فرق میان کرزی رییس‌جمهوری پیشین با اشرف‌غنی رییسِ دولتِ فعلی در برخورد با رسانه این بود که آقای کرزی دوست داشت بیشتر با روزنامه‌نگاران ببیند و بسیاری از پرسش‌های آن‌ها را در موارد مختلف، خود پاسخ دهد. هرچند این پاسخ‌ها می‌توانستند آن‌قدر به‌دردبخور هم نباشند. این از نظر عرفِ سیاست‌های امروز، بسیار پسندیده می‌نماید و بسیاری از رهبرانِ کشورهای جهان در نشست‌های خبریِ خود به پرسش‌های متعددِ روزنامه‌نگاران پاسخ می‌دهند.
وقتی دولت‌ها خود را به ارزش‌های جامعۀ باز متعهد ‌بدانند، یکی از وظایف‌شان این است که به حقِ دسترسی اطلاعات واقعاً احترام بگذارند و خود را تافته‌های جدا بافته نپندارند. اما آقای غنی چندان اهل برگزاری نشست‌های خبری نیست و تا جایی که دیده شده و می‌شود، او به رسانه‌ها و کارِ رسانه‌یی باور و اعتقادِ آن‌چنانی ندارد.
آقای غنی از زمانی که به عنوان رییس دولتِ افغانستان کارش را آغاز کرده، کمترین نشست‌های خبری را داشته است. گاهی نیز که مجبور شده در نشسـت خبری شرکت کند، اکثراً زمانی بوده که کدام مقامِ کشورهای غربی و به ویژه آن کشورهایی که با افغانستان رابطۀ استراتژیک دارند، مهمانِ ارگ بوده اند. در این نشست‌ها نیز آقای غنی چون آقای کرزی، به پرسش‌های خبرنگاران با خوش‌طبعی پاسخ نداده است. گاهی آن‌ها را با سخنانِ آن‌چنانی فقط دست به سر کرده و به مهمانِ خود وانمود کرده که چون او، به آزادی بیان اعتقاد دارد.
برخوردی را که آقای غنی پس از سفرش به سه کشـور استرالیا، سنگاپور و اندونزیا در نشست خبریِ خود با یکی از روزنامه‌نگاران انجام داد، خیلی خیلی برخوردِ ناشیانه و به دور از آدابِ کشورداری بود. مقید کردنِ خبرنگاران به پرسش‌های مشخص، عملاً نقض آزادی بیان است. هیچ رییس‌جمهوری حق ندارد به روزنامه‌نگاری بگوید که فلان چیز را بپرس و فلان چیز را حق نداری سوال کنی. شاید رییس‌جمهوری نخواهد به برخی پرسش‌ها به دلایل مختلف پاسخ دهد، ولی از پرسیدنِ آن نباید جلوگیری کنـد.
پرسش، پارسایی تفکر است. به گفتۀ هایدگر جامعه‌یی که به پرسش‌گری روی خوش نشان ندهد، بدون شک به ورطۀ استبداد و خودکامه‌گی می‌افتـد. برخورد آقای غنی با روزنامه‌نگاران در ارگ، یعنی خانه‌اش، برخوردی تکبرآمیز و به‌شدت غیرمتعارف بود. او می‌توانسـت با شکیبایی فراوان پرسش را بشنود و اگر نمی‌خواست به آن پاسخ دهد، مثل گذشته می‌توانست خبرنگار را دست به سر کند و یا هم پاسخی سر به هوا تحویل دهد. مگر این بارِ اول بود که او چنین پاسخ‌هایی ارایه می‌کرد؟
از جانب دیگر، روزنامه‌نگاران چه زمانی می‌توانند به رییس‌جمهوری دسترسی داشته باشند تا در مورد اصلی‌ترین دغدغه‌های مردم از آن‌ها سوال کنند؟ مردم می‌خواهند بدانند و این حق‌شان است که سوال‌های‌شان را از طریق رسانه‌ها به گوشِ مسوولان برسانند. رییس جمهوری به صورتِ مرتب نشست‌های خبری برگزار نمی‌کند که روزنامه‌نگاران سوال‌های‌شان را به آن نشست‌ها بگذارند و در مواردی مثل آن‌چه که در روز یک‌شنبه اتفاق افتاد، تنها سوال‌های مربوط به آجنـدای همان روز را مطرح کنند. هرچند که این مورد نیز منطقی نیست و رییس جمهوری باید آماده‌گیِ پاسخ به هر نوع سوالی را در چنین نشست‌هایی داشته باشد.
این‌گونه برخوردها مسلماً شایستۀ مقام ریاستِ دولت نیست و نباید نهاد ریاست‌جمهوری طوری با خبرنگاران برخورد کند که رابطۀ موجود میان دولت و رسانه‌ها به‌کلی به‌تیره‌گی بگراید. آقای غنی و ارگ ریاست‌جمهوری باید به اشتباهِ خود در قبالِ خبرنگاران، رسانه‌ها و اصلِ آزادی بیان معترف شوند و در صددِ ترمیمِ این رابطۀ آسیب‌دیده برآیند. یقیناً رسانه‌ها پُلی میان دولت و مردم هستند و دولت برای ارتقای ظرفیت‌های خویش، باید چنین پُلی را تقدیر و تقویت کنـد.