براساس آخرین گزارش نهادهای امنیتی کشور، نزدیک به هزار مرکز رای دهی در دست مخالفان مسلح قرار دارد و در این مناطق برگزاری انتخابات در حال حاضر ناممکن به نظر میرسد. در همین حال این نهادها می‌گویند بیشتر از دو هزار مرکز دیگر با تهدیدهای بالا و یا متوسط رو در رو هستند. براین اساس نیمی از مراکز رای دهی با تهدیدهای امنیتی رو به رو هستند که برگزاری انتخابات را در آن ها مشکل می‌سازد. مقام‌های امنیتی می‌گویند که تدابیری سنجیده‌اند که تا زمان برگزاری انتخابات این مراکز دوباره امن شود. اما از کجا می‌توان به چنین وعده‌یی امید بست؟ ترس بیشتر از این وجود دارد که با گرم شدن هوا تحرکات نظامی مخالفان هم افزایش پیدا کند و مراکز بیشتری با تهدیدهای امنیتی رو به رو شوند. در این کشور امید بهبود یافتن وضعیت را زیاد نمی‌توان داشت؛ ولی امید برهم خوردن آن بیشتر محتمل به نظر می‌رسد. طالبان از حالا حرکت‌های نظامی خود را در بسیاری از بخش‌های کشور آغاز کرده‌اند و گفته می‌شود این تحرکات زودهنگام عمدتا به هدف تهدید کردن روند انتخابات راه اندازی شده است. طالبان در سال روان بیشتر از هرزمان دیگری با توجه به فشارهای که با آن‌ها مواجه‌اند، فعالیت‌های نظامی خود را بالا خواهند برد. مدت‌ها پیش فرماندهان ناتو در افغانستان اذعان کرده بودند که سال ۲۰۱۸ سال خوبی برای افغانستان نخواهد بود. این نظامیان مدعی اند که در سال ۲۰۱۸ افغانستان با فشارهای امنیتی بیشتری از سوی مخالفان مسلح خود مواجه می‌شود. وقتی مقام‌های ناتو چنین هشدارهای صادر می‌کنند، طبیعی است که نباید وضعیت امنیتی کشور در آستانۀ انتخابات چندان عادی باشد. با چنین شرایطی آیا دولت هم چنان می‌خواهد که انتخابات شورای ملی و شورای ولسوالی‌ها برگزار شود؟ ظاهراً تاکید دولت به برگزاری انتخابات دارد، حتا اگر شرایط چنین انتخاباتی واقعا مساعد نباشد. تاکید ریاست جمهوری به برگزاری انتخابات از آنجا ناشی می‌شود که این نهاد به سبوتاژ روند انتخابات متهم است و بسیاری از نهاد های ناظر بر انتخابات به این نتیجه رسیده اند که ارگ تمایل و اراده‌یی برای برگزاری انتخابات از خود نشان نداده است. از جانب دیگر به این شکل ارگ می‌خواهد بار اصلی ملامتی انتخابات آینده را در صورت برگزار شدن و یا بد برگزار شدن، به گردن کمیسیون انتخابات و اعضای بی‌تجربه و کم تجربۀ آن بیندازد. به این صورت هر اتفاقی که برای انتخابات بیفتد کسی نتواند ارگ را ملامت و انتقاد کند. در حالی که همین نهاد کل بار ملامتی انتخابات را باید به دوش بکشد. زیرا طی سه سال گذشته این ارگ ریاست جمهوری بود که به بهانه‌های مختلف سبب شد که انتخابات پارلمانی در زمان و وقت مناسب و قانونی آن برگزار نشود. ماه ها صرف این شد که کمیسیون اصلاحات انتخاباتی تشکیل شود و بدون آن که نتیجه کارآن مشخص شود، کمیسیون پس از ماه به کارش پایان بخشید. بعدا برای انتخاب کمشنران تازه کمیسیون‌های انتخاباتی کمیتۀ گزینش ساخته شد و ماه‌ها نیز صرف گزینش یک تعداد افرادی شد که حالا مشخص شده است که این افراد اصلا صلاحیت مدیریت انتخابات را ندارند و جنجال های موجود دروازه بخت شان را کوبید و آن‌ها را در چنین موقعیت‌هایی گماشت. زیرا به گفته یکی از اعضای بلند پایه ریاست اجراییه چنان جنجالی برسر نام های گزینش شده که شایسته‌گی های لازم را هم داشتند، به دلایل مختلف اختلاف نظر به وجود می‌آمد که آن فرد از فهرست حذف می‌شد و به این صورت فهرست کوچک و کوچک شده رفت تا رسید به افراد کمتر شناخته شده و این فرصت خوبی شد که شانس پذیریش را برای این افراد بالا ببرد. آقای غنی هیچ علاقه‌یی به برگزاری انتخابات ندارد ولی او نشان می‌دهد که تمام هم و غمش را انتخابات تشکیل می‌دهد؛ چرا؟ چون می‌داند بدون نشان دادن چنین ارادۀ جامعه جهانی که یکی از شرایط آن برای کمک به افغانستان برگزاری انتخابات شفاف، عادلانه و فراگیراست می‌تواند مشکلی برایش به وجود آورد. آقای غنی برای رهایی از چنین مشکلی خود را متعهد به برگزاری انتخابات می‌داند در صورتی که عملا انتخابات در مغایریت با خواست‌های او قرار دارد. آقای غنی خوش‌تر می‌دارد که هم چنان سلطان بلامنازع ارگ باشد و هیچ نهادی به شمول مجلس نماینده‌گان مشروعیت لازم را نداشته باشند که موی دماغ او شوند. وقتی در نیمی از مناطق کشور شرایط رای دهی وجود نداشته باشد، به معنای نقض یکی از اساسی‌ترین مولفه های انتخابات است که عبارت از فراگیر بودن آن خواهد بود و چنین انتخاباتی بدون شک نه از مشروعیت برخوردار است و نه هم مورد حمایت مردم قرار خواهد گرفت. مگر انتخابات سال ۱۳۹۳ به کجا انجامید؟ چرا مردم نتیجۀ آن را نپذیرفتند؟ دلیل اش کاملا روشن است چون دولت عملا در کار انتخابات دست درازی کرد و با جعل و تقلب کوشید که فرد مورد نظر خود را برنده انتخابات اعلام کند. هر زمان دیگر هم که دولت دست از بازی های انتخاباتی خود برندارد، وضعیت انتخابات به بحران می انجامد. حالا البته در کنار دستکاری‌ها و مداخله‌های ارگ بحث امنیت انتخابات نیز به اندازۀ کافی نگران کننده است و هیچ گمان نمی‌رود که تا زمان برگزاری انتخابات نیروهای امنیتی بتوانند شرایط امنیتی را بهبود بخشند. پس ما از چه انتخاباتی صحبت می‌کنیم؟ اداره توزیع شناسنامه‌ها می‍‌گوید که فقط برای کسانی که شناسنامه نداشته باشند، شناسنامه های تازه توزیع خواهد کرد و نصب نشانه مخصوص شرکت در انتخابات در برگه های شناسنامه کار کمیسیون انتخابات است. آیا تا زمان برگزاری انتخابات کمیسیون موفق می‌شود که در شناسنامه های ۱۷ میلیون واجد شرایط نشانه های شرکت در انتخابات را نصب کند. یک همین کار که از مقدماتی ترین برنامه های انتخاباتی می‌تواند به شمار رود گمان نمی رود که از سوی کمیسیون انجام شود چه برسد به این که کمیسیون قادر شود انتخاباتی شفاف و عادلانه را در کشور برگزار کند.