چهار روز از فصل اصلی زمستان ۱۳۹۶ گذشت و احساس می‌شود که مردم با مشکلات شدیدی در این فصل مواجه‌اند. نبود جاده‌های استندرد، نبود آب‌روها و نبود امکانات زنده‌گی مساعد حتا پایتخت کابل را به بدترین پایتخت جهان تبدل می‌کند چه رسد به ولایت‌ها.در کنار سایر مشکلات سیاسی و امنیتی، مسالۀ فقر و نبود امکانات مالی اصلی ترین مشکل مردم ما است. کشور ما با داشتن بیش از پنجاه فیصد نفوس که در زیر خط فقر به سر می‌برند، از جمله کشورهای فقیر جهان محسوب می‌شود و این امر متاسفانه بر اثر عوامل مختلف از جمله عدم موجودیت امنیت، بی‌سوادی، عدم برنامه ریزی صحیح از طرف مسوولان حکومتی و … باعث شده است که فقر و بیکاری به جای اینکه سیر قهقرایی خود را بپیماید، هر روز دامن عدۀ کثیری از مردم کشور را بگیرد. با این همه، سرد شدن هوا نیز بر این مشکلات افزوده است و هر ساله چالش‌های زیادی را برای مردم کشور مخصوصاً ساکنین ولایت‌های دوردست و سردسیر کشور به وجود می‌آورد. فقر و عدم وجود کار باعث شده است که زمستان ها برای اکثریت مردم کشور، سخت و طاقت فرسا باشد. با شروع زمستان قیم مواد خوراکی و سوخت به طرز محسوسی افزایش می‌یابد و خانواده‌های زیادی نمی‌توانند از عهدۀ این مصارف برآیند و مجبورند زمستان‌های سرد را بدون سوخت و خوراک کافی سرکنند. موقعیت جغرافیایی کشور ما به گونه‌یی است که در آن معمولاً زمستان‌های سرد و پراز برف و باران وجود دارد و بنا به کوهستانی بودن کشور، برف و باران و سردی هوا تاثیری چند برابر دارد که نیاز به تامین مواد غذایی، خوراک، دارو، البسه و سایر مواد مورد نیاز نیز به مراتب بیشتر می‌شود.
این مشکلات وقتی به اوج خود می‌رسد که راه‌های مواصلاتی ولسوالی‌ها با ولایت‌های مربوط و این ولایات با پایتخت و یا ولایت‌ها و شهرهای مجاور به صورت مداوم برای چندین روز و یا حتی در برخی حالات چندین ماه مسدود می‌باشد و امکان هرگونه حمل و نقل و ترانزیت انسان و کالا و … را از بین برد.
هرچند این یکی از چالش‌هایی است که حکومت و مردم افغانستان همه‌ساله به آن مواجه هستند و می‌بایست که راهکارهای دایمی و اساسی برای نجات از صدمات و زیان‌های همه‌ساله این آفات و بلایای طبیعی همچون سیل، برف کوچ، نبود وسایل صحی، مسدود بودن راهها و … جستجو کرد؛ اما بنابر فقدان منابع کافی بشری و مالی به این امر همیشه به صورت موقت و گذرا نگریسته شده و صرف برای حل این مشکل راه کارهای موقت و کوتاه مدت را انتخاب کرده‌اند.
با آنکه همیشه قبل از شروع فصل سرما، مسوولان و مقامات بلندپایۀ حکومتی، از آماده‌گی‌ها و اقدامات جدی برای مقابله با مشکلات احتمالی که در فصل زمستان به وجود می‌آید و اطمینان از اینکه راه‌های مواصلاتی مناطق دوردست بر روی ترافیک باز نگه‌داشته خواهد شد و اقلام و کالاهای ضروری از جمله دارو، آرد و … برای مردم نیازمند توزیع خواهد شد؛ اما همه ساله شاهد این هستیم که با اولین برف‌های زمستانی، راه‌های مواصلاتی ولایت‌های سردسیر کشور از جمله بامیان، دایکندی، بدخشان، ارزگان و … به روی ترافیک مسدود می‌شود و در برخی ولسوالی‌ها تا آغاز فصل بهار و آب شدن برف‌ها راه‌ها بروی ترافیک بسته می ماند که البته مردم این مناطق با مشکلات زیادی مواجه می شوند.
در اثر نبود مراکز صحی و شفاخانه‌های مجهز به وسایل تخنیکی مناطقی که بر اثر برف و باران راه های مواصلاتی خود را با مرکز ولایت یا شهرهای مجاور از دست می‍‌‌دهند، همیشه آفات انسانی زیادی به وقوع می‌پیوندد. مخصوصاً کودکان و افراد کهنسال و مریض به دلیل وضعیت خاص جسمانی خود بیشترین تلفات را در فصل زمستان می‌دهند.
متاسفانه وضعیت سیاسی کشور نیز بر این امر تاثیر بد و ناگوار دارد و احتمال این می‌رود که کشورهای همسایه مشکلاتی را فراروی تاجران و اقلام تجارتی آنان قرار داده و عملاً باعث شوند که اجناس یا به موقع به مردم نرسد یا اینکه با قیمت بسیار گزافی که توانایی خرید آن برای اکثریت مقدور نباشد، برسد. اما حکومت باید در قسمت ثبات قیم مواد خوراکی و مورد نیاز توجه جدی به خرج دهد زیرا که با آغاز فصل سرد و نیاز به البسه گرم و سوخت، هزینه های زیادی را مردم متحمل می‌شوند و افزایش قیم می‌تواند آنها را در تنگنای اقتصادی قرار دهد. حکومت باید تلاش کند اقداماتی را که انجام می‌دهد جنبه موقتی و گذرا نداشته باشد بلکه سعی کند با این مشکلات به صورت ریشه‌یی و پایه‌یی برخورد کند تا هر ساله قسمتی از مشکلات کاسته شود. هرچند نمی توان در آینده ای بسیار نزدیک شاهد حل این مشکلات و چالش‌ها بود؛ اما اگر سنگ اول این امر گذاشته شود گام‌های بعدی هم برداشته خواهد شد.