هـمین دستور اخیرتان به وزارت داخله و قصۀ ماشین چاپ رأى تقلبى در وزیر اکبرخان، کافی است که مردم بشناسند، کى، کى است. امتیاز از شما و قربانى دیگران.
دیروز آقاى اشرف غنى احمدزى در جلسۀ سرقوماندانى اعلاى قواى مسلح کشور گفته است که: «منحیث رییس جمهـور به فرد و نهـادى اجازه نمی‌دهـد تا مسائل تفرقه‌افگنانه انجام دهـد، در غیر آن مطابق قانون برخورد قاطع خواهـد کرد.»
دقیقاً مادر بحران امروز افغانستان در تطبیق هـمین سیاست «تفرقه بیآنداز و حکومت کن» شما می‌باشد. شناختى که مردم از تفکر شما دارند و کارکردتان را طى این هـمه سال‌هـا به تجربه گرفته‌اند، مگر مبناى سیاست‌تان غیر از این بوده است؟
اگر این سیاست تفرقه‌افگنانه با دامن زدن به مسائل قومى و زبانى از ذهـنیت جناب شما در مقام رییس‌جمهـور در درون نظام و از رأس دولت بداخل جامعه پخش نمی‌شد، امروز افغانستان شاهـد این هـمه انقطاع‌هـا به نام قوم و زبان و قبیله نمی‌گردید، لبۀ تیغ سیاست‌بازان قومى تیز نمی‌شد و بازارشان داغ نمی‌گردید.
واقعیت اما این این است که در درون این نظام، بازی با نام قوم در یک ائتلاف با ستم درون قومی شرکای قدرت، به معنی تقابل اقوام در مقابل هم نیست، بلکه توافق مافیای قدرت و تیکه داران قوم در برابر خواست و مطالبات واقعى مردم می‌باشد.
در یک نظام فساد پرور، وجدان ملی می‌میرد، مسئولیت اخلاقی بی‌معنی می‌شود، سیاست به معنی قاپیدن قدرت غیر مشروع و ارضای امیال شخصی، سرنوشت مردم را به انحراف می‌کشاند.
اینجاست که همواره گفته‌ایم، حلقات معین فعال شده با ذهنیت سنتی در صحنۀ سیاسی بحیث مهره‌های کوچک در دست بازیگران منطقه و فرا منطقه پیوسته تلاش دارند تا نفوذ شخصی و گروه خود را زیر پوشش قومی با حمایت کشورهای بیرونی به پیش ببرند.
شعار بلند قهـرمان ملى به این عبارت روشن «دامن زدن به اختلافات قومى بنام پشتون، تاجک، هـزاره، ازبک و دیگران، آب انداختن به آسیاب دشمن است» آموزه‌یی‌ست حیاتى و هـشدار دهـنده، هـم براى دولت و هـم برأى مردم. مهـمتر این‌که شما نیز متوجه عملکرد تان باشید که پس از افشاسازى آقاى نبیل، موقف‌تان آشکار است، با این وضعیت، تحمل مردم را نیآزمایید.