بخش نخست/

تاریخ‌نگاران عرب و مسلمان، فلسطین را سرزمینی محل اقوام سامی(عرب‌ها و عبرانی‌ها) می‌دانند که در ۳۵۰۰ قبل از میلاد مسیح، از شبه‌جزیرۀ عربستان به ویژه از حجاز به سوی شامات و شمال افریقا(مصر) مهاجرت کردند. اعراب کنعانی در سرزمین فلسیطن اقامت گزیدند و دولت کنعانیه را به وجود آوردند. فلسطین به شمول کشور اسرائیل تا قبل از فروپاشی امپراتوری عثمانی، بخشی از سرزمین شامات بود که جزو قلمرو آن امپراتوری محسوب می‌شد. تا جنگ جهانی اول و فروپاشی امپراتوری عثمانی، در فلسطین مسلمانان، مسیحییان و یهودیان زنده‌گی می‌کردند که اکثریت جمعیت را مسلمانان تشکیل می‌داد. حتا شمار یهودیان این سرزمین در سده شانزدهم عیسوی در منابع رسمی اسرائیل پنج هزار تن وانمود می‌شود.
شکل‌گیری کشور اسرائیل
ادعای اسرائیل:
دولت و کشور اسرائیل، تشکیل کشور یهودی را در این جغرافیا حق تاریخی خود تلقی می‌کنند. به باور آنان، تاریخ یهودی‌ها به دو هزار سال پیش از میلاد مسیح می‌رسد که با اجداد اولیۀ یهود یعنی ابراهیم پیغمبر(ع)، پسرش اسحاق و نوه‌اش یعقوب (ع) ملقب به (اسرائیل) آغاز می‌شود. ابراهیم(ع) از شهر «اور» در «کلده» به کنعان یا همین فلسطین و اسرائیل کنونی احضار شد تا دعوت به دین توحیدی را آغاز کند. وقتی کنعان در قحطی فرو رفت، یعقوب با دوازده پسرش به مصر کوچ کرد، اما در آن‌جا گرفتار برده‌گی و کار اجباری شد. بنی اسرائیل پس از چهارصد سال برده‌گی در مصر، صاحب پیغمبری به نام موسی(ع) شدند تا آن‌ها را از مصر به سرزمین اجدادشان یعنی کنعان یا اسرائیل به عنوان سرزمین موعود بر گرداند.
خروج بنی اسرائیل از مصر در سال ۱۳۰۰ قبل از میلاد مسیح صورت گرفت. آن‌ها با پیغمبرشان موسی(ع) چهل سال در صحرای سینا راه پیمودند و در این زمان کتاب تورات بر موسی نازل شد. بنی اسرائیل در طول دو قرن بعد به آن‌جایی که سرزمین اجدادی و تاریخی خود می‌دانند (اسرائیل) مسلط شدند.
در منابع رسمی دولت اسرائیل گفته می‌شود که بنی اسرائیل پس از جابه‌جایی به سرزمین نیاکان تا دو سده نخست فاقد دولت و پادشاهی بودند. حملات دایمی اقوام «پلشتیم» (فلسطین) ساکن آسیای صغیر (ترکیه) و سواحل مدیترانه آن‌ها را به سوی گزینش فرمان‌روا و پادشاه برد. اولین شاه اسرائیلی‌ها «شائول» بود که سپس داود پیغمر جانشین او شد. پس از او پسرش سلیمان پیغمبر از سال ۹۶۵ تا۹۳۰ قبل از میلاد مسیح به پادشاهی رسید. او دولت مقتدر و کشور وسیع و آباد ساخت و اورشلیم(بیت‌المقدس) را به عنوان معبد یهود اعمار کرد، اما پس از او قبایل بنی اسرائیل دچار تفرقه شدند و دو حکومت جداگانه به نام «اسرائیل» در شهر سامره و «یهودا» در اورشلیم به وجود آمد.
