روز چهارشنبۀ هفتۀ گذشته، نیروهای دهشت‌افکن وارد شفاخانۀ چهارصد بستر ارتش (شفاخانۀ سردار محمد داوود خان) شدند و دست به قتلِ گسترده زدند. مهاجمان توانستند که سه ساعت به قتلِ مردم بپردازند و هفت‌ساعت در برابرِ نیرو‌های دولتی بجنگند. در پایان هم گفته شد که ۳۵ تن کشته و شصت تنِ دیگر زخم برداشته‌اند. اما این آمارِ رسمی، هرگز مورد قبولِ دیگر صاحب‌نظران و منابع خبری قرار نگرفته است؛ زیرا به نظر می‌رسد که دولت در این مورد ـ و موارد مشابه ـ حقیقت را از مردم پنهان نگه می‌دارد.
اطلاعاتِ غیررسمی می‌رساند که حمله‌کننده‌ها دست به جنایتِ فجیع زده‌ و بیش از هفتاد تن را کشته‌اند؛ اما این‌که چرا دولت حقایق را پنهان می‌کند، سوالِ همیشه‌گیِ مردم است. شاید به دلیلِ این‌که میان مردم وحشت ایجاد نشود و شاید هم برای نجاتِ خود از بازخواستِ عمومی. ‌
اما جدا از این‌همه، حمله به شفاخانۀ چهارصد بستر، سوال‌های زیادی را خلق کرده است؛ همان سوال‌هایی که همواره بعد از حمله‌های تروریستی کلان، مطرح می‌شود.
چهارصد بستر که یک شفاخانۀ محافظت‌شدۀ امنیتی است؛ چگونه مورد حمله قرار گرفته است؟ چگونه این دو ـ سه مهاجم آن‌همه جنگ‌افزار را وارد ساختمانِ هفت‌طبقه‌یی کردند و هفت‌ساعت با نیروهای مجهزِ دولتی جنگیدند؟ چگونه کمره‌های امنیتی این جریانات را ثبت نکردند و یا از قبل خاموش شده بودند؟
پیداست افرادی که این حمله‌ها را انجام داده‌اند، به‌ساده‌گی وارد آن محیط نشده‌اند و امکان هم ندارد حمله‌کننده‌های انتحاری که گفته می‌شود با لباس پزشکان وارد شفاخانه شده‌اند، آن‌هم سلاح و مهمات را با خودشان یک‌جا انتقال داده باشند.
بسیار واضح است که قبل از رسیدنِ انتحاریان به آن محل، سلاح و مهماتِ کافی برای‌شان در داخل شفاخانه آماده شده و حلقه‌یی که این کارها را سامان داده است، حملاتِ دیگر را نیز سامان داده‌ و می‌دهد.
حالا یک دولتِ مسوول باید به این نکته توجه کند که چه کسانی در داخلِ نظام و از کدام موقعیت‌ها با تروریستان همکاری می‌کنند. دولت و مسوولانِ امور باید حلقۀ انجام‌دهندۀ این حملات را در داخلِ دستگاه‌های دولتی و یا هم ساختار امنیتی شناسایی کنند. امروزه طالبان در خانۀ برخی از سیاست‌مدارانی به‌سر می‌برند که مقتدرانه در نظام تکیه زده‌اند. بنابرین، تا زمانی که تروریستان از ساختار نظام بیرون رانده نشوند و تا زمانی که نهادهای امنیتی از حضور وابسته‌گانِ آی.اس.آی و تروریسم رهایی نیابد، هرگز به امنیت دست نمی‌یابیم.
از طرف دیگر، امروزه با توجه به تکنالوژی‌یی که در دست داریم و با توجه به امکاناتی که جهان دارد، تشخیص این‌که این حملۀ انتحاری توسط کی‌ها و از کجا صورت گرفته، امری بسیار سهل و ساده است. تکنالوژیِ امروز، قدرت تشخیص این‌همه را به ساده‌گی دارد؛ اما از آن‌جایی که دشمن در مهم‌ترین نقاط و بخش‌های دولتی به‌خصوص امنیتی نفوذ کرده، محال است که چنین تحقیق و بررسی‌یی صورت بگیرد. زیرا واضح است که با بررسی دقیقِ پشتِ این رویدادها، تشتِ کسانی در نظام به زمین می‌افتـد. چنان‌که می‌بینیم هنوز هیچ کس از حمله به قطعۀ رجال برجسته، چیزی نمی‌گوید و کسی در مورد حملۀ شاه‌شهید افشاگری نمی‌کنـد و ده‌ها حملۀ دیگر همچنان ناگشوده باقی مانده‌اند. مسلماً در مورد این حمله نیز جزییات به گونۀ دقیق گفته نخواهد شد و مسلماً با این وضع، روند مبارزه با تروریسـم با مشکل مواجه می‌شود؛ چنان‌که تا کنون شده است.