در این‌که غزه در آتشِ کوردلی و تعصب می‌سوزد و این دردِ جانکاه را هر وجدانِ بیدارِ این جهان حس می‌کند، شک و شبهه‌یی وجود ندارد. اسراییل به صورتِ وحشیانۀ به این منطقۀ فلسطین‌نشین حمله کرده و به بهانۀ این‌که افراد حماس در این منطقه حضور دارند، دست به قتل‌عامِ مسلمانانِ غزه زده است. جهان عرب در حالی که خاموشانه از کنارِ این حادثۀ تلخ می‌گذشت، ترکیه میزبان نشست فوق‌العادۀ کشورهای عضو سازمان همکاری‌های اسلامی شد. آجندای این نشست که با شرکت مقام‌های بلندپایۀ ۵۷ کشور اسلامی برگزار شد، بحث بر سرِ مسایل فلسطین و به طور خاص، غزه اعلام شده است.
با آن‌که طیب رجب اردوغان بسیار تلاش می‌کند که به عنوان یک مقام معتبرِ یک کشور اسلامی نقش بارزی در حل مشکلات مسلمانان جهان داشته باشد، ولی آن‌چه که در اجلاس همکاری‌های اسلامی گذشت، در مقایسه با نشست سازمان حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنیو، آن‌قدر پُررنگ نبود. شاید بخشی از مشکل اجلاس ترکیه، بی‌تفاوتی موجود در میان شماری از کشـورهای اسلامی نسبت به مسایل فلسطین باشد، اما در همان زمانی که اجلاس همکاری‌های اسلامی در ترکیه برگزار می‌شد، در ژنیو سازمان حقوق بشر سازمان ملل با نکوهش اقدام ظالمانۀ اسراییل آن را یک جنایت ضد بشری و قابل پیـگرد اعلام کرد.
حملات اسراییل دقیقاً زمانی علیه مسلمانان فلسطین شدت گرفته که امریکا در یک اقدامِ غیرمترقبه سفارت خود را به بیت‌المقدس منتقل کرده است. این اقدام با واکنش کشورهای زیادی مواجه شده ولی امریکا به صورتِ قلدرانه تأکید می‌ورزد که بیت‌المقدس را پایتخت اسراییل می‌شناسد. حالا به تبعِ امریکا، یک تعداد از کشورهای دیگر نیز در حال انتقال سفارت‌خانه‌های خود به بیت المقدس اند. بدون شک چنین تصمیمی می‌تواند در درازمدت مشـکلات منطقه‌یی فراوانی را به‌وجود آورد و درگیری‌های تازه‌یی را در این منطقۀ متشنج از جهان رقم زند.
دونالد ترامپ به صورتِ سرسا‌م‌آور در حال اتخاذ برخی تصمیم‌هاست که می‌تواند اثرهای ناگواری روی کشورهای جهان بگذارد و باعث شود که جهانِ ما پس از چند دهه توقف جنگ سرد، وارد جنگِ سردِ تازه‌یی شود. نشانه‌های این جنگ همین اکنون در مناسبات روسیه و امریکا به مشاهده می‌رسد. در همین حال، ترکیه نیز که عضو پیمان اتلانتیک شمالی ناتو است، در حال دوری گزیدن از این پیمان است و احتمال دارد که در ماه‌های آینده با تغییر موضع به جای این‌که در پیمان اتلانتیک شـمالی باقی بماند، در کنار روسیه علیه امریکا قرار بگیرد.
در جهانی که به صورتِ کم‌سابقه به سمت تنش‌های سیاسی و منطقه‌یی حرکت کرده است، هر چیزی ممکن است اتفاق بیفتد. اما از این‌ها که بگذریم، اشرف‌غنی رییس حکومت وحدت ملی به محض دعوت از سوی ترکیه، به این کشور برای شرکت در نشست کشورهای همکاری‌های اسلامی رفت تا موضعِ خود را در رابطه با مسـایل فلسطین به سمع و نظرِ جهان برساند؛ آن‌هم در زمانی که افغانستان در آتشِ خون و باروت می‌سوزد و گروه‌های دهشت‌افکن به صورتِ وحشیانۀ به شهرها و ولسـوالی‌ها یورش می‌برند.
در هفده سال گذشته، وضعیت امنیتیِ کشور تا این اندازه به وخامت نگراییده بود. به نظر می‌رسد که حکومت وحدت ملی خلاف وعده‌هایش نه تنها موفق به تأمین صلح و امنیت کشـور نشده، بل همان آرامشِ نسبیِ زمانِ کرزی را نیز به‌شدت خدشه‌دار کرده است. آیا در چنین وضع و حالی، حضور رییس حکومت در یک نشسـت منطقه‌یی می‌تواند مفید باشد؟
در این جای شک نیست که داشتن نقش و سهم در مسایلِ کشورهای اسلامی به عنوان بخشی از این جهان به نوبۀ خود قابل توجیه است و باید افغانستان در این راسـتا گام بردارد، اما نکته این‌جاست که داشتن نقش با حضور نمادین و تشریفاتی کاملاً متفاوت است.
افغانستان در حالی می‌خواهد حملات به غزه را محکوم کند که با طرفِ اصلیِ جنگِ غزه که بدون تردید ترامپ و دارودسته‌اش است، روابط استراتژیک و راهبردی دارد و همین حالا آقای غنی به کمکِ سربازان و پول‌های امریکا بر کشور حکومت می‌کند. آیا آقای غنی این توانایی و جرأت را دارد که سیاست‌های امریکا در فلسطین و اسراییل را نکوهش کند و به این کشور از عواقبِ آن هشدار بدهد؟ آقای غنی با چه پیـامی به این کنفرانس رفته است؟
بیانیۀ آقای غنی در نشست کشورهای همکاری‌های اسلامی، خنثاترین سخنرانی ممکن بود. او هیچ اشاره‌یی به عوامل و ریشه‌های مشکل فلسطین نکرد و حتا حاضر نشد یک بار هم از سیاست‌های امریکا و ادارۀ ترامپ در مسایل منطقه انتقاد کند. حداقل رییس جمهوری پیشینِ کشور این جرأت و شهامت را گاه‌گاهی از خود بروز می‌داد که سیاست‌های امریکا را به باد نقد بگیرد و حداقل به صورت ظاهری هم که شده، از این کشـور شکایت کند. اما آقای غنی که بودنِ خود بر کرسی حکومت را پیش از آن و بیش از آن که مدیون مردم افغانستان باشد، مدیون حاتم‌بخشی‌های کاخ سفید است، چگونه می‌تواند علیه سیاست‌های این کشور در منطقه قرار بگیرد؟!
برای آقای غنی آبرومندانه‌تر آن بود که به جای شرکت در چنین نشستی، در کشورش باقی می‌ماند و به وضعیتِ در حالِ وخامتِ افغانستان می‌اندیشید تا این که با مصارفِ گزاف به کشور ترکیه برود و در نشستی شرکت کنـد که خود نمی‌داند هدفِ آن چیست و چگونه موضعی باید بگیرد.