مقامات امنیتی کشور با راه‌اندازی محفلی در مذمتِ داعش، تأکید کرده‌اند که این گروه را نابود خواهند کرد. این نشست در حالی برگزار شده که گفته می‌شود داعش در برخی از ولایت‌های کشور ریشه دوانده است. اما از سوی دیگر، همواره گفته می‌شود که از حضور داعش در افغانستان بزرگ‌نمایی صورت گرفته است. یقیناً این ادعا زیاد هم مورد شک قرار ندارد. زیرا بحث مخالفت با داعش و اطمینان از ریشه‌کن کردنِ این گروه، آن‌هم در شرایطی که نشست شش‌جانبه در مسکو دایر شده تا راه‌های رسیدن به صلح در افغانستان را جست‌وجو کند، می‌نمایاند که موضع‌گیری‌های دولت در برابر داعش، موضع‌گیری‌های سیاسی و ریاکارانه است؛ به این ترتیب که می‌خواهند با پرداختنِ مکرر به داعش، طالبان را در اذهانِ عامه از سطح گروه‌های تروریستی بیرون بکشند و یا حد اقل در برابر داعش، خطری دستِ دوم جلوه دهند.
در حالی که می‌دانیم جنایتِ هر دو گروه در افغانستان مشابه است و آنان در یک خط و سمت برای تخریبِ اوضاعِ افغانستان تلاش می‌کنند و برای مردم افغانستان هیچ‌کدام بر دیگری مزیت و ارجحیت ندارد؛ پیشنهادِ ما این است که نهادهای امنیتی کشور به‌جای این‌که بگویند طالب بد است و داعش بدتر، و یا این‌که بگویند که طالب تهدیدِ جدی نیست و داعش تهدید جدی است، و یا هم به‌جای این‌که بگویند یکی صلح‌پذیر است و دیگری صلح‌ناپذیر، باید مکانیسم خاصِ نظامی را برای سرکوبِ دشمن زیر هر نام و گروه طراحی و پیـاده کنند.
مسلماً «دشمن» به کسی گفته می‌شود که در تلاش براندازی نظام به شیوۀ مسلحانه است و در این مسیر، از به خاک و خون کشاندنِ مردم هیچ ابایی ندارد. داعش و طالب به‌رغمِ همۀ سیاه و سفیدنمایی‌های ارگ، هر دو روی‌سیاه و دشمنِ دشنه‌کشیدۀ نظام و مردمِ افغانستان اند‌. در ثانی، مردم می‌دانند که داعش نیز همان طالبانی است که دیروز بیرقِ سفید داشتند و امروز بیـرق سیاه به دست گرفته‌اند. مردم این را هم نیک درک می‌کنند که هر دو گروه، ریشه‌های فکری و فیزیکیِ مشترک دارند، هر دو خشونت‌طلب و ابزار بازیِ حلقات استخباراتیِ جهان و منطقه‌اند و اهدافِ آن‌ها در تقابل با اصولِ اسلامی و انسانی قرار دارد.
مسلماً خوب‌وبد تراشیدن و سیاه‌وسفید نمایاندنِ دشمنان‌مان، نه‌تنها آشتی و آرامش به بار نمی‌آورد، بلکه معمای جنگ و صلح را پیچیده و لاینحل می‌سازد. اگر حکومت بخواهد با بزرگ‌نمایی از داعش و جنایت‌های این گروه، سندِ مقبولیت و برائت برای طالبان ترتیب دهـد، فقط خود را فریب داده است و بس. زیرا هر دو گروه، تروریست و ویرانگرند و عقلانیتِ سیاسی حکم می‌کند قاطعانه با هر دو گروه مبارزه شود، تا جایی که آن‌ها درمانده گردند و خود راهِ آشتی و انسانیت را برگزینند.
اما توجه به موضوعِ داعش و گذشتن از کنارِ طالبان و جنایاتِ بی‌شمارِ گذشته و امروزشان، نادرست‌ترین سیاستِ ممکن برای دولت و حکومت است. داعش و طالب در شعار و عمل، نقاطِ اشتراکِ فراوانی دارند و چشم‌پوشی از این همسانی‌ها و تفکیکِ آن دو به خوب و بد و یا هم بد و بدتر، یعنی راندن در کژراهه و حیف‌ومیلِ هزینه و انرژی. گمان می‌شود که این کژروشی برای برخی حلقات در حکومت، منبعِ دریافتِ پول و ثروت شده و آن‌ها تداومِ این وضع را آرزو دارند. اما انتظار مردم از سرانِ حکومتِ موجود این است که اراده و ادارۀشان را برای سرکوبِ تروریسم در همۀ نام‌ها و اشکال‌ جزم کنند و نگذارند کسانی به نامِ داعشِ بد و طالبِ خوب، سرمایۀ دولت را تاراج و آرزویِ صلح و ثبات را به سراب تبدیل کننـد.