روز گذشته کنفرانس آجندای ملی ـ که قبل از برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری “طرح دولت وحدت ملی” را ارایه کرده بود ـ برای شرایط کنونیِ کشور “طرح وفاق ملی” را ارایه کرد. کنفراس آجندای ملی در افغانستان تا کنون تنها جریان سیاسی بوده است که توانسته طرح مدونی را ارایه کند که مورد قبول جامعۀ جهانی و مبنای حلِ منازعاتِ قدرت و سیاست قرار گیرد.
یک سال پیش از برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری، طرح حکومت وحدتِ ملی برای نجاتِ افغانستان از بحران پساانتخاباتی در نظر گرفته شده بود و کنفرانس آجندای ملی در چندین مورد تأکید و پیش‌بینی کرده بود که در افغانستان انتخابات به بن‌بست مواجه خواهد شد و در ضمن از آدرس آجندای ملی بارها گفته شده بود که پنجاه جمع یک، برای شکل‌گیری اکثریتِ قابل قبول بسنده نیست و به همین دلیل، باید دولت وحدت ملی شکل بگیرد.
این طرح در نهایت، هم مورد توافقِ امریکایی‌ها و هم مورد توافقِ نامزدان قبل از برگزاری دور اولِ انتخابات قرار گرفت. در دور دوم انتخابات، زمانی که هر دو نامزد پیشتاز، مدعی پیروزی و انجام تقلب توسط رقیب شدند و انتخابات به بن‌بست و تصادمِ شدید منتهی شد، تنها طرحی که دستمایۀ جامعۀ جهانی و آقای جان‌کیری به عنوان میانجی دو طرفِ منازعه قرار گرفت، همین طرح تشکیل دولت وحدت ملی با پایه‌های وسیع مردمی بود.
این طرح در آن مقطعِ بسیار دشوار توانست افغانستان را از جنگ و بحران برهاند و مبنایی برای مشروعیتِ دولت کنونی شود. اما متأسفانه آن طرح بلافاصله پس از خروج افغانستان از بن‌بست، توسط آقای غنی مورد بی‌مهری و سبوتاژ قرار گرفت؛ چنا‌ن‌که اکنون فقط نامی از دولت وحدتِ ملی باقی مانده و هیچ‌یک از مولفه‌های اساسیِ آن در عمل دیده نمی‌شود.
یعنی در نتیجۀ انحصارخواهی‌های آقای غنی، ریاست اجرایی به یک نهاد تشریفاتی و بی‌صلاحیت بدل شد؛ اصلاحاتِ لازمی که فلسفۀ ایجاد دولت وحدت ملی را شکل می‌دادند، به میان نیامد؛ شرکای قدرتِ دولت که هرکدام از گروه‌های قومی و سیاسی نماینده‌گی می‌کردند، به حاشیۀ انزوا و اعتراض کشانیده شدند؛ قطب‌بندی‌ها و ائتلاف‌های گوناگونی در سطح جامعه علیه حکومت موجود شکل گرفتند و اکنون نیز این نابسامانی‌ها در حال گسترش اند.
نه‌تنها در بلخ و شمال کشور، که در مشرق و جنوب نیز آقای غنی زیر نام حکومت وحدت ملی همه را در برابرِ خودش قرار داده است و این وضع افغانستان را به لبۀ پرتگاه نزدیک کرده است. در پهلوی مسایل و تهدیداتِ داخلی، بازی‌های منطقه‌یی و جهانی نیز افغانستان را در کانونِ رقابت‌های آتش‌زا قرار داده است. در چنین شرایطی، بار دیگر آجندای ملی بعد از نشست‌های پیهمِ چندین‌ماهه، تصمیم گرفته است که «طرح وفاق ملی» را برای همۀ جریان‌های سیاسیِ کشور و شخصیت‌های مستقل، پیشنهاد کند تا سیاسیون کشور بیایند زیر چتر آجندای ملی، راهی برای خروج از تک‌روی‌ها و انحصارگری‌ها و بازی‌های سیاهی‌ که جریان دارد، تدارک ببینند و در نتیجه افغانستان را از سقوط در باتلاقی که انتظارش می‌رود، نجات دهند.
مسلماً جریان‌های سیاسی‌ ـ واکنشی‌یی که در نبود برنامه و ظرفیتِ سیاسی و نیز فقدان چشم‌اندازِ درست نسبت به اوضاع داخلی و بیرونی افغانستان دست به مذاکرات و رویارویی‌های مقطعی در برابر وضعیتِ موجود و انحصارگریِ آقای غنی می‌زنند، راه به بیراهه می‌برند و در نهایت، با دستِ خالی در میدانِ مشکلات سرگردان می‌مانند. منطقِ اجتماعی و سیاسی حکم می‌کند که در مواجهه با تهدیدهای مشترکِ برخاسته از سیاست‌ها و اقداماتِ آقای غنی، نیروهای ملی و مردمی زیر یک چترِ واحد عرض اندام کنند و سرنوشتِ افغانستان را در جهت مثبت تغییر دهند. آجندای ملی، بهترین چتر و پویاترین آدرس برای ارایۀ راه‌های بدیلِ نظری و عملی برای بیرون‌رفت از نابسامانی‌ها و خطراتِ ویران‌گرِ کنونی خواهد.