ناتو باردیگر به افزایش نیروهایش در افغانستان و همچنان حمایت از نیروهای امنیتی افغانستان تأکید ورزید.
سران ناتو در نشست هفتۀ گذشتۀ‌شان در بروکسل، پایگاه‌های طالبان در پاکستان را چالش‌ بزرگی بر سر راه تلاش‌ها برای برقراری صلح و ثبات در افغانستان عنوان کردند.
آنان، پناه‌گاهی امن تروریستان در پاکستان را بزرگترین چالش در برابر صلح و ثبات افغانستان خوانده و بر افزایش فشارها بر اسلام‌آباد تأکید ورزیدند.
ناتو تعهد سپرد که شمار نیروهایش را از حدود ۱۳ هزار به ۱۶ هزار تن افزایش خواهد داد.
ادامۀ حمایت کشورهای عضو ناتو از نیروهای امنیتی و مردم افغانستان در جنگ با هراس‌افگنی امیدوارکننده است. به ویژه این‌که سران ناتو در نشست پسین شان به ریشۀ اصلی تداوم جنگ و بحران در افغانستان انگشت گذاشته‌اند. مردم افغانستان شانزده سال تمام به نیروهای بین‌المللی در افغانستان در خصوص پناهگاه‌های ترویستان و مراکز تمویل و تجهیز طالبان، القاعده و سایر گروه‌های دهشت‌افگن به امریکا و متحدانش در ناتو گوش زد کردند و معلومات ارایه نمودند؛ اما سوگمندانه جامعه جهانی به خواست‌ها و صدای برحق شهروندان افغانستان گوش فرا نداد. تا این‌که حکومت جدید ایالات متحدۀ امریکا رویکرد خویش را در قبال پاکستان عوض نمود.
اکنون که جهان پی برده است که پاکستان منبع شرارت و بحران در افغانستان است، لازم است که این کشور تحت فشار شدید جهانی قرار گیرد. تا این دم اظهارات رهبران جهان در برابر پاکستان در حد سخن بوده است و هیچ‌گونه راهکار عملی و سازنده در خصوص توقف حمایت پاکستان از تروریسم و مداخله در جنگ افغانستان، در نظر گرفته نشده است.
از سوی دیگر، جامعه جهانی باید بداند که پاکستان تنها دلیل بحران و خشونت‎ها در افغانستان نیست. آنها باید به سایر مولفه‌های بحران در افغانستان بپردازد. بی‌اعتنایی به پهلوهای دیگر جنگ و خشونت جاری در افغانستان، احتمالاً مبارزۀ جامعه جهانی با هراس‌افگنی را باردیگر به شکست مواجه سازد. نگاه تک بعدی به قضایا مبارزۀ شانزده سالۀ ناتو را زیر سوال برده است.
چنانچه نهادهای بین‎المللی می‎‏دانند، بخش قابل توجهی از ناامنی‌های جاری در کشور ریشه در مدیریت ضعیف و نبود رهبری سالم در صفوف نیروهای امنیتی افغانستان و نبود ارایه خدمات دارد. حکومت وحدت ملی چهره‌هایی را در رهبری نیروهای امنیتی و مدیریت جنگ قرار داده است که توانایی و قابلیت لازم برای پیش برد نبرد سنگین کنونی را ندارند. خدمات عمومی به صفر تقرب کرده است.
فساد در نیروهای امنیتی تا هنوز ادامه دارد. پول سرباز به جیب شمار معدودی از چهره‌ها می‌ریزد. فساد گستردۀ اداری و مالی در سطوح بالایی نظام جریان دارد. متأسفانه قوم‌گرایی و حرکت‌های فاشیستی به شکل بی‌پیشینه‌یی در حال افزایش است. جامعه جهانی نباید در برابر این وضعیت سکوت اختیار نماید. این‌ها همه در تداوم جنگ و بحران کمک کرده است. اگر جهان به دنبال یک افغانستان صلح‌آمیز و عاری از خشونت است، باید فشار لازم را بر مسوولان رده‌اول نظام وارد نماید تا از برخوردهای جناحی، گروهی و تباری دست بردارند و برای سلامت و وحدت افغانستان کار نمایند.
اقلیت تمامیت‌خواه در ارگ ریاست‌جمهوری بی‌هیچ پشتوانۀ مردمی و سیاسی، در پی حذف و کنارزدن رقبا و جریان‌های سیاسی ریشه‌دارِ افغانستان هستند. آن‌ها پروای سلامت افغانستان و آیندۀ این سرزمین را ندارند و به جای پرداختن به مأموریت‌ و وظایف اصلی‌شان، به دنبال زراندوزی و کسب پروژه‌های بزرگ اقتصادی و همچنان تصفیۀ گروه‌ها و جریان‌های رقیب هستند. چنین رویکردی به حکومت‌داری آیندۀ تاریکی را در برابر مردم افغانستان قرار خواهد داد. از همین‏‎رو، ایجاب می‎کند که جهان در کنارپرداختن به سخت‎افزارهای جنگ، به نرم‎افزارها نیز تمرکز نمایند.