استاد مومن قناعت، شاعر، ادیب ، سیاستمدار و شخصیت برجستۀ سرزمین تاجیکستان جهان را وداع گفت.
شادروان مؤمن قناعت (۱۹۳۲- ۲۰۱۸)، نمادی از خردورزی و حکمت در ادبیات زبان پارسی بود. او داستان‌های حماسی را با وام‌گیری از بحر بیکران حکمت و فلسفه آرایش و نمایش دیگر می داد.
در اشعار و داستان‌های حماسی او تمام نمادهای تمدنی و ارزش‌های والای انسانی فلات ایران و بلاد خراسان متجلی بود.
شادروان مومن قناعت سال‌ها در شهرک نفت تهران به عنوان یک مهاجر زیست و سرانجام با یک جهان آرمان و حسرت در یک صبح بارانی تهران را برای همیشه ترک کرد.
زمانیکه با او در فرودگاه مهرآباد خداحافظی می‌کردم، آهی سنگینی کشید و گفت:
«ما؛ هویت، فرهنگ، تمدن، تاریخ مشترک، زبان و عرفان ایرانی و خراسانی را به ائدیولوژی فروخته ایم و سرانجام نظام های ائدیولوژیک خی معلوم است اما نمی دانند…»
آخرین بار در سال ۲۰۰۸ در سفر به دوشنبه او را در منزلش ملاقات کردم که از اوضاع سیاسی و روزگار با همه دشواری ها لبخند تلخ به لب داشت.
او خالق «مسعودنامه» است و امیدوارم بنیاد شهید مسعود در کابل محفلی سزاوار شأن او به یاد و گرامی داشت او برپا نماید.
او در شعری بلندی خود را که نماد تاجیک تمدنی می‌داند اینگونه تعریف می‌نماید:
به تندی خشم دریایم
به تمکین صبر صحرایم
به نرمی چون دل عاشق
به سختی سنگ خارایم
به سودا رفته دنیا چون سمرقند و بخارایم
مکن دیگر تو سودایم
که در سودای تو از دست دادم سست و سختم را
که دارا بودم و از دست دادم تاج و تختم را
ستایش می‌کنم کوه بلند روح انسان را
فرود می‌آورم من قله کوه بدخشان را
به پای تو