دیپلماسیِ تهاجمی در برابرِ پاکستان

گزارشگر:محمداکرام اندیشمند/ شنبه 28 حوت 1395 - ۲۷ حوت ۱۳۹۵

اگر زمام‌دارانِ افغانستان و به‌خصوص رییس‌جمهور غنی در این ادعایِ خود صداقت دارند که پاکستان حامی تروریسم و عاملِ اصلیِ خارجی در جنگ و بی‌ثباتی افغانستان است، و اگر دولت و دولت‌مداران و شماری از اهلِ سیاست و جامعۀ سیاسیِ کشورِ ما به ادعای عدم شناختِ مرز دیورند و الغای mandegar-3آن توافق‌نامه باور و پابندی دارند؛ هیچ فرصت و زمانی بهتر از امروز در جهتِ اتخاذ دیپلماسیِ تهاجمی علیه پاکستان و برای کشاندنِ این کشور به پاسخ‌گویی و حلِ مشکل و منازعه با آن کشور نیست! (هرچند دولت افغانستان، پانزده سال این فرصت را از دست داد و حامد کرزی در تمام سال‌های زمام داری و ریاست جمهوری‌اش ـ که در بیرون از ارگ کابل فریاد مخالفت با مرز دیورند را بلند کرد ـ با سیاستِ ابهام و سکوت در برابر اسلام آباد، ضایع‌کنندۀ اصلی این فرصت بود.)
شکایت محمود صیقل نمایندۀ دولت افغانستان در سازمان ملل متحد از دولتِ پاکستان به سازمان مذکور، روز شنبۀ گذشته (۲۱ حوت/ ۱۱ مارچ۲۰۱۷)، نخستین گامِ مناسب و به‌جا در آغاز دیپلماسیِ تهاجمی علیه پاکستان بود. موضع‌گیری عبدالغفور لیوال سرپرست وزارت اقوام و قبایل در کنفرانس خبریِ چند روز پیش (۲۴ حوت/ ۱۴ مارچ ۲۰۱۷) مبنی بر کنار گذاشتنِ سیاست سکوت در قبال منازعۀ دیورند نیز، دومین گامِ دولت افغانستان در راستای این دیپلماسی تهاجمی، بسیار بااهمیت و قابل توجه است.
غفور لیوال در نشست خبری‌اش، آواره شدنِ ساکنان مناطق مرزی را در اثر عملیات‌های خودسرانۀ پاکستان در مناطق مرزی، برای افغانستان غیرقابل قبول خواند. او تحرکاتِ سیاسیِ اخیر پاکستان مبنی بر اعلان ادغام مناطق آزاد قبایلی پاکستان به ایالت خیبر پشتونخوا، انسداد مرز تورخم و تحرکات اخیر نظامی در مناطق مرزی را سوال‌برانگیز تلقی کرد و سیاستِ ادغامِ قبایل را بازی با ارادۀ مردم قبایل دانست. سرپرست وزارت اقوام و قبایل افغانستان در این کنفرانس اعلان کرد که دولت افغانستان در مقابلِ نقض توافق‌نامۀ خط دیورند از سوی پاکستان خاموش نمی‌ماند.
بنابراین، دولت افغانستان و مقامات این دولت، باید دیپلماسیِ تهاجمی را در برابر پاکستان که با شکایت نمایندۀ دایمی افغانستان در سازمان ملل و موضع‌گیری وزارت اقوام و قبایل آغاز شده، با جدیت و بلاوقفه دنبال کند. این دیپلماسی باید با تمام توان و ظرفیت‌های موجود برای کشاندن پاکستان به پاسخ‌گویی در جامعۀ بین‌المللی ادامه یابد. دولت افغانستان باید مشکلِ خود را با پاکستان با دخالت جامعۀ بین‌المللی بررسی و حل کند. اگر افغانستان در فرصتِ کنونی که از حمایتِ مستقیم نظامی و مالیِ امریکا و جهان غرب برخوردار است و پاکستان نیز از متحدین استراتژیک امریکا شمرده می‌شود، نتواند اختلاف و منازعۀ متقابل با پاکستان را با میانجی‌گری و فشار امریکا و سازمان ملل حل کند؛ در هیچ زمان و فرصتِ دیگری با پاکستان به راه‌حل نمی‌رسد و پاکستان از ادامۀ سیاستِ بی‌ثبات‌سازی و جنگ در افغانستان دست نمی‌کشد.
سیاستِ کج دار و مریز، مبهم، مقطعی و موسومیِ دولتِ افغانستان و دولت‌مدارانِ این کشور بر سرِ منازعۀ دیورند با پاکستان و بر سرِ سایر ادعاها و اختلاف‌ها، افغانستان را پیوسته در معرضِ دخالت و خصومتِ اسلام‌آباد قرار می‌دهد. از این سیاستِ مضحک و ناکام کابل، تنها افراد سودجو، فریب‌کار، نیرنگ‌باز و تاجرانِ سیاسی در هر دو کشور تا کنون نفع برده‌اند. حالا فرصتِ آن رسیده که به این سیاستِ ریاکارانۀ تجارتی نقطۀ پایان گذاشته شود و افغانستان از چنگِ این مکر و تزویر نجات یابد.

اشتراک گذاري با دوستان :

Comments are closed.