رییس‌جمهور غنی در سخنرانی‌هایش چنان خود را حق‌به‌جانب نشان می‌دهد که فکر می‌کنی همۀ منتقدانِ او افرادی بی‌کاره و کم‌سوادی اند که به دلیل نداشتنِ این ویژه‌گی‌ها از او که شب و روز کار می‌کند و می‌اندیشد، دلِ خوشی ندارند و این دل‌ناخوشی‌ها را با نق‌نق و یا همان انتقاد بیرون می‌دهند.
آقای غنی بخشِ مهمی از کنفرانس خبریِ خود در روز سه‌شنبه را خلافِ دفعه‌های گذشته، به پاسخ‌هایی اختصاص داد که از او در مورد مسایل و جنجال‌های اخیرِ سیاسی در افغانستان پرسیده شد. این کنفرانس خبری اصلاً به سفرهای اخیرِ رییس‌جمهوری به کشورهای قرقیزستان، ترکمنستان و تاجیکستان اختصاص یافته بود، ولی به نظر می‌رسید که رییس جمهوری آماده‌گی‌هایِ لازم برای پرسش‌های “بیرون از آجنـدا” را هم به خوبی گرفته بود و قبلاً بر اساس تیوری احتمالات در مشوره با برخی مشاوران نزدیکش، حدس زده بود که چه پرسش‌هایی ممکن است با توجه به وضعیتِ کشور متوجه او شود.
پیش از این، رییس جمهوری در یکی از نشست‌های خبریِ خود که تازه از یک سفرِ مهم برگشته بود، به محض این‌که با پرسشی خارج از آجنـدا رو به رو شد، با واکنش تند، خبرنگار را به خاموشی فرا خواند. شاید آن روز، رییس جمهوری مثلِ امروز آماده‌گی برای سوال‌های بیرون از آجندا نداشت و به همین دلیل، سوال خبرنگار را به‌جا ندانست. این مسأله با واکنش‌های جامعۀ رسانه‌ییِ کشور روبه‌رو شد و حتا رسانه‌یی که رییس‌جمهوری با خبرنگارش برخورد مناسب را در نشست خبری نداشت، همان شب از نشر خبر نشستِ خبریِ رییس جمهوری به رسمِ اعتراض خودداری کرد.
روز سه‌شنبه اما وضع کاملاً فرق می‌کرد. در این روز رییس جمهوری برای این‌که آن کدورتِ گذشته را به شکلی از بین ببرد و دوباره روابطش را با رسانه‌های آزاد و خصوصی دوستانه سازد، با شوخی و خنده با روزنامه‌گاران برخورد می‌کرد. در سراسر این نشست خبری، رییس جمهوری تلاش کرد که به دو مسأله توجه نشان دهد:
یک، دستاوردهای خود در عرصۀ اقتصادی و گفت‌وگوهای صلح را چنان برجسته سازد که حتا همه باور کنند پیش از آن، افغانستان در بی‌تحرکی کامل قرار داشته است و حتا در همین شانزده سال گذشته که پای جامعۀ جهانی به افغانستان باز شد نیز دستاوردها در مقایسه با کارهایی که او در ظرف دو سال گذشته انجام داده، نه تنها ناچیز که حتا نزدیک به صفر بوده است.
در بخشی از سخنرانی، دقیقاً هدفِ تیرِ آقای غنی، حامد کرزی رییس جمهوری پیشینِ کشور بود که همواره خودش و یا اطرافیانِ نزدیکش به هر بهانه‌یی حکومت وحدتِ ملی را به باد انتقاد می‌گیرند. آقای غنی با برجسته کردن و حتا مصادرۀ پروژه‌هایی که در دیگر دوره‌ها آغاز شده بود، تلاش کرد که نشان دهد برای او رشد اقتصادی کشور که دیگران چندان به آن اهتمام نداشته‌اند، در اولویت قرار دارد. بدون شک در این مورد هم، آقای غنی با تشخیص روان‌شناسی مردم افغانستان که به رشد اقتصادی کشور بیشترین بها را می‌دهند، تلاش کرد که موقعیتِ خود را یک بار دیگر برجسته سازد.
این روزها فضای مجازی کشور از چنین تمایلِ مردم افغانستان به خوبی آیینه‌داری می‌کند. بسیاری از کاربرانِ فضای مجازی حتا افرادی که کمترین اطلاع در مورد برنامه‌های اقتصادی دارند، چنان از کارنامۀ رییس جمهوری دفاع می‌کنند که فکر می‌کنی در دو سال گذشته افغانستان گام‌های بلندی را در راستای خودکفایی اقتصادی برداشته است.
دو، آقای غنی هدف دیگرِ سخنانِ خود را معطوف به کم‌اهمیت جلوه دادنِ منتقدان و به‌ویژه کسانی کرد که در روزهای اخیر با تشکیل ایتلاف، عملاً به جانِ او و نوع حکومت کردنش افتاده‌اند. این افراد البته از چهره‌های شاخصِ حکومت اند که همین حالا نیز در سمت‌های مهمِ دولتی قرار دارند. در برابر هر پرسشی که با الهام از جنجال‌های اخیرِ کشور از آقای غنی پرسیده شد، او با پاسخ‌های موجز و کوتاه خواست نشان دهد که چنین حرکت‌هایی برایش محلی از اعراب ندارند و او به‌اصطلاح همچنان به دنبال کردنِ برنامه‌های بلندپروازانۀ عهد امانیِ خود ادامه می‌دهد و افغانستان را به‌زودی از چنگال جنگ و فقـر بیرون می‌کشد.
آقای غنی از کنار پروندۀ دوستم معاون اولِ خود به‌ساده‌گی عبور کرد و آن را بحثی حقوقی دانست که باید از مجاری عدلی و قضایی فیصله یابد. آقای غنی در واکنش به سخنان انتقادآمیز محمد محقق معاون ریاست اجرایی که او را متهم به بی‌برنامه‌گی و چیغ کشیدن‌های بی‌موجب کرده است، به گونه‌یی پاسخ داد مثل این‌که بگوید آقای محقق کار بلد نیست و دسیپلین ندارد و او که از نظر آقای محقق متهم به چیغ کشیدن به عنوان اصلی‌ترین کاری که از او ساخته است شده، دلیلش این است که آقای محقق و افرادی نظیرِ او در برابرش از نظر علمی و کاری کم می‌آورند.
به این صورت، آقای غنی کُلِ فضای مخالفِ خود را در یک نشستِ خبری به زعمِ خود به نفعش تلطیف کرد و بعد از این، فکر می‌کند که طیف‌هایی از این دست، دیگر بر سرِ راهش مشکلی نخواهند بود. در حالی که اصلِ مشکل از همین جا و از این نوع برخوردها آغاز می‌شود و منتقدان را دچار سرخورده‌گی مضاعف می‌سازد تا بارِ دیگر با قدرتِ بیشتر وارد صحنه شوند.