آمدن رمضان را از این دید نیز باید مبارک بگیریم و خوش آمدید بگوییم تا فرصتى گردد براى بازخوانى خویشتن خویش، بازنگرى درون و بیرون و ماحول خود. چشم‌هـا را باید شست تا روشنتر ببینیم در کجاى زندگى قرار داریم، چه داریم می‌کنیم و چه باید کرد.
آمرصاحب که جانمایۀ شخصیتى‌اش، فضیلت معنوى و رهبرى اخلاقى بود می‌گفت: روزانه حداقل نیم ساعت در یک گوشه بنشین، فقط در خلوت با خود بیآندیش.
در یادداشتى می‌نویسد: از دورۀ مکتب بود که بگونۀ جدى آغاز کردم با خود فکر کردن را، با خود می‌گفتم از من چه ساخته است، به چه دردى خواهم خورد. پس از آن بود که اقدام کردم به تغییر و ترک عادت‌هـایى و فکر دیگرى کردن.
ماه مبارک رمضان در پهلوى بار معنوى و تأثیرات فضیلتى آن، فرصتى است براى بیرون شدن از روزمره‌گی‌هایى که با تمام نابهنجار‌ی‌هایش به آن عادت کرده ایم. بیشتر دنیاى ما با هـمین فکر می‌گذرد، بدون تأمل و تدبر عمیقى که چگونه باید بگذرد. اما رمضان هریکسال می‌آید تا بیدار شویم، هشدار باشى باشد تا از این روزمره گی هـا بیرون آییم، تغییر کنیم و تحول بیآفرینیم.
از خداوندى که هـمۀ هـستى به حکمت او می‌چرخد، عاجزانه می‌طلبم تا رمضان امسال ما را فرصتى بگرداند براى تغییر ذهـنیت‌هـا، دیدگاه‌هـا و دیانت‌هـایمان، صفحۀ جدیدى بگشاید در فصل زندگی هـمۀ مان با آغازى براى بازخوانى خود خویش.
احمد ولی مسعود