در یک‌ونیم ماه اخیر، ولایت تخار شاهد کشتار افراد مشخصی توسط یک فرمانده مسلحِ غیرمسوول به نام بشیر قانت وابسته به آقای حکمتیار بوده است. این فرمانده غیرمسوول که سال‌ها در تخار زنده‌گی کرده، هرگز به‌سانِ یک‌ماه اخیر مشهور نشده بود. او به‌تازه‌گی به کشتار بی‌رحمانۀ مردمانی پرداخته که از وی انتقاد کرده‌ بودند. بر بنیاد گزارش‌ها، افراد او در چند مورد ده‌ها نفر را طی یک‌ماه اخیر به گلوله بسته‌اند. در آخرین مورد، یک عالم دینی را که علیه اقداماتِ قانت سخن گفته بود، به گلوله بستند و دو روز بعد نیز به یک مسجد حمله کردند و نزدیک به ده نفر را کشتند و تعدادی را هم زخمی ساختند. این نوع حملۀ وحشیانه در یک ولسوالی ولایت تخار و بعد هم بی‌توجهی حکومت به آن، چه چیزی را ثابت می‌کند؟!
اخیراً دیده شده که بعد از ورود حکمتیار از پاکستان به افغانستان و پیوستنش به روند صلح، اعضای این حزب دست به اقداماتی مسلحانه زده‌اند و تا به حال چندین حمله را بر مخالفان‌شان انجام داده‌اند. این حملات تلفاتِ جانی‌یی را در پی داشته است که دو مورد اخیرش کاملاً هویداست، به‌خصوص کشتن عالمِ دین به دلیل انتقاد از او و کشتنِ نمازگزاران در روز جمعه در حمله به مسجد.
این اقدامات شبیه جنایاتِ اسراییلی‌ها در فلسطین و حتا بدتر از آن‌هاست. اما دردناک‌تر از جنایاتِ این ملیشۀ مربوط به آقای حکمتیار، رویۀ حکومت به‌ویژه ارگ است که طی این مدت خاموشی و بی‌تفاوتی اختیار کرده است. چرا آقای غنی که خود را دشمنِ تفنگ‌سالاری معرفی می‌کند، تا کنون امر بازداشتِ این تفنگ‌سالارِ جانی را صادر نکرده و چرا اجازه داده است که جنایت‌های وی هر روز ادامه یابد؟
چه کسانی به آقای بشیر قانت که در میان مردم تخار به “بشیر قاتل” معروف است، این اندازه جرأت و جسارت را بخشیده‌اند که به‌ساده‌گی آدم بکشد؟ اگر حکومت در برابر طالب و داعش ناتوان است، حداقل در برابرِ این شخص آن‌قدر توانایی دارد که یک‌شبه او را دست‌بند بزند. اما گویا او با چنین اقداماتی هر روز در نزد آقای حکمتیار و غنی عزیزتر و محبوب‌تر می‌شود.
رسانه‌ها و مدافعانِ آزادی بیان باید متوجه این نکته باشند که آن‌چه در تخار اتفاق افتاده و می‌افتد، کودتایی جنایت‌بار در برابر آزادی بیان است؛ زیرا بر بنیاد گزارش‌ها، مولوی نذرالله، به اتهام شرکت در راهپیمایی‌های دادخواهانه در برابر یک فرمانده محلی، توسط افراد او در تخار ترور شده است. مولوی نذرالله از علمای معروف تخار، ساعت ۸ شب پس از ادای نماز خفتن در روستای زرگرانِ ولسوالی چاه‌آب، درحالی‌که به سوی خانه‌اش می‌رفت، به قتل رسید. همچنان گروهی از نمازگزاران درحالی مورد حملۀ افراد بشیر قانت قرار گرفتند که قرار بود آنان در پای سخنان امامِ آن مسجد نشسته، ارشاداتِ او را بشنوند. نیروهای بشیر قانت برای جلوگیری از سخنرانیِ او به مسجد یورش بردند و بعد از مواجهه با مردم، آنان را به گلوله بستند.
اتفاق‌های این‌چنینی و بی‌توجهی دولت به آن‌ها، جرأتِ کشتار مردم را به هر قلدر و بدمعاشِ محلی‌یی می‌دهد. این وضع چیزی جز بازگشت به ملوک‌الطوایفی و پاتک‌سالاری‌های حکمتیاری و تباهی دوبارۀ افغانستان نیست.
آقای غنی نباید سیل‌بین و تماشاچیِ اوضاع باشد و صرفاً گزارشِ کم‌وکیفِ کشته‌شده‌ها را بگیرد. او مسوولیت دارد که امنیت مردم در سرتاسر کشور را تأمین کند و در غیر این صورت، از کار کنار برود.