بخش سی‌وهفتم/

افغانستان؛ قفس آهنین
تاریخ ۲ حمل ۱۳۷۶ خورشیدی؛ شش‌ماه از اشغال کابل توسط طالبان گذشته بود، کابل زیر پاشنه‌‌های آهنین و ستمِ طالبان خُردوخمیر شده بود و ترس‌وهراسِ ساکنینِ آن از این نیروهای اهریمنی به‌شدت اوج می‌گرفت.
طالبان با حرکاتِ عجیب و اعلامیه‌‌های غریبِ خود، هر روز مردمِ کابل را تهدید می‌کردند؛ مردمی که نه نان داشتند، نه امنیت و نه رفاه.
هیچ‌‌کس در هیچ‌جایی در زیر ادارۀ طالبان مصونیت نداشت. طالبان کابل را به قفسی آهنین برای اهالیِ آن تبدیل کرده بودند. در کابل، رادیوی شریعت که رادیوی دولتی طالبان بود، اعلان کرد:
 زنان و مردانی‌که خود را به شرعیت آراسته نسازند، جزا داده می‌شوند؛
 جوانان موی زیاد نگذارند؛
 مردان بالاتر از چهل سال دستار به‌سر کنند؛
 هیچ مردی حق تراشیدن و کوتاه کردن ریشِ خود را ندارد؛
 کسانی‌که بدون کلاه در شهر گشت‌وگذار کنند، دُره خواهند خورد؛
 زنان حق پوشیدن لباس‌های غربی در زیر چادری را ندارند؛
 پوشیدن بوت و جوراب سفید به همه ممنوع است؛
 گشت‌وگذار زنان بدون محرم شرعی ممنوع است؛
 در ماه رمضان به صورت قطع، زنان نمی‌توانند از خانه بیرون شوند؛
 زنان حق ندارند داخل دکان‌ها گردند، آنان می‌توانند اجناس مورد نیازِ خود را از بیرون دکان‌ها بگیرند؛
 هیچ دکان‌دار حق ندارد به زنان بدون چادری، جنس بفروشد؛
 زنان حق تحصیل و کار را ندارند، به استثنای داکتران طب.
رادیو شریعت، به تاریخ ۱۳ حمل ۱۳۷۶ اعلان کرد: به اثر تفتیش گروپ امر به معروف، شصت‌وشش نفر از کارمندان وزارت اطلاعات و فرهنگ و ستر محکمه به نسبت عدم رعایت قوانین شرعی، از وظایف‌شان منفک شدند. همچنان تعداد زیادی از مأمورین به خاطر نداشتن ریش، از وظیفه‌ منفک شدند.
طالبان موترهای زنانه و مردانه را جدا کردند و هیچ موتر سرویس زنانه، حق نداشت مردی را در موتر سوار کنند.
طالبان به راننده‌‌ها و نگران‌های موتر اخطار دادند که اگر زنان بدون روپوش (چادری) را در موترشان سوار کنند، جزا داده می‌شوند.
فشارهای روزافزونِ طالبان بالای اهالی پایتخت و ولایاتِ شمال شدت گرفت، گیروگرفت و زندانی ساختنِ مردم به‌صورتِ وحشتناک ادامه یافت.
به تاریخ ۱۳ حمل ۱۳۷۶ خورشیدی، برای اولین‌بار زنی به جرم زنا، درحالی سنگ‌سار شد که از مردِ این حادثه خبری نبود.
با وجود حرمت موسیقی و میله، ریاست اطلاعات و فرهنگِ ننگرهار از طریق رادیو شریعت اعلان کرد: میلۀ گلِ نارنج در جلال‌آباد برگزار می‌گردد، علاقه‌‌مندان، اشعار و مقالاتِ خود را الی تاریخ ۲۰ حمل به ریاست فرهنگ جلال‌آباد تسلیم کنند.
در زمان حاکمیت سیاهِ طالبان، روزی سوار تکسی شده و جانب کارته‌نوِ کابل حرکت کردم. در چهارراه صدارت نزدیک ریاست امنیت، زنانِ زیادی را دیدم. از راننده پرسیدم: «این‌ها این‌جا چه می‌کنند؟» راننده گفت: این‌ها پایوازِ بندی‌‌ها استند؛ این‌ها خوشبخت‌هایی‌اند که بندی‌‌شان پیدا شده است. هزاران نفر است که تاهنوز مفقود اند و خانواده‌‌های‌شان نمی‌دانند در کجا استند.
رانندۀ تکسی همچنان گفت: علاوه بر زندان ولایت و پلچرخی، طالبان در تمام نواحی کابل زندان دارند.