این روزها، بار دیگر مناطقی در شرقِ کشور شاهد حملاتِ راکتی بسیار شدیدِ پاکستان است. اگرچه این راکت‌پرانی‌ها از سال‌ها به این طرف ادامه دارد، اما در نهایت پاکستانی‌ها می‌گویند که راکت‌ها به منظور نابودیِ تروریست‌ها شلیک می‌شود. اما مردمانِ محل مدعی اند که این حملات سال‌هاست که از مردم تلفات می‌گیرد.
این‌که پاکستان چرا در این چند سال به راکت‌پراکنی در این مناطق می‌پردازد، کاملاً روشن است و آن این‌که: پاکستانی‌ها در تلاش ایجاد یک منطقۀ خالی از سکنه در آن ساحات اند و ممکن است برخی از حلقاتِ خارجی نیز در پی ایجاد چنین حیاط خلوتی باشند.
داشتن مناطقِ خالی از سکنه، منافعِ کلانی را در بازی‌های استخباراتی برای پاکستان و چه بسا منفعت‌هایی را برای حلقاتی در دولتِ ما و برخی شبکه‌های خارجی به دنبال دارد. پیچیده شدنِ جنگ با تروریسم و نیز منفعتی که از این رهگذر نصیبِ کشورهای مختلف می‌شود، سبب شده که همواره به نامِ نابودیِ تروریسم اقداماتی در جهت تأمین منافع کشورهای خاص و یا هم چندین سازمان استخباراتی صورت ‌گیرد.
همین اکنون برخی از ساحاتی که بر اثر اصابتِ راکت پاکستانی‌ها از سکنه خالی شده بود، توسط داعشیان اشغال شده است، اما دیگر هیچ راکتی بر آن ساحات نمی‌بارد. این خود نشان می‌دهد که راکت‌پراگنی‌های پاکستان در راستای اهدافی پیچیده و منافعی چندجانبه و برای رضایتِ خاطرِ طرف‌هایِ متعددی صورت می‌گیرد.
اما نکتۀ اساسی این است که سال‌هاست مناطقی از کشور زیر شلیکِ راکت پاکستانی‌ها قرار دارد اما تا هنوز اقدامی از جانب دولت افغانستان برای توقفِ آن صورت نگرفته است و همچنین نیروهای خارجی‌یی که برای تأمین امنیت در افغانستان حضور دارند، هرگز در برابرِ اقداماتِ نیروهای پاکستانی واکنش نشان نداده‌اند. این امر نشان می‌دهد که در پشتِ این راکت‌پرانی‌ها، بازی‌ها و بازوهایِ نیرومندی وجود دارد؛ ورنه پاکستان در مقابل چشمانِ جهان و صلح‌بانانِ بین‌المللی قادر به این‌همه جسارت و بی‌باکی نیست.
پاکستان یقین دارد که جهانِ حاضر در افغانستان، این اقدامات پاکستان را سرکوب نخواهد کرد و از طرف دیگر، این کشور اطمینان یافته که دولتِ افغانستان نیز در برابر این راکت‌پرانی‌ها واکنش نشان نمی‌دهد. این برداشت از آن‌جا تقویت می‌شود که هرگاه پاکستان خواسته یک سنگ در خطوط مرزی‌ِ بین‌المللی‌اش با ما بگذارد، با اعتراضِ بلندِ حکومت افغانستان مواجه شده؛ اما در برابر راکت‌های پاکستان نوعی سکوت و مماشات در دستگاه سیاستِ کشور حاکم بوده است.
ما نمی‌گوییم که دولت افغانستان واکنشِ مشابه نشان دهد و پاکستان را راکت‌باران کند، مسلماً این رویکرد مشکلات را بزرگ‌تر می‌سازد؛ اما دولت می‌تواند این حملات را ثبت و مستند سازد و آن را به مجمع سازمان ملل متحد و شورای امنیت گزارش دهد و رسماً از پاکسـتان در این خصوص شکایت کند. از جانب دیگر، دولت افغانستان همچنین می‌تواند از کشورهای خارجی به‌خصوص امریکا که با آن‌ پیمان استراتژیکِ نظامی امضا کرده و موظف به تأمین امنیت افغانستان هست، بخواهد که حداقل مانعِ این اقدامات پاکستان شوند.
وقتی این‌همه زمینه و امکان برای پاسخ‌دهی به راکت‌پراکنی‌هایِ پاکستان وجود داشته باشد اما همچنان مقاماتِ کشور به گپ‌ها و واکنش‌هایِ سطحی و بی‌پشتوانه اکتفا کنند و از مقابلۀ اصولی با تجاوزاتِ این کشور بپرهیزند، بدیهی‌ست که این برداشت به میان می‌آید که پشتِ این حوادث، بازی و بازوهایِ توانمندی در کار است که حکومتِ افغانستان نیز در برابرِ آن‌ها سرِ تعظیم و تمکین فرود آورده است.