هفتۀ گذشته دولت در دور سومِ رهاسازیِ زندانیان حزب اسلامی، ۷۵ نفرِ دیگر را از زندان رها کرد. این زندانیان در حالی از زندان‌ها رها شده‌اند که در میان‌شان شماری از اعضای طالبان نیز شامل بوده‌اند. بر بنیاد گزارش‌ها، برخی از رهاشده‌گان تأیید کرده‌اند که آنان در میدان‌های جنگ از صفِ طالبان دست‌گیر شده بودند. اما حالا با رهاییِ این افراد از زندان پل چرخی، این نگرانی افزایش یافته که زیر نامِ توافق صلح با حکمتیار و رهایی زندانیان او، معامله‌های دیگری صورت می‌گیرد.
پیش از این هم امرالله صالح رییس پیشینِ امنیت ملی گفته است که شماری از اعضای داعش مربوط به حزب اسلامی هستند که از زندان رها می‌شوند. او گفته است که این افراد در کنار داعش می‌جنگیدند اما حالا رابطۀ آنان با این گروه کتمان می‌شود. در همین ‌حال، پیش از این‌ها فرمانده زندان پل چرخی به رسانه‌ها گفته بود که در زندان پل چرخی هیچ عضو حزب اسلامی وجود ندارد به‌جز یگان فرمانده آن، اما اگر افراد دیگری از حزب اسلامی وجود داشته باشد، ممکن است که به دلایل ارتکاب جرایمِ دیگر بازداشت شده باشند. در کنار این مسأله، مورد دیگر این است که روند رهایی زندانیان حزب اسلامی به‌شدت مبهم و شک‌برانگیز است. گفته می‌شود که رهایی زندانیان حزب اسلامی فرصتی شده به این‌که برخی زندانیانِ خطرناکِ دیگر هم در بدل پول، نام‌شان در گروه زندانیان حزب اسلامی درج شود و کسانی به نام حزب اسلامی از زندان‌ها رها شوند که می‌توانند جامعه را متلاطم و دستخوشِ آشوب بسازند. از جانبی، هنوز مشخص نیست که تعداد دو یا سه‌هزار زندانی مربوط به حزب اسلامی، چگونه و در چه زمان‌هایی زندانی شده‌اند؛ زیرا این حزب در برابر دولت افغانستان جبهاتِ جنگی نداشته و صرفاً برخی حملاتِ انتحاری را در میانِ مردم و در برابر نیروهای خارجی سامان داده است.
با این حساب، رها شدنِ هشتاد تنِ دیگر از میان دو و سه‌هزار رقمِ ادعا شده از جانب سخنگویان حزب اسلامی، نشان می‌دهد که این روند بیشتر پیچیده شده و ممکن است خطراتی را برای مردم افغانستان در پی داشته باشد؛ زیرا همین حالا تعدادی زیادی از طالبان زیر نامِ حزب اسلامی از زندان‌ها رها شده‌اند و نیز آن‌گونه که گفته می‌شود، اعضای داعش هم زیر نامِ حزب اسلامی از زندان رها شده‌اند و این یک روندِ بسیار خطرناک است. از جانب دیگر، با آمدنِ آقای حکمتیار نه‌تنها هیچ جنگی در هیچ نقطه از افغانستان خاموش نشد بلکه حالا بیمِ آن است که با رهایی این زندانیان، جبهاتِ طالب و داعش گرم‌تر از گذشته شود.
ما درحالی‌که آروز داریم هیچ شهروندِ افغانستانیِ بی‌گناه در زندان نباشد و از نعمتِ آزادی محروم نگردد، به هیچ‌وجه نمی‌خواهیم صلح بهانه‌یی برای باج‌دهی به گروه‌های تروریستی باشد و فسادهای اداری و سیاسی سبب شوند که زیر نامِ این روند، جنایت‌کاران و ناقضانِ حقوق بشر از زندان‌ها رها گردند. از این‌رو لازم است که این پروسه به‌خاطر دقت، شفافیت و سلامتِ بیشتر به تعویق انداخته شود. باید بررسی شود افرادی که قبلاً آزاد شده‌اند، اکنون در کجا و کدام موضع و حالت قرار دارند و افرادی که قرار است دوباره آزاد شوند، آیا به‌راستی لیاقتِ آزادی و بخشش را دارند.
این‌همه دغدغه و احتیاط از آن جهت است که مردم افغانستان اولاً به موثریتِ آقای حکمتیار به حالِ صلح بی‌باور هستند، ثانیاً به صداقتِ ادعاهای آقای حکمتیار به‌ویژه در خصوصِ کمیتِ هواخواهان و زندانیانش شک دارند و ثالثاً می‌خواهند بدانند که چه شمار از آزادشده‌گان به‌راستی عضویتِ حزب اسلامی را داشته‌اند، چه شمار عضوِ گروه طالبان و چه تعدادی هم از جملۀ داعشیان و جنایت‌کاران بوده‌اند!