بخش سی‌وهشـتم/

حکومت غفورزی
قرار شد عبدالرحیم غفورزی نخست‌وزیر دولت اسلامی افغانستان شود و با تشکیل کابینه‌یی متخصص، نظر غرب و شرق را جلب کند.
غفورزی به تاریخ ۳۱ اسد ۱۳۷۶ خورشیدی، جهت مشوره با عبدالکریم خلیلی یکی از رهبران حزب وحدت اسلامی، به بامیان رفت تا در مورد کابینۀ جدید نظرِ ایشان را نیز بگیرد. طیاره‌یی چهارماشینه آماده شد و شمار زیادی از سرانِ مجاهدین آمادۀ رفتن شدند. قرار بود من نیز با رحیم رفعت همراه باشم، اما نشد.
رحیم رفعت را غفورزی با خود برد و در هنگام سقوط طیارۀ حامل‌شان در بامیان، رحیم رفعت همراه با شمار زیادی از شخصیت‌‌های نخبۀ کشور شهید شد. اما جالب این‌که عبدالقهار عابد، فعلاً رییس دفتر ریاست اجرایی دولت وحدت‌ ملی، به گونۀ معجزه‌آسا، از این حادثۀ غم‌انگیز جان به ‌سلامت برد.
حکومت ظالم و رعیت مظلوم
از دفترچۀ یادداشت‌هایم، ۹ عقرب ۱۳۷۶ خورشیدی، پنجشیر.
«طالبان بیش از یک‌‌سال است پایتخت افغانستان را اشغال کرده‌اند و در بیش از نصفِ این کشور حکومت می‌کنند. آن‌ها گروه‌های مختلف و احزابی را که در نقاط مختلف افغانستان، حاکمیت داشتند، با شعار «تأمین امنیت در سراسر کشور و تأسیس حکومت عدل الهی»، از صحنۀ نظامی حذف کردند و خود با شماری از این گروه‌‌ها در جنگِ حاکمیت درگیر ماندند.
طالبان بعد از قدرتمند شدن خود در کابل، به چنان روشِ استبدادی و ظالمانه، در مقابل رعیتِ مظلوم به جفا و ظلم پرداختند که تاریخ افغانستان مثل آن را کمتر به یاد دارد؛ آن‌ها با همکاری بخشی از پشتون‌‌ها، خون‌‌خوارترین و ظالم‌‌ترین حکومت را در افغانستان قایم کردند.
طالبان که برای محو شر و فساد آمده بودند، خود به حدی در شر و فساد غرق شدند که دست تمامِ جنایتکاران را از پشت بستند و جالب این‌که این ناروایی‌ها، بی‌عدالتی‌ها و رذالت‌‌ها، باافتخار و به ‌نامِ اسلام و شریعت صورت می‌‌گرفت. از همه فاجعه‌آمیزتر این‌که طالبان جنگِ قومی را دامن زدند و در تمام قلمرو و حاکمیت خود، مردم مظلومی را که به قوم و تبار آن‌‌ها وابسته نیستند، حبس و شکنجه می‌کنند، می‌‌کشند و به دیگران حق زنده‌گی کردن را نمی‌‌دهند.
مبالغه‌آمیز نخواهد بود که بگویم طالبان در افغانستان، وحشی‌‌ترین حکومتِ دنیا را تشکیل داده‌اند. رعیتِ این حکومتِ ظالم به‌حدی مظلوم‌اند که قدرتِ خواست حقوق مشروعِ خود را ندارند، آرزوی مردم فقط زوال حاکمیت ظالمانۀ طالبان است.»
اکنون از سقوط حاکمیتِ ظالمانۀ طالبان ۱۵ سال می‌گذرد، اما متأسفانه تاهنوز سایۀ وحشت‌شان از افغانستان کم نگردیده و بار دیگر با حمایت پاکستان و به وسیلۀ کرزی رییس‌جمهور پیشین افغانستان، تشویق شده‌اند که مردم را بیشتر بکشند.
به قول سعدی:
شنیدم گوسفندی را بزرگی
رهانید از دهان چند گرگی
شبانگاه کارد بر حلقش بمالید
روان گوسفند از وی بنالید
در اول از کف گرگم ربودی
چو دیدم عاقبت گرگم تو بودی