امیدوارم روزنامه ماندگار این یادداشت مرا که در دلی است نشر کندً!
وضعیت آشفتۀ کشور مصیبت زدۀ ما برای هر شهروند این سرزمین نگرانی بزرگ محسوب می‌شود. هرروز شاهد وقایع فجیع، غمبار وحشت زده و مصیبت باری هستیم که کمتر در جوامع دیگراتفاق می‌افتد اما درافغانستان این حوادث هر روز رخ میدهد. جنگ، انتحار و انفجار که ما آن را به دیگران نسبت میدهیم و باورمندیم که کاربیرونی هاست. از جمله وقایع حمله به شفاخانه چهارصد بستر و یا انتحاری بزرگ در چهارراهی ذنبق تجاوز بالای دختر سه ساله سنگ سارکردن رخشانه قتل فرخنده حمله انتحاری تشیع جنازه سالم ایزدیار و حمله به مسجدالزهرا (س) حمله به مسجدی در هرات،

رخ داده است که اینها همه از وضعیت دردناک کشورمان را حکایت دارند.
چرا افغانستان در این گونه وضعیت قرار دارد؟
آنچه واضح است این است که کشور ما با چالشهای عظمی دست و پنجه نرم می‌کند سرزمینی است که با گرفتن نامش وحشت، ترو، تریاک، فقر، ظلم، تجاو، خودسوزی … در خاطره ها تداعی می‌شود. در واقع اوضاع درکشورما همین قدر نابه هنجاراست نه مبالغه است نه شایعه؛ مثالی داریم که (یکی نامش بداست یکی سرتا قدمش بداست). متاسفانه کشورمان هم نامش بد است وهم سرتاقدمش؛ زیرا اتفاقاتی که هرروز دراین کشوربه وقع میپوندد نماینگر همین اوضاع نا هنجار است که نمیتوان از ان چشمپوشی کرد، چالش دیگری دراین عرصه وجود دارد این است که استقلال سیاسی نداریم درحالی که آزادی و استقلال سیاسی یک کشورعزت و سربلندی برای آن کشور است که زمینه های رسیدن به آن در همبستگی ملی و اتحاد مساعد هموار گردیده و وحدت ویک پارچگی اصل مهمی در جهت تامین عدالت اجتماعی به شمار میرود نیز بوجود می آید. محدودیت استقلال سیاسی ما همین بس که انتخابات با هزینه ملیاردها دالرنتواند تعیین کنندۀ رییس جمهور باشد. باید دیگران از آن سوی اقیانوس ها آمده و رییس مملکت را اعلام کنند. حتا وزیر ما زمینه تایید شان ازپارلمان کشورزمانی فراهم است که نخست موردتاید بیرونی هاباشد.
همچنان با وجود داشتن منابع فراوان اقتصادی چون آب زمین ذخایر معدنی به ارزش تریلیون‌ها دالر، اما بازهم دست گدایی ما پیش دیگران دراز است. ازاین بابت هیچ یک از سیاستمداران این سرزمین شرمنده و خجل نیست؛ بلکه با افتخار ازسفرهای خارجی شان واز دست آوردها وکمک های دالری کشورهای بیرونی یاد می‌کنند.
و شرم آورتر اینکه این کمک های بیرونی جیب های مافیا وفساد پیشه‌گان را پر ترساخته و به سربازی که در میدان جنگ رو دررو با دشمن میجنگد نان سوخته نصیب میگردد و این حکایت تلخ در حالی هست که هزینه جنگ ملیون ها افغانی درنظر گرفته میشود. فرهنگ یک کشور روح وروان آن کشور هست مملکتی که در فقر وضعیت فرهنگی مواجه باشد نابودی را به دنبال دارد. به گفته هتلر اگر میخواهید جامعه یی را شکست دهید فرهنگ آن را تضعیف سازید و ملتی که برای فرهنگ خود ارزش قایل نشود و به بدبختی‌های سیاسی و اجتماعی مواجه شود نباید گله داشته باشد و جامعه ی ما در شرایط حاضر به صورت دقیق مصداق سخنان هتلر بوده میتواند.
ما هم به ضعف و فقر فرهنگی گرفتاریم وهم به عقب ماندگی فرهنگی مهاجرتهای سیل آسا به کشورهای بیرونی، تهاجم فرهنگ بیگانگان و ازیک سو تقلید برنامه های رسانه های شنیداری وتصویری کشورما از جهان بیرون از سوی دیگر همه وهمه دست به هم داده و ما را در مرض زوال استحاله فرهنگی قرار داده اند.
عقب ماندگی فرهنگی مشکلی دیگری است که با ان دست وگریبان هستیم تکنالوژی هر روز دستاوردهای رنگارنگ شان را وارد بازار میکند. و استفاده از این دست آوردها فرهنگی خاص خود را می طلبد که این بابت جامعه ما بشدت دچار مشکل است زیرا فرهنگ استفاده آن را نداریم به همین ترتیب چالش های بزرگ اجتماعی مثل فقر، بیکاری خوشونت نا برابری فقدان فرهنگ هر کدام عامل بسیاری از نابسامانیهای اجتماعی به شمار میاید که به آن که دست به گریبان هستیم.
زمانی که به این همه چالش های بزرگ که درهمه ابعاد زندگی اجتماعی انسان های این سر زمین گسترده است نگرسته شود، صرف نظراز ازینکه ریشه در بیرون دارد و یا برخاسته از خود ماست، یاس و ناامیدی به انسان دست می دهد. اما حقیقت این است که با راهکارهای مشخص و سنجیده شده می توان به این مشکلات نقطۀ پایانی را تصور کرد. حتا میتوان وضعیت فعلی را تغییر داد و میتوان تحولی را شاهد بود. راه بیرون شدن از این مشکلات را باید در تغییر وتحول فرهنگی جست و به تایید نظریه پردازان جامعه شناسی تحول فرهنگی بدون آگاهی امکان ندارد. بنابرین نقش برجسته مکاتب و دانشگاه های کشوردر کنار نقش رسانه های جمعی منابع مهم آگاهی به شمار میروند که با تشویق و ترغیب دانش آموزان و محصلان به ادامۀ تحصیل تغییر و تحول فرهنگی را در آینده نه چندان دور شاهید خواهیم بود.