حکومت اسرائیل در سال ۷۷۲ قبل از میلاد توسط فرمان‌روای آشور و حکومت یهودا توسط امپراتوری بابل منهدم گردید و قوم یهود پراگنده شدند. پس از آن بنی اسرائیل همیشه در فکر بازگشت به سرزمین اجدادی و تشکیل کشور اسرائیل بودند. به ادعای منابع رسمی اسرائیل، فشار و ستم بر بنی اسرائیل پس از ظهور مسیحیت و اسلام بیشتر شد. تا آنکه در سدۀ نوزدهم عیسوی اوضاع در سرزمین اسرائیل (فلسطین) تغییر یافت و در قرن بیستم اسرائیلی‌ها کشور و دولت خود را در سرزمین نیاکان تأسیس کردند.
اگر ادعای وطن تاریخی یهودیان درست باشد و یهودیان هزاران سال پیش توسط اقوام دیگر و نسل‌های بسیار پیشین انسانی از آن سرزمین رانده شده باشند، آیا عادلانه است که نسل‌های هزاران سال پس از آن‌ها با اخراج و کشتار به جرمی که هیچ نقشی در آن نداشته اند مجازات شوند؟
اگر از زاویه علمی به تاریخ زنده‌گی انسان‌ها نگریسته شود، مهاجرت و جابه‌جایی کتله‌های جامعۀ انسانی ناشی از هر عامل طبیعی و اجتماعی پیوسته تحقق یافته است. اگر نه تمام جوامع انسانی بل اکثر آن‌ها اعم از نژادها، ملت‌ها و اقوام مختلف با عقاید گوناگون در سیاره زمین با مهاجرت و جابجایی‌ها ساکن شده اند.
طرح ایجاد کشور و دولت اسرائیل:
بنیامین زئب یا تیودر هرتزل (هرتصل) (۱۹۰۴-۱۸۶۰ عیسوی) روزنامه‌نگار یهود اتریشی در اواخر سدۀ نوزدهم (۱۸۹۴) به عنوان گزارشگر نشریۀ اتریشی «نویه فردیه پرسه» در پاریس اقامت داشت. او شاهد یهودی‌ستیزی رو به افزایش در جوامع اروپایی بود و این یهودی‌ستیزی او را به طرح تشکیل کشور مستقل یهودی و ایجاد جنبش صیهونیزم برد.
هرتزل نخست در سال ۱۸۹۰ عیسوی کتابی را در عنوان کشور یهود منتشر کرد و سپس نخستین کنگرۀ جهانی صیهونیزم را در ۱۸۹۷ عیسوی در شهر بال سویس با شرکت ۲۴۰ نفر از یهودیان کشور‌های اروپایی به ویژه روسیه، آلمان، چک، سلواک و پولند تشکیل داد. اعضای کنگره پس از یک هفته گفت‌وگو توافق خود را برتحقق سه موضوع:
دادن هویت واحد ملی برای یهودیان،
ایجاد وطن یهودی
و تشکیل دولت یهودی اعلان کردند.
کنگرۀ مذکور تا سال ۱۹۴۸ سی‌بار و در هر سال تشکیل جلسه داد. آژانس یا انجمن یهود و صندوق مالی یهود در نخستین کنگره ایجاد شد و در کنگرۀ هشتم(۱۹۰۵) فلسطین به عنوان وطن یهودیان مورد تصویب قرار گرفت. از آن پس مهاجرت یهودیان از اروپا به ویژه از اروپای شرقی و روسیه به فلسطین گسترش یافت.
یکی از چهره‌های متنفذ یهودی در بریتانیا داکتر حیم وایز من استاد کیمیا در دانشگاه منچستر بود که در جهت اهداف کنگرۀ جهانی یهودیان تلاش فراوان به خرچ داد. او که سپس اولین رییس دولت اسرائیل(۱۹۴۸عیسوی) شد، حمایت دولت بریتانیا را از تشکیل دولت اسرائیل در فلسطین به دست آورد.