رییس‌جمهور غنی می‌گوید در دولت وحدت ملی، تعریفِ دوست و دشمن به‌صورتِ واضح وجود دارد و آن دسته از طالبان که دست به کشتار و ویرانی می‌زنند، باید همچون دیگر گروه‌های تروریستی نابود شوند. او همچنین می‌گوید که گروه طالبان سبب شده که بسیاری از گروه‌های تروریستی، با استفاده از حضور این گروه، وارد افغانستان شوند و علیه مردم افغانستان بجنگند.
این سخنان هرچند بسیار شعارگونه می‌نمایند، ولی در عینِ حال برخی از حقایق را نیز در خود پنهان دارند. رییس‌جمهور غنی با طرح چنین مسایلی، عملاً طالبان را از گروه‌های تروریستیِ دیگر جدا می‌سازد و به آن‌ها هویتِ وطنی می‌دهد. در همین حال، گفتنِ این‌که “تعریف دوست و دشمن” در افغانستان روشن است، هیچ مشکلی را حل نمی‌سازد وقتی دولت افغانستان و نیروهای امنیتی در برابرِ گروه‌های تندرو و تروریست برخورد قاطعانه نداشته باشند.
در بسیاری از رویدادهای دو سالِ اخیر که در ولایاتی چون هلمند و قندوز رخ داده، مشخص شده که زمینه‌سازی‌هایی برای ورود طالبان به این مناطق به ‌صورتِ تعمدی انجام یافته است. نیروهای امنیتی کشور، ماه‌ها در سنگرهای‌شان در ولایتِ هلمند درحالی‌ شاهدِ پیشروی‌ِ گروه طالبان بوده‌اند که اجازۀ نبرد و عملیات علیه دشمن را نداشته‌اند. دو بار هم وقتی شهر قندوز به دستِ طالبان افتاد، نشانه‌هایی به‌دست آمد که افرادی در سقوط این شهر به این گروه کمک رسانده‌اند. چرا پروندۀ سقوط شهر قندوز که از سوی هیأت حقیقت‌یاب تهیه شده بود، بدون رسیده‌گی جدی مختومه اعلام شد؟ کی‌ها در درونِ نظام نمی‌خواهند که طالبان از صحنه بیرون رانده شوند؟
این سوال‌ها همواره اذهان عمومی را به چالش کشیده‌اند، بدون آن‌که پاسخ‌های روشن و دقیق بیابند. آقای غنی وقتی پشتِ میز خطابه قرار می‌گیرد، چنان وانمود می‌کند که گویا دولتِ افغانستان در عرصۀ تامین امنیت در دو سالِ گذشته شهکاری‌هایِ کم‌نظیری از خود به حافظه‌ها سپرده است. درحالی‌که عملاً به دلیلِ سوءمدیریتِ موجود در رده‌های بالای نیروهای امنیتی و به‌ویژه در ریاست‌جمهوری و شورای امنیت ملی، تلاش‌های نیروهای امنیتی برای سرکوبِ مخالفانِ مسلح عقیم گذاشته شده است.
این‌که آقای غنی می‌گوید طالبان زمینۀ حضور گروه‌های تروریستیِ خارجی در افغانستان را مساعد ساخته‌ اند؛ با وجود این‌که شمه‌یی از حقایق را در خود گنجانده، ولی کاملاً با واقعیتِ جنگِ افغانستان همخوانی ندارد. گروه طالبان، بخش جدایی‌ناپذیرِ گروه‌های تکفیری و تروریستی بوده و از آغاز به میان آمدنِ آن تا به امروز، در کنار گروه‌های تروریستی قرار داشته است. گروه طالبان عملاً در سال‌های ۱۳۷۳ و ۷۴ به همکاری و کمک‌های مالی و تسلیحاتیِ شبکۀ القاعده و برخی از گروه‌های تندرو پاکستانی، وارد افغانستان شد و تا امروز نیز این رابطۀ استراتژیک به قوتِ خود ادامه دارد.
وقتی حوادث یازده سپتمبر به وقوع پیوست، دولت امریکا از طالبان خواست که بن‌لادن سردستۀ شبکۀ تروریستی القاعده را به این کشور تحویل دهد، ولی پاسخ ملاعمر رهبر پیشینِ گروه طالبان به امریکا در یک جمله خلاصه شد که “طالبان به هیچ صورت یک مجاهد را به کفار تسلیم نمی‌کند”. در ضمن، از زمان ورود گروه طالبان به عرصۀ قدرت، همواره گروه‌های دهشت‌افکن خارجی در کنار این گروه قرار داشته و در جنگ‌های‌شان شرکت جسته ‌اند. برخی از این گروه‌ها همچون شبکۀ القاعده با گروه طالبان، عملاً طرح‌های بزرگِ منطقه‌یی و حتا جهانی را دنبال می‌کردند و برخی نیز چون تحریک اسلامی ازبکستان، اهداف منطقه‌یی داشتند و دارند.
البته نباید فراموش کرد که بیست گروهی را که آقای غنی حالا از آن‌ها نام می‌برد، از همان آغازِ فعالیت‌های گروه طالبان در افغانستان یعنی آغاز دهۀ هفتاد با این گروه یک‌جا بوده اند و حتا در به وجود آوردنِ گروه طالبان نقش بازی کرده اند. جماعت علمای پاکستان، از اساسی‌ترین بنیادهای فکری طالبان بوده و تا امروز نیز این سازمان روابط نزدیک و استراتژیک با طالبان دارد.
زمانی که طالبان بر بخش‌هایی از افغانستان تسلط یافته بودند، هزاران مدرسه و مسجد در پاکستان که هدف‌های تندروانه را دنبال می‌کردند، برای این گروه جنگجویِ خارجی و پاکستانی می‌فرستادند تا در جنگ علیه مقاومت‌گرانِ کشور شرکت جویند. یادم هست که در زمان جنگِ طالبان در حوزۀ غرب، جنرال ظاهر عظیمی سخنگوی پیشین وزارت دفاع کشور که در آن زمان در حالِ نبرد با طالبان در بخش‌هایی از هرات بود، در یک گفت‌وگوی رسانه‌یی اعلام کرد که در کنار طالبان، نظامیان پاکستانی را دیده است که جنگ طالبان را مدیریت و رهبری می‌کردند.
آیا این‌همه شاهد و سند به نظرِ رییس‌جمهوری کافی نیستند تا واقعاً گروه طالبان را یک گروهِ دهشت‌افکنِ تروریستی بدانیم که به هیچ‌صورت به افغانستان و ارزش‌های این کشور تعلق ندارد؟
آقای غنی چه خوشش بیاید چه بدش، گروه طالبان یک گروه تروریستیِ جهانی است و به همین نام و نگاه باید شناخته شود!