جنرال عبدالرشید دوستم معاون اول ریاست جمهوری در آخرین اظهاراتش در ترکیه گفته است که توطیه علیه او چیده شده و کسانی مانع بازگشتش به کشور می‌شوند. آقای دوستم به صورت واضح از این توطیه سخن نگفته و نه هم کسانی را که مانع برگشت او می‌شوند معرفی کرده است؛ ولی گمان می‌رود که با گذشت هر روز که از عمر تبعید معاون اول ریاست جمهوری می‌گذرد، چیزهایی تازۀ در مورد او افشا می‌شود. به نظر می رسد که معاون اول ریاست جمهوری حرف‌های زیادی را هنوز نگفته و فقط در مواقع خاص برخی از این ناگفته‌ها را به زبان می‌آورد. آقای دوستم با این گونه سخنان می‌خواهد رقبای خود را متوجه سازد که به آسانی نمی‌توانند از او خلاص شوند. آقای دوستم حتا وقتی از فرد و یا افرادی نام نمی برد باز کاملا مشخص است که به چه کسانی اشاره دارد. آقای دوستم پیش از این در زمانی که هنوز در افغانستان و در شمال کشور با طالبان می‌جنگید، دست به برخی افشا گری‌ها زده بود که شرایط فعلی را برایش رقم زد. آقای دوستم وقتی می گوید که توطیه علیه او چیده شده و کسانی مانع برگشتش به افغانستان می‌شوند، کاملا مشخص است که اشارۀ او به تیم ارگ ریاست جمهوری است. آقای دوستم زمانی در شهر جوزجان پایگاه اصلی قدرتش گفته بود که کسانی در اطراف رییس حکومت وحدت ملی جمع شده و به او اطلاعات نادرست می‌دهند و همین افراد اند که در مورد کل کشور تصمیم می‌گیرند. آن زمان اطراف آقای دوستم را نظامیان او پرکرده بودند و او با خاطرجمعی زایدالوصفی از موقعیت برتر خود در مناسبات قدرت سخن می‌گفت. در آن زمان شاید حتا به مخیلۀ جنرال هم نمی‌گشت که روزی فرا خواهد رسد و دچار چنان وضعیت دراماتیک و عجیبی خواهد شد که نتواند به کشور و خانه اش برگردد. به دنبال آقای دوستم که از صحنه سیاست افغانستان تقریبا حذف شد و حالا کم‌تر هواداری از میان یاران سابق برایش باقی مانده، ارگ دومین رقیب خود از شمال کشور را نیز موفق شد که از صحنه دور بسازد. هرچند هنوز کاملا این امر تحقق نیافته است. جالب اینجاست که با همه این اتفاق‌ها و افشاگری‌هایی که صورت می‌گیرد، یگانه نهادی که خاموش است و سخنی برای گفتن ندارد و یا چنین وانمود می کند که ندارد، ارگ ریاست جمهوری افغانستان است؛ همان نهادی که به باور بسیاری از تحلیل گران کشور هم در کنار زدن معاون اول ریاست جمهوری و هم حالا در کنار زدن والی سابق بلخ نقش محوری و اساسی را بازی کرده است. چرا واقعا ارگ و سخنگویان آن که در مورد هر مساله کم ارزش و بی اهمیتی حرف ها برای گفتن دارند، در این موارد سخن نمی‌گویند. دلیل آن کاملا مشخص است؛ چون ارگ چنان وضعیت را مدیریت کرده که به نتیجه فعلی برسد و حالا که در هر دو مورد به موفقیت دست یافته دیگر نیازی نمی‌بیند که خود را دوباره در مظان اتهام قرار دهد و به شکلی بر گفته‌های این رقبا مهر تایید بگذارد. ارگ فضا را چنان مدیریت کرده که دو قدرت اساسی در افغانستان را که نقش اساسی و بارز در انتخابات ۱۳۹۳ ریاست جمهوری بازی کردند، عملا رو در روی هم قطاران و هم تیمی های خود شان و یا دوستان نزدیک به خود شان قرار بگیرند. این همان چیزی بود که ارگ انتظار آن را داشت و خود نیز در مدیریت آن به اندازۀ کافی هزینه کرده بود. حالا اما زمان تغییر وضعیت فرارسیده است. ارگ به همان مرغ زیرکی می‌ماند که در دو دام اسیر است، اما فراموش کرده که سیاست توطیه‌گری عمر طولانی نمی‌تواند داشته باشد. آقای غنی فراموش کرده است که اگر خود را رو در رو با اقوام دیگر بسازد، روزی فرامی‌رسد که رو در روی قوم خودش نیز قرار خواهد گرفت؛ چنانی که اختلاف اندزای در میان اقوام پشتون هم از همین آدرس شروع شده است که در برخی از واکنش‌ها به آن اشاره شده است.
متاسفانه بازی ارگ بازی مردم‌سالاری با استبداد و یا مدرنیسم با عقب‌گرایی نیست که بتوان برای آن آینده خوشی انتظار داشت. بازی ارگ بازی قوم گرایانه و سلطه‌جویی است که هیچ آینده نمی‌تواند داشته باشد. حتا اگر این بازی در آغاز به نفع جریان تمامیت خواه تمام شود، اما به زودی ورق ها برمی گردند و علیه آن قرار می گیرند. همین حالا جریان های متعددی در چهارسوی کشور یک صدا شده و تلاش های را برای بیرون رفت از بحران آغاز کرده اند. نمی توان همواره با سیاست حذف و تقابل سلطه گری کرد. در گذشته این سیاست ناکامی اش را ثابت کرده و امروز نیز با توجه به فضای بازسیاسی می‌توان گفت که آیندۀ برای آن متصور نیست. اما چیزی که این میان می‌تواند نگران کننده تلقی شود وقت و هزینه‌هایی است که صرف چنین برنامه های می‌شود به جای این که از آن‌ها به نفع همگرایی، تامین ثبات و امنیت کشور استفاده شود. فراموش نکنیم که در موقعیت بسیار سخت تاریخی قرار داریم و در حالی که دشمنان از همه سو هستی ما را نشانه گرفته اند، برخی‌ها نیز از داخل همان کاری را می‌کنند که فقط دشمنان می‌توانند از آن شاد شوند.