مدتی است که شماری از کاربرانِ شبکه‌های اجتماعی هشتکِ «نوروز حرام است و من نوروز را جشن نمی‌گیرم» را در شبکه‌های اجتماعی به ویژه فیسبوک راه انداخته اند.
این کاربران که بیشتر گرایش‌های دینی و مذهبی دارند، دو تصویر را دستکاری کرده در یکی کارتونی را رسم کرده و نام آن کارتون را «عبدالرحمان» گذاشته و در دیگرش، تصویرِ یک دخترِ احتمالاً شش-هفت ساله به نامِ «فاطمه» را حک کرده اند و با استفاده از آن‌ها، دست به بخش این خبر می‌زنند که استقبال و جشن گرفتن نوروز در تضاد با عقاید اسلامی قرار دارد؛ زیرا به گفتۀ آنان، «نوروز عید مجوسی‌ها» است.
تصاویر نشر شده به شدت نشان از ستیز با فرهنگ و رسوم مردم بومی افغانستان نیز دارد. طراحِ عکسی که کارتون عبدالرحمان را رسم کرده است، به جان کارتون لباس عربی کرده که به نظر می‌رسد «ایزار» یا شلوار به تنش نیست؛ و در تصویر دیگر، به تنِ دختر شش-هفت ساله، حجاب عربی کرده که رنگ آن هم سیاه است! به همین دلیل، این تصاویر در چند روز گذشته با واکنش‌های جدی عدۀ دیگری از کاربران فیسبوک مواجه شده است.
این عده به این باور اند که پخش کننده‌گان این تصاویر «افراطی‌های» مذهبی اند که از مسایل دینی آگاهی ندارند و فریب «سم‌پاشی‌های» کشورهایی را خورده اند که خواهانِ شعله‌ور کردنِ تنش‌های مذهبی در افغانستان اند.
عبدالاحد هادف، پژوهشگر دینی در صفحۀ رسمی فیسبوکش در واکنش به پخش این تصاویر نوشته است: این انسان است، عبدالرحمن انتحارى یا فاطمۀ سیاه‌پوش، «سیاه‌سر» و سیاه‌بختِ مظلوم نیست که از کودکى خلع شخصیت و نوع دوستى شده باشد و از پستان نفرت در برابر انسان‌ها، جشن‌ها، فرهنگ‌ها و خوشى‌ها به او شیر داده باشند که تا کلان شود و نفرت بپراکند، سنگ و چوب به او گویند که «به شیر داده‌گرت لعنت.»
آقای هادف به این باور است که بخش و نشر تصاویر ضدِ نوروز، کارِ «کاهن‌های سفلی و افراطی» است که می‌خواهند مردم را «گول» بزنند. او در ادامۀ این یادداشت نگاشته است: «انسان از نوروز به عنوان یک جشن طبیعى، نه دینى، تجلیل مى‌کند و خداى خود را در حد یک بتِ میرغضب، شرور و بى‌ضمیر که از انتحار خوش و از شادى مردم خفه شود، کوچک نمى‌سازد، بلکه تحول سال را به عنوان یکى از عجایب صنع او در هستى بزرگ، گرامى مى‌دارد».
این پژوهشگر دینی می‌گوید که تفکرِ مخالفان جشنِ نوروز در عصر «مدنیت و آزادیِ زنده‌گی»، در ماقبل تاریخ قرار دارد که «به رشته عنعناتِ بدوی، رجز می‌خوانند و دین را طلسم ساخته اند». او می‌گوید: «انسان از نوروز تجلیل مى‌کند، به دامن طبیعت مى‌لمد، لباس نو مى‌پوشد، غذاى خوب مى‌خورد، میله مى‌رود، سفرۀ هفت‌میوه درست مى‌کند، گُلِ شادى بر دل خود و خانواده و دیگران مى‌کارد و خدا را هم راضى مى‌یابد. پس تو هم انسان باش، مومیا نباش و تا مى‌توانى از نفرت و خشونت دورى کن!»
در سوی دیگر، کاربرانی که مخالفِ پخشِ این تصاویر و موافقِ برگزاری جشن‌های نوروزی اند، در واکنش به پخش و نشر تصاویر ضدِ جشن‌های نوروزی و کسانی که در پی تشویقِ دیگران برای تحریم نوروز اند، کارزارِ دیگرِ هم‌خوان با این تصاویر را راه انداخته اند و با طنز و فکاهه از این تصاویر استقبال کرده اند.
سمیع حامد، شاعر و نویسنده در صفحۀ رسمی فیسبوکش نوشته است:
فاطمه به عبدالرحمن:
کاکا عبدالرحمن! مه نو الفبا ره یاد گرفتیم. چیزه ره که کاکا نصیر به نام مه ده فیسبوک نشر کده، خانده نمی‌تانم. می‌شه برم بخانین؟
عبدالرحمن متن را برای فاطمه می‌خواند و عین «مانع» و «بدعت» را چنان قلقله می‌کند که فاطمه می‌ترسد کاکا عبدالرحمن‌اش گلو درد شود.
فاطمه: مه خو نفامیدم چه نوشته شده، اما «نوروزِ» شه فامیدم. حتمی کاکا نصیر احمد از طرف مه نوروزه تبریکی گفته.
عبدالرحمن: نی فاطمه جان، نوروز حرام است. کاکا نصیر نوشته که تو خودت نوروزه خوش نداری و دیگه خواهرخوانده‌هایته هم نمی‌مانی نوروزه تجلیل کنن.
فاطمه: مه نوروزه زیاد خوش دارم. کاکا نصیراحمد دروغ گفته.
عبدالرحمن: بشی لوده! تو اشتک استی… تره به ای گپ‌ها چی؟ حجاب ته درست بپوش و برو به زن کاکایت بگو که تنبان مه زود اطو کنه که می‌رم سیل شترجنگی!
کاربر دیگری نوشته است:
این عبدالرحمان است.
عبدالرحمان نوروز را جشن نمی‌گیرد.
عبدالرحمان نمی‌داند نوروز جشن چند هزار ساله است.
عبدالرحمان سواد ندارد. عبدالرحمان تاریخ ندارد.
عبدالرحمان جشن نمی‌گیرد؛ او جشن‌ها را منفجر می‌سازد.
شما مثل او نباشد، زیرا او یک بی‌فرهنگ است.
گفتنی است که همه‌ساله با فرارسیدن جشن نوروز، سروصداهای زیادی مبنی بر تحریم نوروز از سوی کسانی که گرایش‌های شدید دینی و مذهبی دارند، بلند می‌شود، اما بخش زیادی از پژوهشگران و تاریخ‌نگاران به این باور اند که تحریم کننده‌گان نوروز تا کنون هیچ نص قابل قبولِ شرعی مبنی بر «حرام» بودن این جشن را ارایه نکرده اند. پژوهشگران و تاریخ‌نگاران می‌گویند که نوروز به عنوان جشن زنده شدن طبیعت، در میان تمام پیروان ادیان در طول تاریخ رایج بود و با آمدن اسلام نیز این جشن گرامی‌داشته شده است.