به‌تازه‌گی ارتش پاکستان، مرز افغانستان- پاکستان در تورخم را بسته و از دولت افغانستان خواسته است که ۷۶ تروریستِ پنهان‌شده در افغانستان را به آن‌ها تحویل بدهد. این درخواست پس از آن صورت گرفته که در ایالت سند پاکستان، یک حملۀ انتحاری رخ داده و ده‌ها تن کشته و زخمی شده‌اند.
درخواستِ واگذاری ۷۶ تروریستِ پنهان‌شده در حالی مطرح می‌شود که افغانستان پیش از این، تجربۀ کشتن و تسلیم‌دهی طالبانِ پاکستانی به این کشور را داشته و باری هم به جنرالان و تحقیق‌گرانِ آن کشور اجازه داده که از تروریستانِ پاکستانی در زندان‌های افغانستان تحقیق کنند.
مسلماً حمله‌یی که در ایالت سند پاکستان صورت گرفت، آخرین حمله نیست و در آینده هم پاکستان شاهدِ چنین حملاتی خواهد بود؛ زیرا پاکستان مارهایی را که برای نیش زدنِ دیگران پرورده بود، اکنون بلایی به جانِ خودش شده و در آینده موج بزرگ‌تری از حملات را شاهد خواهد بود.
همواره سیاستِ پاکستان در قبال افغانستان، سیاستِ استیلاگری، آن‌هم آن با استفاده از ابزار ترور و تهاجم، بوده است و بدون شک پس‌لرزه‌های این سیاستِ مدهش، کُلِ منطقه را تهدید می‌کند و پاکستان را در یک موقعیتِ غیرقابل اعتماد برای کُل منطقه قرار داده است. در چنین شرایطی، ادعای دولت پاکستان مبنی بر حضور جنگ‌جویانِ طالبِ خطرناکِ آن کشور در افغانستان، می‌تواند به‌هدفِ پیچیده‌تر نمایاندنِ بازی با تروریسم و نیز منابع حمایتیِ آن صورت گیرد و ذهنیت‌ها را نسبت به افغانستان منحرف سازد و چنین ادعا شود که افغانستان به لانۀ تروریسم تبدیل شده است.
البته افغانستان سال‌هاست با توجه به برنامه‌‌های آی‌اس‌آی، لانه و پناهگاهِ تروریسمِ جهانی شده، اما دقیق کلیدِ این خانه و افسارِ تروریسم به دستِ پاکستان بوده و همین اکنون نیز چنین است.
حالا پاکستان در موقعیتی قرار گرفته است که هرچه از آدرسِ تروریسمی که بسیار سرکش شده و ابزاری برای همه می‌تواند باشد، صدمه ببیند؛ بازهم از سیاستِ تروریسم‌پروری و دهشت‌اندازی تا رسیدن به اهداف عمیقِ خویش دریغ نمی‌ورزد. اما از طرف دیگر، افغانستان ظرفیتِ تروریسم‌پروری به عنوان ابزار را ندارد و بدون شک اگر به این بازی‌ها دست بزند، خود برای خود تلکی خواهد ساخت. بنابراین انتظار این است که دولت افغانستان صداقت و تعهدِ خود را در راستای تأمین صلح، ثبات و مبارزه با تروریسم استوار و پابرجا نگه دارد. اما مسلماً هستند کسانی در دولتِ افغانستان که از تروریسم به عنوان ابزار منافع سیاسی‌ و اقتصادی در سطح داخلی و در سطحِ خارجی استفاده می‌کنند. برای این عده فقط پول و سرمایه و امکاناتِ بیشتر مطرح است و برای‌شان فرقی نمی‌کند که افغانستان را به کجا می‌برند. اما بازی با تروریسم در نظام و سیاستِ پاکستان، عمقِ استراتژیک و اهمیتِ ریشه‌یی دارد و در مجموع، این استفاده‌جویی‌ها از تروریسم، گرافِ خشونت و ویرانی در منطقه را بالا برده و میلیون‌ها نفر از جمله مردم افغانستان را آواره و پریشان ساخته است.
بنابراین حالا همه چیز واضح است و هیچ کس نمی‌تواند حقیقت را از دیگری پنهان سازد. حالا فرصتِ آن است که پاکستان ثابت سازد که دیگر از تروریسم بهره نمی‌جوید و در برابر آن، صادقانه می‌ایستد و رویکردِ دوگانه ندارد. دولت افغانستان نیز باید همۀ دقت و قدرتِ خود را به خرج دهد تا قربانی بازی‌های سیاهِ دیگران نشود؛ زیرا امروزه قربانی تروریسم شدن، دلیلی بر حمایت نکردن از آن نیست و دست‌کم اعمالِ پاکستان این را ثابت کرده است.