هفتۀ گذشته، دونالد ترامپ و داکتر غنی، رییسان جمهورِ امریکا و افغانستان با هم صحبتِ تلیفونی کردند و مسایل افغانستان را مورد بحث قرار دادند. این صحبت درست ساعاتی پس از آن صورت گرفت که فرمانده ارشدِ نیرو‌های امریکایی در افغانستان برای شکستن بن‌بست طالبان، اعزام هزاران نیروی دیگر را درخواست کرده بود.
دو رییس‌جمهور دربارۀ ظرفیت‌های گسترش روابط، همکاری‌های ضد تروریستی و توسعۀ اقتصادی نیز گفت‌وگو کردند؛ گفت‌وگویی که در امتداد حمایت‌های امریکا از افغانستان بسیار تعیین‌کننده به نظر می‌رسد و فرصت‌های تازه‌یی را برای دولت افغانستان مهیا می‌سازد.
تأکید بر اهمیتِ ادامۀ مشارکتِ راهبردی امریکا و افغانستان در این گفت‌وگو، مسلماً به معنای این است که دولت افغانستان مثل پانزده ـ شانزده سالِ گذشته در مسیر برنامه‌های امریکا در منطقه، برای آن کشور همچنان اهمیت دارد. از طرف دیگر، این سخنان نشان می‌دهد که جنگ در افغانستان برای سال‌های دیگر نیز ادامه می‌یابد و امریکا همچنان بخش اصلیِ بار جنگ را به دوشِ خود حمل می‌کند. اگرچه هنوز موضع روشنی در مورد چگونه‌گیِ حضور نیروهای امریکایی در افغانستان از جانب ترامپ اعلام نشده است، اما با آن‌هم قابل درک است که افغانستان مثل گذشته در مسیر برنامه‌های امریکا مورد حمایتِ آن کشور است و قرار نخواهد بود که ترامپ نیروهای نظامی امریکا را از افغانستان بیرون کند و یا با افزایشِ آن مخالفت نماید.
افزایش نیرویی که توسط فرمانده نیروهای امریکایی در افغانستان مطرح می‌شود، نشان از آن دارد که جنگ با تروریزم در افغانستان پای امریکا را زیاد بنـد کرده است و این کشور در نظر دارد که با افزایش نیروهای آموزشی و احتمالاً جنگی در افغانستان، صفحۀ تازه‌یی در این جنگ باز کند؛ صفحه‌یی که در عین حال تفاوتِ ریشه‌یی با آن‌چه گذشت نیز نخواهد داشت.
از جانب دیگر، صحبتِ آقای ترامپ با غنی و سخنان فرمانده امریکایی در امریکا دربارۀ افغانستان، نشانگر آن است که امریکا امیـدی به نتیجه گرفتن از آن‌چه پروسۀ صلح خوانده می‌شود، ندارد و بازگشت به میدان‌های جنگ در افغانستان، دوباره در ذهنِ نظامیانِ امریکایی جرقه زده است. همچنان واکنش‌های اخیر نشانگرِ آن هستند که کاهشی که در زمان اوباما در سطح نیروهای نظامی آن کشور در افغانستان صورت گرفت، بار دیگر توسط ترامپ به افزایش مبدل خواهد شد و تغییراتِ کلانی البته در نمای بیرونیِ سیاستِ امریکا در برابر افغانستان رونما می‌گردد. اما حالا که قرار است در گرماگرم این رابطه، آقای غنی به امریکا برود و با دونالد ترامپ دیدار کند، این سوال مطرح می‌شود که «آقای غنی از این سفر و این فرصت چه استفاده‌یی خواهد کرد؟»
مردم انتظار دارند که آقای غنی بتواند از فرصت‌هایی که پیش روی افغانستان قرار دارد، استفادۀ بهینه ببرد و افغانستان را از وضعیتِ نامطلوبِ موجود عبور دهد. اما با توجه به سیاست‌هایی که در پانزده ـ شانزده سالِ گذشته اعمال شده است، درمی‌یابیم که مسالۀ افغانستان برای آقای غنی و در گذشته برای آقای کرزی، اهمیتِ یک پروژه را داشته است و از این رهگذر، نگاهِ بسیاری از مدیرانِ افغانستانی به مسالۀ جنگ و صلح و اقتصادِ کشور، انجویی و پروژه‌یی بوده است تا این‌که بنیادی و ساختاری باشد. آقای غنی در همین مسیر، قابل محاسبه است و می‌خواهد از همۀ فرصت‌ها به نفع خویش استفاده کند و نه منافعِ کشور.
شاید بااهمیت‌ترین نقطۀ دیدار غنی با ترامپ، گلایه از داکتر عبدالله شریکِ قدرتش باشد تا این‌که از پاکستان و سنگ‌اندازی‌هایش در مسیر رشد و اعتلایِ افغانستان گلایه کند. در حالی که انتظار می‌رود آقای غنی از فرصت‌هایی که پیش پایِ افغانستان قرار گرفته است، استفاده کنـد؛ زیرا این فرصت‌ها برای افغانستان اهمیتِ طلایی دارند اما دولت‌مردان به‌خصوص آنانی که همه چیز را قبضه کرده اند، نگاهِ سوداندوزانه و پروژه‌یی دارند و این دردِ افغانستان است!