هرقدر به هشت مارچ نزدیک‌تر می‌شویم، صدای تجلیل، برگزاری محافل و مراسم گرامی‌داشت از روز جهانی زن افزایش می‌یابد.
در این محافل که از سوی انجو‌ها، نهادهای مدافع حقوق زن، وزارت‌خانه‌های مختلف و وزارت امور زنان تجلیل می‌شود، با شعار دادن، انتقاد از نهادهای مدافع حقوق زنان و عدم ‌کفایت مسوولان وزارت امور زنان ادامه یافته و در نهایت با دادن چند متر پارچه، چادر و چند تقدیرنامه و گاهاً با دادن هیاوردها به زنان به اصطلاح مدافع حقوق زنان و گاهاً هم با دادن هیاورد به بانوان خبرنگار پایان می‌یابد.
پس از سقوط رژیم طالبان و روی کار آمدن حکومت پس از بحران، کشورها و نهادهای جهانی برای احیای حقوق زنان و کاهش خشونت علیه زنان در افغانستان، پول‌های بی‌شماری را به نهادهای مدافع حقوق زنان، کمیسیون حقوق بشر و انجو پرداخته و پول‌های بی‌حسابی زیرعنوان کاهش خشونت علیه زنان و آگاهی‌دهی حقوق زن به افغانستان سرازیر شد؛ اما پس از گذشت ۱۶ سال نه تنها خشونت علیه زنان کاهش نیافت؛ بل همین اکنون زنان در مناطق دور دست از تحصیل محروم اند و حتا از ابتدایی‌ترین حقوق برخوردار نیستد؛ زنان در مناطق تحت کنترول طالبان محاکمه صحرایی می‌شوند.
پس از گذشت ۱۶ سال و ایجاد وزارت به نام وزارت امور زنان، هنوزهم خبرهای از بریدن اعضای بدن زنان در ولایات مختلف به نشر می‌رشد؛ آمار خودسوزی و خودکشی در میان زنان افغانستان همچنان بالا است؛ ازدواج‌ها زیرسن و اجباری؛ بد دادن و حتا فروش دختران همچنان ادامه دارد.
وزارت امور زنان اعتراف می‌کند که تاکنون هیچ کار بنیادی برای زنان افغانستان صورت نگرفته است.
دلبر نظری وزیر امور زنان در بخشی از سخنان اش در مراسم تجلیل از هشتم مارچ سال روان در ولایت هرات تاکید کرد که در پانزده سال اخیر کارهای بنیادی برای احقاق حقوق زنان انجام نشده‎است.
خانم نظری پذیرفت که زنان در ولسوالی‎های ولایات مختلف افغانستان از داشتن سواد و حقوق اساسی خود محروم هستند؛ هنوز هم خانم‎ها از حق خود بی خبر هستند و برای حل این مشکلات نیاز است تا یک بسیج عمومی به راه انداخته شود.
با این حال، داکتر عبدالله عبدالله رییس اجرایی حکومت وحدت ملی در مراسم گرامی‌داشت از روز جهانی زن با اشاره به اینکه مبارزه با خشونت علیه زنان و کاهش آن نیازمند بسیح ملی است تاکید دارد که هنوز هم در محیط کار تبعیض و آزار و اذیت در برابر زنان وجود دارد.
و اما مساله مهمتر‌ اینکه زن در اسلام از جایگاه خاصی برخوردار بود و دارایی حق و حقوقی می‌باشد که متاسفانه به دلیل عدم آگاهی مردم افغانستان، زنان از این حقوق برخوردار نیستند.
زنان افغانستان از حق انتخاب در ازدواج؛ حق میراث، کار، تحصیل و ….. که از موارد اصلی حقوق زن در اسلام می‌باشد برخوردار نیستند؛ اما سکوت عالمان دین در این خصوص همواره مورد انتقاد بوده است.
در کنار اینکه آگاه دادن در خصوص حقوق زنان از سوی عالمان دین بسیار اندک بوده؛ در بسیاری از موارد عالمان دین خود عامل خشونت در برابر زنان بوده اند؛ در مساله بد دادن دختران اکثراً این بزرگان و عالمان دین هستند که براین اقدام زشت؛ مهر صحه گذاشته و آن را تایید می‌کنند و مساله مهم‌تر دیگر اینکه گاهی گزارش‌های از تجاوز ملا مساجد بردختران خورد سن که برای آموزش قرآن به این مساجد فرستاده می‌شوند؛ نیز به نشر می‌رسد.
این درحالی‌ست که چند پیش ۲۶۲۱ موردی خشونت علیه زنان در کمیسیون حقوق‌بشر افغانستان به ثبت رسیده است؛ براساس گزارش کمیسیون حقوق بشر افغانستان طی هشت ماه سال ۱۳۳۵ به تعداد ۲۶۲۱ مورد خشونت علیه زنان در دفاتر ساحوی و ولایتی این کمیسیون به ثبت رسیده است.
از مجموع آمار خشونت علیه زنان یعنی ۲۶۲۱ موردی که در جریان هشت ماه سال ۱۳۹۵ به ثبت رسیده، ۷۶۲ مورد آن را خشونت های فزیکی و جسمی تشکیل می دهد. به تعداد ۱۳۱ مورد دیگر شامل انواع خشونت های جنسی بوده و ۳۳۲ مورد، شامل خشونت های لفظی و روانی می باشد. همچنین ۵۴۳ مورد، دیگر خشونت های اقتصادی بوده و بقیه ۲۴۳ مورد شامل سایر موارد خشونت علیه زنان می‌باشد که به نحوی با عرف و عنعنات ناپسند درکشور بسته‌گی دارد.
از هشت مارچ یا روز جهانی زن همه ساله در اکثریت کشورهای دنیا از جمله افغانستان تجلیل شده و مراسم‌های زیادی به این مناسبت برگزار می‌گردد؛
باورها براین است که برگزاری این‌گونه برنامه‎ها نمی‎تواند مشکلات زنان افغانستان را برطرف سازد؛ بل باید برای حل این مشکلات کارهای اساسی و بنیادی صورت گیرد.