این روزها بعد از شهادت سالم ایزدیار در تظاهرات روز جمعه دوازدهم جوزا، خیمه‌های اعتراضی در نقاط مختلفِ کابل برپا شده و با گذشتِ هر روز این خیمه‌ها افزایش می‌یابند. در این حال، دولت هم برخی از چهارراهی‌های کابل را بند کرده و بر برخی از راه‌ها در نزدیکی‌های ارگ و یا اطراف ارگ، موانع سمنتی و کانتینری گذاشته است. این در حالی‌ست که از مدتی به این‌طرف مسیرهای زیادی در کابل توسط مقامات بلندپایۀ دولتی و شخصیت‌های سیاسیِ کشور بسته شده است. بسیاری از مسیرها در مرکز کابل نیز از مدت‌ها قبل توسط مؤسسات و نهادهای دولتی و خارجی بسته شده بودند؛ این وضع باعث شده که راه‌بندانِ شدید در مرکز شهر ایجاد شود و مردم نتوانند درست و به‌موقع به کار و بارشان برسند.
مشکلاتی که مردم در این مباه مبارک رمضان از درکِ این راه‌بندیِ شدید تحمل می‌کنند، در مواردی بسیار دردناک و طاقت‌فرساست؛ به‌خصوص به آنانی که مریض دارند و پیوسته میانِ خانه و شفاخانه‌ در تردد اند. اما به نظر می‌رسد که برافراشتن خیمه‌ها نیز به همین هدف است تا مردم به ستوه بیایند و در برابر حکومت واکنش نشان بدهند.
در عین حال اما دولت نیز با بند کردنِ برخی از راه‌ها و خلقِ مشکلات برای مردم سعی دارد که نشان بدهد خیمه‌های اعتراضی سبب بندشِ راه‌ها شده است. این وضع اما تأثیر اصلی‌اش را روی مردم عامِ کشور می‌گذارد که باید با پای پیاده مسیرهای طولانی‌یی را برای رسیدن به مقصد طی کنند. اگرچه اعتراض حقِ مدنیِ مردمانِ این سرزمین و هدفِ آن‌ نیز رسیده‌گی به خواست‌ها و مشکلاتِ جامعه است، اما بازهم نمی‌شود از مشکلاتی که بر مردم از رهگذرِ اعتراضاتِ خیابانی وارد می‌شود، غافل شد. سرانِ دولت برای حلِ مجموعی و منطقیِ این مشکلات دست به کار باید شوند؛ یعنی آقای غنی باید به خواست‌های مدنی و برحقِ معترضان تن بدهد و این‌گونه از تحصن و خیمه‌نشینی و راه‌بندیِ بیشتر جلوگیری کند. اما پیش از آن، دولت باید مسیرهایی را که خود به روی مردم بسته است، باز کنـد و این‌گونه از فشارِ مضاعف بر مردم بکاهد.
از سوی دیگر، تنها راه مدنی برای برداشتن خیمه‌های اعتراضی، تفاهمی منطقی و صادقانه است که باید میان معترضان و دولت صورت بگیرد؛ تفاهمی که حاویِ ضمانت‌هایی محکم برای رسیده‌گی به خواست‌های مشروع و قانونی و مدنی و شهروندیِ‌ مردم باشد و طی آن خیمه‌های اعتراض به گونۀ داوطلبانه جمع گردد. دولت وظیفه دارد که به صدای معترضان پاسخِ مسوولانه بدهد و نباید یک بارِ دیگر آنان را به گلوله ببندد و صدای‌شان را خاموش کند.
اما اگر دولت به خواست‌های معترضان توجه نکند، به نظر می‌رسد که خیمه‌های اعتراضی در اعتراض به بی‌توجهی حکومت افزایش خواهد یافت و تأثیر کلانِ آن بازهم روی مردم است و این مردم اند که باید فشارهای ناشی از راه‌بندی‌هایِ بیشتر را تحمل کنند. اگر پایتخت‌نشینان به‌دلیلِ این فشارها در برابر دولت قرار بگیرند، دولت با مشکلاتِ بیشتری مواجه خواهد شد و آن‌گاه رسیده‌گی به خواست‌ها دشوار و مشکل‌تر خواهد بود.
بنابرین پیشنهاد ما این است که دولت در برابرِ این اعتراض‌ها غرور و تکبر پیشه نکند و با رسالت‌مداریِ تمام در پی حلِ مشکلی باشد که تمام نظام را به چالش کشیده است. تغییرخواهی مردم، یک خواستِ برحق است و شاید این حکومت به چنین خواستی تمکین نکند، اما نمی‌تواند کاملاً بی‌توجه هم باشد. از جانب دیگر، مردمانی که می‌خواهند خیمه‌های تحصنِ بیشتر ایجاد کنند، باید به گونه‌یی عمل کنند که برای شهروندانِ کابل مشکلاتی بیشتر از آن‌چه هست، خلق نشود؛ مبادا راه‌بندانِ بیشتر، مردم را در برابر معترضانی قرار دهد که در واقع خواستِ آن‌ها را فریاد می‌زنند.