلاش‌ به هدفِ آوردن حکمتیار به کابل، نامِ او از فهرست سیاه سازمان ملل حذف شد.
اکنون نمایندۀ حزب آقای حکمتیار به‌جای نشان دادنِ واکنشِ مثبت نسبت به این اقدامِ شورای امنیتِ سازمان ملل متحد، می‌گوید که این حزب نمی‌خواهد سلاح و مهماتش را به دولت تسلیم کنـد. این در حالی‌ست که تنها تعهدِ حزب اسلامی در توافق‌نامۀ میانِ حزب و ارگ و شورای عالی صلح، ترک خصومت و تسلیمِ سلاح و مهمات به دولت بوده است.
تا پیش از بیرون شدنِ اسم آقای حکمتیار، نماینده‌های او همواره تأکید می‌کردند که این حزب سلاح و مهماتش را به دولت واگذار می‌کند و خود به روند صلح می‌پیوندد. اما حالا که اسمِ آقای حکمتیار از فهرست سیاه سازمان ملل بیرون شده است، آنان می‌گویند که حاضر به تسلیم کردنِ جنگ‌افزارهای‌شان نیستند. این عهدشکنی در حالی‌ست که دولت امتیازهای فوق‌العاده‌یی را به این حزب اِعطا کرده و خواهد کرد. این حزب قبل از گفت‌وگوهای صلح نیز شریکِ قدرت بوده و در دولتِ آقای کرزی و غنی حضور سنگین داشته است. اما با شکل‌گیری گفت‌وگوهای صلح با حکمتیار، امتیازهای کلان‌تری به شخصِ او و حلقۀ خاصِ وی اعطا شده و یا در حالِ اعطا و اجراست. برخی فرماندهانِ این حزب دوباره وارد کابل شده‌اند، به آنان خانه‌های امن و امکاناتِ وافری هدیه شده و نیز چندین حویلیِ وسیع و مستحکم به شخصِ آقای حکمتیار و خانواده‌اش در نظر گرفته شده است. هم‌اکنون برخی از اعضای خانوادۀ حکمتیار، از امکاناتِ بسیار فوق‌العادۀ اقتصادی و امنیتی در کشور برخوردار شده‌اند. ساختِ شهرک‌های مسکونی به مهاجرانِ عودت‌کردۀ وابسته به حزب اسلامی نیز آغاز شده و حتا قرار است که صدها طالب و دیگر زندانیانِ خطرناک، زیر نامِ زندانیان حزب اسلامی از زندان‌ها رها شوند.
با این‌همه، هیچ‌ گامی از طرفِ آقای حکمتیار در راستایِ صلح و ثباتِ واقعی ـ نه شعاری ـ برداشته نشده است. چنان‌که هنوز هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که با آمـدنِ آقای حکمتیار، حتا در یک قریه نیز صلح برقرار می‌شود. در چنین شرایطی، به جرأت می‌توان گفت آن‌چه که تا کنون حکومت برای حزب اسلامیِ حکمتیار انجام داده، دلبریِ یک‌طرفه و کودکانه بوده است که به تشجیعِ دیگر گروه‌های تروریستی و مخالف منجر خواهد شد.
این‌که نماینده‌های حزب اسلامی چه بهانه‌یی را برای تحویل ندادنِ اسلحه و مهمات‌شان مطرح می‌کنند، مهم نیست؛ زیرا آنان مکلف به عملی کردنِ این تعهد در برابرِ کوهِ اقداماتی اند که دولت برای‌شان انجام داده است. اما از طرف دیگر، ممکن است این گروه به دلیلِ این‌که جبهات منظم در برابرِ دولت ندارد و سنگری به نامِ حزب اسلامی وجود نداشته و همۀ اعضای پیشینِ این حزب در شمارِ طالبان یا داعش بوده‌اند، نتواند اسـلحه و مهماتِ قابل ملاحظه‌یی به دولت تسلیم کند. اما اگر چنین نیست و به‌راستی سنگرهای نظامی حزب اسلامی در جایی فعال است، باید طبقِ توافق‌نامه عمل شود و نباید این گروه، پس از این، نیروی مسلح داشته باشد.
اگر حزب اسلامی به تعهدش در توافق‌نامه عمل نکند، به معنایِ آن است که آقای حکمتیار مثلِ گذشته، پیمان‌شکن و جنگ‌طلب است و میانِ او و صلح هیچ سازگاری‌یی وجود ندارد. در چنین صورتی، دولت باید از همین اکنون رویِ اقداماتِ بعدی‌اش در قبالِ این حزب فکر کند، ورنه دردسرهای تازه‌ و خطرناکی برای کشور و مردم خلق خواهد شد و همۀ فرصت‌ها و دستاوردهای نسبی نیز از بین خواهند رفت.

اشتراک گذاري با دوستان :